Por Far O'McKOW
Perdémonos por inconscientes. E por
iso, porque aínda non eramos conscientes da nosa situación non nos agoniábamos
tanto como debería de ser. Todo estaba ben, pero nese intre sobrevoou unha leve
preocupación facéndome cargo da importancia dunha sombra ou da punta dun
minarete para orientarme. Precisamente ese mesmo día ensináronnos a seguir a
orientación cara a Meca segundo cara onde mirase a media lúa que os coroa.
Empecei a sentir certa aprehensión, como que non sabía onde estaba, pero o
reclamo de non sei que cousas disipouno ó instante e embelesado con tanto que
ver seguimos dando voltas e máis voltas por aquel inmenso mercado. Oxalá fosen
as voltas que dous ou tres días antes deramos no templo de Karnak arredor dun
escaravello esculpido nunha peaña de granito, pois mal que ben todas estas
voltas sempre nos devolvían ó mesmo sitio. Unhas voltas que segundo o guía
daban sorte se se facían en número de tres ou múltiplo impar de tres e en sentido
contradio ó sol. Nada novo. Aquel costume lembrábanos os nosos de darlle voltas
a unha ermida, á peaña do santo ou a certas pedras zoomorfas que temos en
Galiza para atraer a sorte ou para casar, quen estea solteiro, na volta duns
meses.
A verdade é que nesta viaxe non deixaban de sorprenderme costumes e
rituais comúns ou semellantes ós nosos, a pesar de que eles vestisen con esa
especie de xilaba que alí chaman Shentí e nós con pantalóns curtos; pois se non
bastaban aquelas imaxes en tumbas e templos en que se representaban as ofrendas
que os paisanos lle facían ó deus, ofrendas de cereais, perfumes ou gando, tan
así que ata había templos onde se marcaban as ofrendas que correspondían
segundo o día do ano, como aquí se correspondían ata non hai tantos anos
deixarlle ó cura unha ducia de ovos por pascua, ou as ofrendas de cereais e
viño nas tumbas a troco dun responso no Día de Defuntos, as primeiras espigas
da colleita para o santo encomendado ou as patas de porco (uñas na denominación
popular) no san Lázaro de Santiago o Luns de Pascua. E aínda máis, cando non
eran ofrendas, navegando polo Nilo, en Aswan, vimos gravados nas pedras
cartuchos escritos en xeroglífico con invocacións ós deuses para pedir
protección no lugar onde outrora estaba unha catarata, moi preto do hotel onde
Agatha Christie escribiu algunha das súas novelas. Invocacións por escrito que
nos lembraban ó Xesús orando que se conserva na capela da Corticela de
Compostela, onde os estudantes deixan papeliños pedindo a intervención divina nos
seus exames, os recados escritos que colgan nas sebes do santuario de Teixido,
ou no san Torcuato de Bande, nos graffitis do Corpiño para pedir o favor divino
ou os múltiples cadros de exvotos que adornan tantas das nosas capelas, igrexas
e santuarios.
Non sei se fun visitar Exipto ou
lembrar as nosas tradicións. E como a miña compañeira sentimental se enredou
mirando unha especie de saia pantalón, un tendeiro apareceu de súpeto amosando
varias prendas polo estilo en distinta cor e feitura, afagándoa con palabras
acarameladas para que picásemos con sesenta euros ó que en calquera mercadiño
ou feira da nosa terra non custa máis de seis. E aí ficaban ela e el releando,
ela quitándolle valor e mérito e el amosándoa como algo de calidade suprema
mentres eu confirmaba a pouca diferencia que nos separa a hora de facer valer
as nosas intencións. Sempre, iso si, con exquisita educación aínda que a música
fose por dentro. Tantos puntos de confluencia entre estes turistas galegos e
aqueles comerciantes exipcios.
O xa dito, que sendo diferentes non
o somos tanto. Mirade por onde, se lembrades o noso Pórtico da Gloria, a
columna central onde os peregrinos poñen a man e de tanto poñela xa ficou a
marca dos cinco dedos na mesma, ou se lembrades como a xente devota nas nosas
romarías pasa o pano ou a estampa polo manto do santo, na procura de ter algo
en contacto co sagrado, como se só o toque, o tacto, poida transmitir a través
dos poros da pel as grazas do divino; foi así que o vimos no templo de Philae,
nas columnas de entrada, nas paredes laterais e nas da traseira do mesmo, as
marcas dese contacto co sagrado, desa necesidade que os devotos teñen de tocar
o seu santo, a súa casa, os seus obxectos e pertenzas, como os fans dos
cantantes de moda necesitan tocar as súas roupas ou os seus instrumentos. O
contacto co sagrado, tan procurado ó largo dos séculos, a necesidade de sentir
que alcanzamos a proximidade do divino, e a ser posible deixar constancia dilo,
deixar marcado o de “Eu estiven aquí”, que vén sendo a versión turista dos
gaffiteiros modenos como de homes tan cultos como Balzac, deixando a súa grafía
para a eternidade nun dos muros do templo, os mesmo graffitis que agora
trocamos polo inmediato do wasap e os selfis mandando a todos os coñecidos a
través das ondas electromagnéticas; a perenne necesidade de pregoar: “Aquí
estiven eu”.
Agora vemos nunha tenda un fermoso
obelisco de xeso pintado de ocre con inscricións que segundo o tendeiro invocan
a boa sorte (debeu vernos a cara de perdidos), un obelisco idóneo para usar de
pisa papeis, pero xa nin preguntamos o prezo, porque será peso para a maleta e
para a mochila dos galanos que levo atestada dos máis variados exemplares de
arte Kistch derreándome o lombo. E decátome de que no entorno por onde andamos
non hai ninguén do noso grupo. Si, hai turistas pero ningún dos nosos. Como
agora me mandasen apurar para o lugar do encontro non sabería cara onde ir. Xa
non sei cal é a rúa da que veño nin cal pode ser a que me retorne ó lugar do
encontro. Perdemos a noción da orientación. Miro o reloxo e falta algo así como
media hora para volver ó punto que nos indicou o guía. Seguimos polos atestados
calellos disimulando, á procura dunha saída.
Ningún comentario:
Publicar un comentario