O KORRUNTXO DO OKUPA.

Acordarédesvos os máis vellos daquela pagha do desaoito de xullo que mala chispa o coma (ao desaoito, non á pagha!)... que foi un exemplo de populismo: ofresíaselle aos traballadores un “premio” (equidistante da pagha navideira) a cambio de envolverlla no sobre ou envelope da “xesta patriótica do glorioso movemento nasional”... que tempos,  miñamadriña!

Tamén é populismo o da formasión política autochamada, susesivamente, Aliansa Popualar e Partido Popular (copular que disía un meu amigho)... que pouco ou nada de popular ten, digho eu... (E non me confundades fraghista con sufraxista... nin xemelgo con jamelgo).

É o que pasa co vento, o ventiño e o ventarrón: que, como todo na naturesa, ten varias caras. Cousa fina évos o ventiño, tamén coñesido como brisa (brisa sin aire, que disía a boa da Sesilia): brisa ou airexa, mesmo airiño nas cortinas (prestándolles un aspecto de vela naveghante), que tanto pode significar benestar como, se nos fixamos no sine, que por alí fuxiu un secuestrador de criansa. Isto pende moito da música de fondo: probade a enmudeser o son e veredes canto dramatismo ou  sensasión de terror perde a esena de marras.

Outra brisa boa –pensar que existe o apelido Brisaboa, a saber o que el significa-  é a que toca as sombrillas (de praia ou de terrasa), seghindo co sine, case viscontianas. Esa brisiña tamén é ghorenteira no caso dos chamados “móbeis de vento”, eses aparatiños ou chirimbolos colghantes que se menean e fan serta musiquiña, máis ou menos metálica, aparellos aos que os brasilerios –tan líricos eles- denominan mensaxeiros dos ventos (e ata chamadoiros dos anxos os máis superstisiosos).

Pero o máis ghratificante é para este coiote solitario a música do vento na fronda, nun conxunto de ghrandes árvores como poucos se ven nas sidades: é un das miñas lembransas máis queridas o son do vento nun ghrupo de álamos, aló por terras de Ghuadalaxara, cando andaba, ben mosiño, de seghador: abofé que me compensou os suores daquela tarde seda do verán, que me fixo voltar como neghro, seghundo a imaxe tan asertada da nosa Rosalía: menos mal que foi un ano só que tal experiensia vivín... e todo por aquilo de non falar de oídas do cualificado como exilio sercán.

Con todo, hai músicas de ghusto ben máis discutible como son as do vento nas cheminés ou nas fendas das xanelas entreabertas: a min persoalmente faime tilín o soar do ventiño ese, maismente no verán, imitando o lorquiano-galaico “o vento muxe como unha vaca”, tan pouco poética, ao meu ver, a palabra vaca, por moito que un estime a ese animal, do que tanto se alimenta e do que tanto disfruta o meu padal... (E non me comparedes muxir con munxir, malia ambos coinsidan con ese bo animaliño: pode que acotío a vaca muxa cando a munxen, iso si).

Pero en falando do coiote que me considero eu (outra cousa é que o sexa)... aghora, voltando a eses desprasamentos de significado dalghunhas palabras, resulta que chaman lobo solitario ao terrorista que actúa por conta propia –tipo traballador autónomo: que non me mesturen con tal xentualla, porfa! Por iso, estoutro dia, cando lle digho á miña ex: Carolina, ves cansa? Vai e se arrepón e chámame populista!