Ferramentas de capador

       Aínda lembro cando viña o capador, e os rapaces maiores avisaban, “aparta que vén o capador”, e eu apartaba porque pensaba que sería moi grande e había que deixarlle sitio, que viña asubiando coma o coche de don Andrés viña pitando para que nos apartásemos; pero non, o capador que eu coñecín era un tipo pequenote e barrigudo, capaz de aguantar a un porco no aire suxeito por unha das patas traseiras, que me daba algo de medo. Logo souben que o medo estaba xustificado, e consolábame porque só exercía o seu oficio cos cochos.

     Pero aí quedan as ferramentas do oficio, o asubío con que anunciaba a súa presencia, as coitelas ou facóns, adaptadas ao sitio onde había de operar, e o fío coa súa agulla. Só de velas meten medo e córreme un arreguizo por todo o corpo, anque grazas a el o cocho criaba máis graxa e a carne sabía mellor.
     Bos cocidos temos tomado á conta do capador.

     Aí están as súas ferramentas expostas nun bar da provincia de Ourense. As armas do oficio. E a súa historia agrávase cando penso cal poido ser a razón pola que alguén rompeu o cristal protector.