A premisa principal do perdido é que
nunca sabe cando empeza a perderse. Se o soubese non se perdería
(evidentemente). E non o sabe porque outros asuntos ocupan a súa mente e
inconscientemente arreda de si a realidade da súa situación coas cousas máis
absurdas. Unha delas, naquela ocasión, foi evitar algunha poza de auga
lamacenta e distraerse na crítica sobre a limpeza do lugar. O certo é que é
moi común esa tendencia sempre que imos a outro país. O de criticar a limpeza
das rúas -digo-, a hixiene das persoas ou o uso que se fai de determinados
elementos propios das nosas latitudes, sen decatarnos (con premeditación e
aleivosía) de que tamén os forasteiros nos miran a nós con ollos críticos á
primeira oportunidade e para exemplo de incivismo propio recoñecido e sen
necesidade de que nolo sinalen mirade as beirarrúas e os parques pencados de
chicles cuspidos, de como a xente tira as cáscaras das pipas, o envoltorio do
tabaco ou as mesmas cabichas. (O dos excrementos caninos xa non ten nome). Por
criticar, ata criticamos os regueiros de auga de fregar que invaden a rúa
esquecéndonos dos nosos veciños de cidade vertendo a auga con lixivia polas
beirarrúas e salpicando os baixos dos pantalóns para arruinalos deixándolle
unhas marquiñas descoloridas (e iso que nas nosas cidades e vilas temos sumidoiros),
ou á paisana que sacude a alfombra ou a mopa sobre a nosa calva ás dez da mañá.
A eses machicaría eu coa mesma maza con que os faraóns machicaban ós seus
inimigos vencidos.
O certo é que nestas rúas tan
estreitas e invadidas de expositores de todo tipo, a limpeza non é o seu. Pero
sen perder moito tempo catalogando o nivel hixiénico, dado que outras cousas
nos enchían os ollos, a vista abandona o chan para ir do cénit ó horizonte na
procura de larpeiradas visuais.
Así, deambulando e ollando, saltando
dun posto a outro, a ambos lados do calello, cruzando a outro paralelo,
vertical ou sesgado vieiro, camiñando polo que imos vendo sen preocuparnos da
dirección que levamos, foísenos a vista a un colar que é réplica en materiais
baratos dun co que foi enterrado o Tutankamón, onde se representa ó escaravello
como símbolo do amencer e a ambos lados del as imaxes simbólicas das deusas Isis e Neftis, as
primeiras choronas de historia, a esposa e a cuñada de Osiris, que cando atoparon o seu corpo despezado, sentaron unha á cabeceira e outra ós pés para chorar a súa perda,
porque a un finado hai que choralo, e xa había que choralo naqueles remotos
tempos, senón é coma quen despide a un can. Ós finados tamén nós na nosa
cultura os choramos, e ata non hai moito era costume pagar ás choronas que con
estridentes exclamacións lembraban as marabillas do ou da finada. O das
choronas era máis emotivo que o mesmo funeral, con máis valor ca cincuenta mil
responsos, porque ó chorar ó morto lémbrase ó vivo e revívese a súa andaina.
Aínda recordo aquela pregunta con que miña avoa recibía a meu avó á volta dun
enterro nos anos sesenta: “E choraron moito?”. Era como preguntar “E bótano de menos?”.
Puxemos o colariño en prezo e
despois de longo regateo non chegamos a un acordo por unha diferencia de tres
ou catro euros. Nin o vendedor cedeu nin nós quixemos ceder. E seguimos o noso
percorrido expectante, arestora xa sen ter en conta o consello do guía de
buscar as rúas á esquerda para saír logo á principal, ou algo así. Arestora o
importante era asegurarnos de que aquel colariño era máis barato noutro lugar,
xa non nos movía a posesión do obxecto, senón triunfar sobre o primeiro
vendedor noutro campo de batalla, engaiolarnos co colorido, co brillo metálico
do latón dourado (sen ouro) ou prateado (sen prata), do vidro convertido en
doas, anel ou brazalete, engaiolados como se supón que se engaiolaban as xentes
tribais do Novo Mundo cando os conquistadores os engarguelaban con espelliños e
tesouriñas. Nós os do primeiro mundo en pleno século XXI trocando o rol para
conseguir as bagatelas fabricadas en China con man de obra escrava para chegar
ós nosos barrios e aldeas expoñendo todo ese latón, plástico e escaiola,
presumindo de bos regateiros e de falsas manualidades exipcias.
E falando de engaiolar con bagatelas
aí está para exemplo de conducta e relación institucional entre altos xerarcas
o troco que os exipcios fixeron cos franceses, de mandarlle un obelisco para
adornar a praza da Concordia de París a troco dun reloxo (mecánico) que nunca
funcionou e agora adorna unha das torres da cidadela de Saladino sen dar nunca
a hora; cousa que, por certo, si fai o obelisco, a pesar de non levar en si
ningún enxeño mecánico-tecnolóxico, pois como queira que sexa, o obelisco vén
sendo como un reloxo solar que vai marcando as horas do día segundo apunte a
súa sombra. E non falla nunca, nin se atrasa nin se adianta.
Neste punto decateime de que non sabía
se ía cara norte ou cara sur, pero convencinme de que malo sería que dándo unha
volta non atopase a algún compañeiro de viaxe ou algún punto que me indicase
cara onde dirixirme para chegar con tempo ó lugar de encontro.Continua
Ningún comentario:
Publicar un comentario