Por
Pepe de Rocaforte
Rematada a 1ª Guerra
Mundial a Alemaña derrotada, destruída e humillada por un Tratado de Versalles
no cal non foi admitida a participar, víase obrigada a firmar sen outra opción
as condicións presentadas polos vencedores: perda das posesións coloniais e
concesións territoriais na metrópole, pago de exorbitantes indemnizacións
económicas e desarme dos exércitos. A República de Weimar iniciaba mal a súa
andadura.
Sen embargo Johan
Kaspar Bäuerle, personaxe principal da novela “O derradeiro defensor”, de Ernst
Glaeser, emigrado de neno cos seus pais ós Estados Unidos, onde amasou unha
considerable fortuna, é optimista con respecto á situación. Para el, inimigo do
espírito prusiano por herdanza paterna, a Alemaña non fora derrotada, o
aniquilado fora o exacerbado nacionalismo e o belicismo expansionista do
Segundo Reich e agora podería renacer a verdadeira Alemaña para o cal el, ós
seus cincuenta e sete anos, regresa disposto a poñer os seus coñecementos e a
súa fortuna ó servizo da reconstrución nacional.
Pero o ambiente de
humillación e destrución, xunto coa descomunal inflación forzada polas
indemnizacións que o país debía pagar ós países vencedores, levou a un rápido
deterioro da situación económica e social e ó consecuente desemprego e miseria,
óptimo caldo de cultivo para o renacemento dun nacionalismo exacerbado
aproveitado por Adolfo Hitler para iniciar a súa ascensión ó poder.
En “O derradeiro
defensor” Glaeser describe os primeiros pasos daquel movemento, considerado en
principio unha especie de xogo de nenos, cos seus uniformes, as súas
manifestacións, as súas desmesuras e os seus ataques ós principais chivos
expiatorio (neste caso os xudeus) como principal elemento cohesionador. A
adhesión ó movemento hitleriano medra a cada paso con máis forza ata en 1933
acadar o poder nunhas eleccións democráticas despois de ter fracasado nun seu
anterior intento de golpe de estado.
Johan Kaspar Bäuerle,
o patriota anti-militarista, sufrirá o vandalismo nazi coa destrución dunha
industria agrícola montada por el na súa cidade natal, unha imaxinaria
Siebenwasser, no sur da nación. A súa única filla, que mantén unha relación cun
mozo nazi, forzado ó suicidio ante a disxuntiva de elixir entre o Partido ou o
amor da filla do “inimigo”, vaise tamén co pai, e desta volta a marcha é
definitiva.
A descrición, nunha
pintura de primeira man, deste ambiente irracional de temor e represión, de
persecución a cantos poden ser considerados inimigos da patria, é dicir: a
todos os que non aceptan incondicionalmente o ideario nacional-socialista, é
para min a maior virtude desta novela, que serve ó mesmo tempo para facernos
reflexionar sobre o noso mundo actual, onde asistimos ó crecente desprestixio
da clase política, á creación dun novo inimigo, o islamismo, e á aparición de
iluminados, chámense Kjærsgaard, Wilders, Le Pen ou Donald Trump, dispostos a
aproveitarse dos nosos medos para acadar o seu medro persoal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario