Perdido no calello dos milagres (1)
Por Far O' McOW
Non se
coñece unha cidade se non te perdes nela. Iso din e eu créoo. Mentres non teñas
que preguntar por onde podes volver ó hotel, á pensión ou a onde quedaches en
atoparte con alguén non coñeces unha cidade, mentres non teñas que facerte
entender e sintonizar cun descoñecido interlocutor, non abrirás a porta desa
cidade; porque perderse é esforzarse por buscar un camiño, por abrir vías de
entendemento, por rectificar o mal feito e por procurar, humildemente, o
amparo. E tamén por memorizalo todo. Doutro xeito, na compaña de alguén que che
leva da man é como vela nunha pantalla en tres dimensións, todo moi bonito pero
carente da emoción en conxunto, dos cinco sentidos transmitindo a un tempo a
sensación do novo e o temor do descoñecido. É como non acabar de vivila,
desfrutala e padecela.
Despois de visitar
calquera lugar, a memoria do visto permanece, certamente, pero vaise diluíndo a
través do tempo e ó cabo duns anos só nos queda unha especie de nube onde se
mestura a realidade con aquilo que nós mesmos nos imaxinamos e incluso que
outros nos contaron. Pero cando nos perdemos nunha cidade estranxeira, cando
tivemos que loitar coa preocupación de encontrar o camiño adecuado, abrolla en
nós unha especie de euforia, de conquista, unha sensación que non se perde
endexamais. Será por iso que aquelas cidades onde me perdín son das que gardo
mellores lembranzas.
Esta vez a cidade foi
O Cairo, despois de que o guía turístico nos explicase como era o grande bazar
de Khan el Khalili e nos deixara o tempo libre para mirar, mercar, regatear e
saborear un té no mesmo bar onde Naguib Mahfuz acostumaba a tomalo mentres
anotaba as vivencias que logo reflexaba nas súas obras literarias, en Espellos
ou na sempre lembrada O calello dos milagres. Ese mundo de frenética
actividade cos produtos inundando as estreitas rúas nun labirinto de obxectos
de todo tipo, roupas, adornos, bixutería, especias, perfumes... e tendeiros
chamando por ti en todos os idiomas coñecidos, ofrecéndoche o máis barato e
invitándoche a entrar, probar e, sobre todo, regatear, volver a esa arte
esquecido no noso mundo pero do que os que temos unha idade aínda lembramos de
cando acompañábamos ás nosas avoas á praza e nunca falaban da peixeira, da
carniceira ou da froiteira, senón da regateira, esa palabra que debería formar
parte do vocabulario específico dos economistas, para entender que un produto
non se paga polo que custa, senón polo que satisfai, esa poxa na que os prezos
desorbitados por arriba (por parte do vendedor) e por abaixo (por parte do
mercador) se van axustando ata unha cantidade que satisfaga a un e outro, e así
todos contentos, un porque pagou o que lle pareceu xusto, e o outro porque cobrou
o que lle permitía certa ganancia. Un sistema lento, para a demanda desde mundo
en que nos toca vivir, tan pendentes do reloxo, contrario ó activo mundo dos
executivos con présa por pechar axiña o trato e o negocio, pero que garda o
encanto da palabra, da promesa e da conversa relaxada. Outra cousa é que, como
xa perdemos o costume do regateo, apurámolo de tal xeito que nin desfrutamos
nin acadamos beneficios.
Se ó final, tan distintos, tan
morenos uns e tan louros outros, con tantas peculiaridades propias e ó mesmo
tempo tantas semellanzas que nos fan pensar que hai uns anos non eramos tan
diferentes a pesar de que hoxe critiquemos os costumes alleos que non hai tanto
tempo tamén nosoutros tiñamos e
usabamos.
Todo evoluciona nesta carreira cara
a globalización, nunha perniciosa tendencia á unificación, e tamén neste
mercado de Khan el Khalili acabarán abandonando a arte do regateo para asumir a
ditadura da etiqueta marcada.
Dito isto, paso a contarvos o vivido
e sentido naquela tarde, perdido nese ben chamado “Calello dos milagres”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario