As florestas do Mañema, de X. M. Martínez Oca

Despois dunha noite de pouco sono e moitos nervios desatados, os explo­radores erguéronse aquela mañá de fins de novembro coa idea de que era entón cando en rea­lidade comezaba a súa aventura. O Silverio Gándara aproveitaba as horas de insomnio para escribir unha longa carta a don Rufino Xestoso, na que lle refería a maioría das peripecias pa­sadas desde a saída de Verín ata aquela venturosa véspera do embarque para a África Tene­brosa... e hoxe aquí, desde o noso niño de aguias ó pé do castelo de San Xorxe, contemplamos emocionados a hospitalaria cidade de Lisboa, último punto de Europa que albiscarán os no­sos ollos, mentres alá adiante, seguindo o camiño do maxestoso Texo, nos espera o alto e pro­celoso mar, no cal nos internaremos, valentes argonautas para unha nova Descuberta, que a falta dun Camões que a cante, intentará a nosa humilde pluma referir. Deste xeito acababa a carta, que foi integramente publicada no primeiro número de xaneiro de mil oitocentos setenta e un da Gaceta Agraria de Verín.

–A cousa tívoche a súa brincadeira, chacho –sorriu o taberneiro coa lembranza, ó tem­po que pasaba a man pola barba–. Aquela mañá, acompañados polo Pires, fómonos despedin­do das rúas da Baixa de Lisboa, con certo medo no corpo de que quizais nunca volveriamos pisar aquel chao. No Terreiro do Paço agardábanos o capitán Narciso, quen embolsou o diñeiro das pasaxes e levounos ó Cais das Colunas, onde o navío estaba a punto de partir.

Se queredes saber máis desta historia, está ó voso dispor na sección Libros na Artesa en formato para descargar en eBook totalmente gratis, coma sempre. 

UN PAR DE NOTAS DO AUTOR.

UNHA:

A fins dos anos oitenta ou principios dos noventa, non recordo ben, o meu amigo Suso García Sobrado presentoume a un compañeiro de seu irmán en Kenya, un mozo africano que viña por primeira vez a España e pasaba uns días na súa casa. Este home, Kalissa, non falaba galego nin castelán e Sobrado pedíame que, coas miñas oxidadas nocións de francés, lle axudase a entendernos un pouco con el nos días que ía botar aquí.

Cando lle dixen que  falaba moi ben o francés, Kalissa explicoume que, aínda vivindo en Kenya desde había bastantes anos, era congolés. Entón comenteille que eu escribira unha novela, “As florestas do Mañuema”, ambientada naquelas terras. “¿As florestas do Mañema?”, preguntoume. “Do Mañuema”, corrixinlle. “Supoño que te debes referir ó Mañema”, insistiu el, “un país veciño ó meu, terra de xente moi valente e belicosa”.

Cando nos despedimos, Kalissa  díxome que de volta en Nairobi ía escribir un artigo e titularíao “As florestas de Galicia”. Quedou en mandarmo, pero –como sucede case sempre- o artigo, se foi escrito, nunca a min chegou. Pola miña parte tomei nota do nome correcto daquela terra e aproveito esta ocasión para corrixir o título da novela.

 *   *   *

DÚAS:

Hai bastante tempo disto, un Faulkner madrileño dos anos setenta ditaminaba que cando unha historia ou relato comezaba pola palabra “chovía”, podíase certificar que a obra en cuestión era mala de remate (ou con avaricia, ou pésima quizais; que non había por onde collela, vaia). Sumamente intimidado por semellante sentencia do literario pontífice madrileño, nervioso, sen saber ben o que facía, nesta novela, en lugar de eliminar a inicial palabra gafe, o que fixen foi tripicala.

O resultado téñeno vostedes á vista, coa venia do faulkneriano autor, desgraciadamente defunto despois de ter colaborado nunha obra posiblemente sen par no mundo: a posta en marcha en Galicia dunha fervenza a tempo parcial, con horario de actuación debidamente sinalado.