sábado, 4 de outubro de 2014

Argalladas de san Froilán

            O que máis me gusta de Froilán (o santo bispo lugués) é esa capacidade que el tiña de impoñer o seu criterio. Fíxoo cando un lobo lle comeu o burro que lle levaba os libros, e entón colleu á fera e obrigouna a cargar coas alforxas que antes lle levaba o burriño. Tamén que el, para non se meter en camisas de once varas, cando uns mensaxeiros da autoridade da época lle preguntaron (sen saber que era el), se coñecía e sabía onde andaba un tal Froilán, a quen querían nomear bispo, el mentiu sen arrepentimento escorrendo o vulto: Ese tipo hoxe non está no convento que vai de viaxe.
            Con estas dúas anécdotas que nos contan os seus haxiógrafos, podemos dicir xa que san Froilán, antes de ser santo era un argalleiro, sen embargo caía ben nas esferas celestiais, pois estando de eremita e cavilando se dedicarse ou non á predicación, antes xa de mercar o burriño, meteu uns carbóns incandescentes na boca, para poñer á proba o mesmísimo Deus, e que así, se Deus non quería que falase en público lle queimase a lingua e se o quería nos púlpitos que os carbóns se convertesen en doces e non lle fixesen dano. E non só non lle fixeron dano, senón que, aínda por se había algunha dúbida, cando xa ía decidido a dar o primeiro sermón, dúas pombas baixadas do ceo entraron na súa boca en sinal de que as súas palabras serían puras.

Ningún comentario:

Publicar un comentario