Aí onde a vedes xa
está nas últimas, só lle quedan douscentos anos de vida, segundo os mellores
cálculos dos especialistas que a viñeron ver, e así nolo conta o señor
Hermindo, que saíu a ver que pasaba cando sentiu o motor do coche e as nosas
palabras de asombro.
A cañota, hoxe rechoncha e paticorta, díxonos el,
xa era cañota cando o Mariscal tomaba o biberón, ou cando os pais de Colón
aínda se facían as beiras no san Benitiño de Lérez, e sen embargo, aí a está
convertida en paraugas cando chove e en parasol cando abrasa a calor.
Puxéronlle un banco ó lado porque non hai mellor sitio para falar con demora
que a sombra desta cañota que coñece a xenealoxía de todos os veciños da
parroquia.
Vai vella, as enrugas dos anos adornan o seu cute, pero aínda
dá castañas, pequenas pero dáas. E segue dando varas para o gando, e xa deu
algunha trabe e algunha máis dará, e cada ano, tamén dá algo de leña. A cañota de
Seteigrexas é moi agradecida coa xente da veciñanza desde hai máis de
seiscentos anos. Poucas árbores dan tanto de si en durante tanto tempo
Nestes días, que
vimos de saber que a famosa sequoia túnel de California acaba de caer, despois
de toda unha vida padecendo a ingratitude que alcanzou o seu máximo esplendor cando a alguén sen moitas luces,
hai 137 anos, preferiu furala para que pasase un camiño polo medio dela antes
de bordeala e deixala vivir en paz, non podemos imaxinarnos a un paisano noso
faltándolle ó respecto de tan vil maneira a unha destas árbores.
Saúde cañota, e por
moitos anos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario