Por Pepe de
Rocaforte
Miguel Anxo Murado non deixa de me
sorprender cada vez que leo algo seu. De me sorprender e facerme pensar, co
traballo que eso lle dá a un preguiceiro coma min.
“O porco de pé” é “un desprezable
libelo contra a comunidade maragata de Ourense”. Así, desta maneira tallante,
califica Murado no seu libro “Otra idea de Galicia” a ata agora tan louvada
obra risquiana, e esta calificación vaime obrigar a ler de novo “O porco de
pé”, o cal me dá pé a min para lembrar unha pequena historia sucedida no ano
1972.
Regresaba daquela dunha visita a Francia,
xunto co amigo Agustín Hervella, cando, como era norma, nos pararon na
fronteira de Behovia e nos fixeron abrir o maleteiro, e as maletas. O
funcionario da alfándega que rexistrou a miña ó primeiro que lle botou man foi
a un exemplar da novela de Risco. “Esto non pode pasar. Queda aquí”. “Pero eu
compreino na Coruña e xa o traía comigo de España cando pasei a fronteira en
dirección contraria. Vexa onde o merquei”. E mostreille a primeira páxina coa
pegatina da Librería Arenas da Coruña. E a segunda páxina, co lugar e data de
publicación en Vigo.
O funcionario, algo dubidoso, mirou
para un compañeiro que tiña ó lado. Este encolleu os ombros sen dicir nada.
Finalmente guindoume o libro no maleteiro e deixoume seguir viaxe con el. E
como agora mesmo o teño nas mans, voume poñer xa a comprobar se estou de acordo
ou desacordo coa opinión de Miguel Anxo Murado.
Pero como unhas cousas sempre nos
levan a outras, este asunto de Vicente Risco tráeme á memoria a “Robinson
Crusoe”, o libro de Daniel Defoe do cal Michel Tournier saca, entre outras
conclusións, a de que no relato obsérvase dun modo evidente o racismo do protagonista
principal.
Neste caso, sen facer unha nova lectura de
“Robinson Crusoe”, creo que Tournier leva boa parte de razón, se non toda. Pero
tamén, á hora de emitir un xuízo, compre ter en conta a evolución das ideas
entre a época en que viviu Defoe e a actual. Algo parecido sucédeme a min coa
novela de Tournier “Venres ou a vida salvaxe” ó observar a sexualidade latente
nela. Hoxe resulta difícil ignorar a case explícita relación sexual entre
Robinson e Venres. ¿Turnier pásaa por alto e déixaa só en sospeita, ou ignorouna, cándido el?
Gustaríame coñecer a opinión dalgún
posible lector sobre este punto. Sobre todo despois de ler o final da novela,
cando, no veleiro que chegou á illa a coller auga, Venres
escapa e deixa en substitución súa ó
rapaz pinche de cociña dese veleiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario