O
Curmán de Undochán
Como neste hemisferio é inverno, temos máis e millor
tempo para nos concentrar nas nosas crónicas e este día decatámonos da
homonimia, ao redor desa ave de rapina, que se dá entre a Lexión Cóndor e a
Operación Cóndor -trinta anos de separación non son nada!-, aquela matando na
terra basca, esta multidelinquindo nas terras sulamericanas.
 |
| Armas do Ecuador |
Vella teima do home esta de se apropiar dos bechos para
neles reflectir os seus complexos, a sua maldade ou bondade, os seus talantes e
talentos: desde os fabulistas antigos ata os modernos e ata os creadores dos
deseños animados ou non... toda unha zoofilia (amor polos animais, ollo á
primeira acepción hispano-académica, nada que ver coa máis vulgar segunda significación
de desviación sexual!) que se veu manifestando desde sempre, lonxe de
divertimentos cinexéticos ou de aproveitamentos comerciais-alimentarios
(baleas, lobos de mar destas paraxes, elefantes... por só falar
de mamíferos, entre os máis exterminados).
Haivos outro campo cal é o heráldico,
cos seus cuarteis e máis elementos do escudo, concretamente no que atinxe ás
armas simbólicas dos países: examinada unha morea destas, correspondentes a uns
noventa países, advertimos unha fascinación polo animal (curiosamente aquela
suposta veneración pola vaca non se traslada ao escudo de Unión India... mais
si ao de Andorra), ben lonxe da crueldade que tamén se dá en espazos e tempos
supostamente civilizados, como as touradas e outras festas salvaxes.
 |
| Armas de Malasia |
Ora, foinos de moita diversión observar, alén do cóndor
das repúblicas andinas, animais fantásticos ou míticos tales o unicornio anglo
ou o dragón islandés, que estes si semellan inventados mesmo para esta función
ornamental e simbólica dos escudos nacionais. Ou animais, por autóctonos, nada
comúns, como o canguro e o emú (Australia), o armadillo (de Grenada), a llama e
a vicuña andinas... e até un sapo e unha tartaruga de cadanseu país exótico.
Aquel cóndor lévanos a outras aves de rapina, tal o
abutre (de Malí) ou o falcón, habitual das armas dos países da Asia máis
próxima e da África mediterránea, áreas maiormente musulmanas, e sobre todo
diríxenos cara á aguia, nas suas diversas posturas, omnipresente nos símbolos
de uns 25 países... Aves outras facendo lexión na heráldica mundial: pombas,
papagaios, pelícanos, fragatas... Sen esquecer os varios bichos mariños.
golfiños, tiburóns...
 |
| O loro e o armadillo autóctonos de Grenada |
Só superada a aguia polo león que, xa desbotado das armas
etíopes o milenario león de Xudá, aínda domina nunha trintena de estados,
comezando por ese reino borbónico dos vosos e nosos pecados. Os seus parentes
felinos, decorativos como poucos, en retrato, e elegantes de vez en
presenza: o tigre, o leopardo, o
guepardo, a pantera, o xaguar... tamén teñen o seu lugar de honra.
Disque o león europeo ou euroasiático
prehistórico é o culpábel deste abuso gráfico universal e que o león do reino
homónimo é un disparate filolóxico-heráldico dos moitos que hai, dado que o
topónimo sería deturpación do latín legio/legionis... lexión en cristián
(sen querelo, voltamos ao principio!) dos romanos da época imperial, e a sorte
que tivo na heráldica xa raia co aborrecemento.
 |
| Armas do Uruguai |
O cavalo, pola contra, escasea e témolo no escudo deste
país que nos acolle (representando a liberdade), que tamén ten, no cuartel
limítrofe, un boi (na acepción de touro manso e produtivo como símbolo da riqueza), completados coa
balanza da xustiza e a fortaleza da forza (valla a redundancia). O touro, mesmo
o búfalo, teñen presenza, mais ben pouca, noutras armas nacionais.
Información extemporánea: tres uruguaios, un
historiador (Andrés Vázquez Romero, no Ordes paterno), un narrador e crítico
(Ángel Rama, de pais galegos, en Madrid, de acidente) e unha poeta (Esther de
Cáceres, no lar rianxeiro dos Dieste), morreron dun xeito repentino, cando
estaban visitando esta banda do mar, respectivamente en 1985, 1983 e 1971.
Ningún comentario:
Publicar un comentario