O
santo Antonio, que era máis de Lisboa que de Padua, tiña cousas que, de facelas
alguén hoxe en día, tanto o podían meter nun manicomio como poñelo de presentador
de televisión, porque tiña a capacidade de ver o que ninguén vía. Coñecida é a
pasaxe aquela na que vendo como un grupo de mozos sorriron, asubiaron e dixeron picardías ó paso
dunha moza, acercouse a onde eles estaban e púxose a berrarlle a un ser que
ninguén, agás el, vía, culpándoo de ser o que provocaba naqueles mozos
pensamentos pecaminosos á vista dunha moza. E os mozos quedaron convencidos de
que foran tentados polo diaño. Outra vez, mentres predicaba, observou que a
xente que entraba na igrexa non se persignaba con devoción, e daquela, baixando
do púlpito, dirixiuse, outra vez, a un ser invisible agochado debaixo da pía da
auga bendita e botouno fóra por ser quen provocaba aquela falta de devoción nos
fregueses. Aquela foi a primeira e única vez, que se saiba, que un demo entrou
nunha igrexa.
Pero hoxe traemos este pequeno relevo que
atopamos na igrexa colexiata do Salvador de Grandas de Salime, na fronteira
galego-asturiana, por ser un milagre pouco representado, tal vez asociado ó paso dos maragatos pola bisbarra, onde se ve a santo
Antonio cunha mula e un colorado paisano, que nos lembra a vez aquela na que un
incrédulo lle dixo que non cría que Cristo estivese naquel anaco de galleta que
el erguía na consagración, e entón o santo apostou con el a que deixase á súa
mula en xaxún durante tres días, e ó terceiro que viñese con ela á igrexa. E
así o fixo o incrédulo, pero cando chegou coa mula á porta da igrexa, que se
botaba o todo o que semellase comida e necesitaba toda a forza do seu amo para
suxeitala, no intre en que santo Antonio ergueu diante de todos os presentes a
Hostia consagrada, a mula axeonllouse.
Só nos falta saber por que ten o papo hinchado o incrédulo, se é por mor dalgún flemón, ou porque á vista do miragre tivo que morderse a lingua.
Ningún comentario:
Publicar un comentario