O certo é que xa os
gregos lle atribuían á ferradura o poder de atraer a boa sorte, porque coa súa
forma de media lúa é un símbolo de fertilidade asociado a Hécate, ou á Diana
romana. Aumenta o seu poder apotropaico se ten sete cravos, como sete son os
astros do ceo, se é de ferro porque ese é o metal da forza e do poder, e mellor
aínda se se atopa porque a fortuna atopada é a que máis gorenta.
Sen embargo, o
cristianismo, negándolle razón á tradición grega, asegura que o poder de
atracción da boa sorte que lle outorgamos á ferradura débese ó bo facer de san
Dunstan, quen antes de ser o arcebispo de Canterbury desde o ano 959 ata a súa morte o 19 de maio do 988, foi
ferreiro.
Sucedeu que estando o
bo home exercendo o seu oficio, apareceulle diante un ser horripilante, con
medio corpo de persoa e outro medio de besta, quen lle pediu unhas ferraduras
para os pezuños que tiña por pés. Ó momento Dunstan decatouse de que aquel era
o demo, e entón no momento de ferralo, contrariamente ó que é norma, meteu os
cravos contra a parte de dentro, de tal maneira que lle provocou unha dor
descomunal que lle facía xurar en arameo, pedíndolle que llas sacase. Entón o ferreiro negociou con el as condicións para sacarllas e
poñerllos ben, obrigándoo a prometer que nunca impediría que a boa sorte e a
fortuna se arredasen das casas que tivesen unha ferradura na porta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario