xoves, 12 de setembro de 2019

INVITACIÓNS Á RELECTURA


Por Pepe de Rocaforte
Miguel Anxo Murado non deixa de me sorprender cada vez que leo algo seu. De me sorprender e facerme pensar, co traballo que eso lle dá a un preguiceiro coma min.
“O porco de pé” é “un desprezable libelo contra a comunidade maragata de Ourense”. Así, desta maneira tallante, califica Murado no seu libro “Otra idea de Galicia” a ata agora tan louvada obra risquiana, e esta calificación vaime obrigar a ler de novo “O porco de pé”, o cal me dá pé a min para lembrar unha pequena historia sucedida no ano 1972.
 Regresaba daquela dunha visita a Francia, xunto co amigo Agustín Hervella, cando, como era norma, nos pararon na fronteira de Behovia e nos fixeron abrir o maleteiro, e as maletas. O funcionario da alfándega que rexistrou a miña ó primeiro que lle botou man foi a un exemplar da novela de Risco. “Esto non pode pasar. Queda aquí”. “Pero eu compreino na Coruña e xa o traía comigo de España cando pasei a fronteira en dirección contraria. Vexa onde o merquei”. E mostreille a primeira páxina coa pegatina da Librería Arenas da Coruña. E a segunda páxina, co lugar e data de publicación en Vigo.

O funcionario, algo dubidoso, mirou para un compañeiro que tiña ó lado. Este encolleu os ombros sen dicir nada. Finalmente guindoume o libro no maleteiro e deixoume seguir viaxe con el. E como agora mesmo o teño nas mans, voume poñer xa a comprobar se estou de acordo ou desacordo coa opinión de Miguel Anxo Murado.
Pero como unhas cousas sempre nos levan a outras, este asunto de Vicente Risco tráeme á memoria a “Robinson Crusoe”, o libro de Daniel Defoe do cal Michel Tournier saca, entre outras conclusións, a de que no relato obsérvase dun modo evidente o racismo do protagonista principal.
 Neste caso, sen facer unha nova lectura de “Robinson Crusoe”, creo que Tournier leva boa parte de razón, se non toda. Pero tamén, á hora de emitir un xuízo, compre ter en conta a evolución das ideas entre a época en que viviu Defoe e a actual. Algo parecido sucédeme a min coa novela de Tournier “Venres ou a vida salvaxe” ó observar a sexualidade latente nela. Hoxe resulta difícil ignorar a case explícita relación sexual entre Robinson e Venres. ¿Turnier pásaa por alto e déixaa só en sospeita, ou ignorouna, cándido el?
Gustaríame coñecer a opinión dalgún posible lector sobre este punto. Sobre todo despois de ler o final da novela, cando, no veleiro que chegou á illa a coller auga, Venres escapa e deixa en substitución súa ó rapaz pinche de cociña dese veleiro.

Ningún comentario:

Publicar un comentario