Non
fai falta poñerlle a un neno unha pistola na man para convertelo nun asasino.
Basta un pequeno acto, un inxenuo xogo entre pai e fillo para ver como a máis
inocente actitude sen pretender facer dano, se volve amoral; ou así o entendín
despois de ler un dos contos que forman parte do libro “Dez”, do autor italiano
Andrej Longo. Un título que fai referencia ós Dez Mandamentos, onde, seguindo a
orde destes, pero trocando ós deuses e ós fieis por persoas, aqueles exercen o
seu poder desapiadadamente e estoutros sofren a submisión nun entorno de
exclusión social, vasalaxe e abuso; amósanos que os deuses a quen amamos sobre
todas as cousas son señores amos que esixen incondicional acatamento, o dono dos
bens que desexamos indebidamente é alguén que nos cobra o prezo da dignidade
por lucilos e o pai a quen honrar pode ser o violador da súa propia filla. E
así imos percorrendo un mundo onde o mal é non estar ó lado do capo-deus que
sobrevoa e regula a existencia de todos os personaxes destes dez contos, enfrontados
á realidade dunha sociedade dominada polos excesos, a ambición, a inmoralidade
e os instintos primarios. Pero hoxe, tras ver unha arrepiante escena de
violencia entre adolescentes, detéñome no capítulo quinto, aquel que di ”Non
matarás”, porque me fixo entender que moitas veces, para formar asasinos, basta
con poñerlle na man o joystick dunha Play Station.
O
conto retrata a escena familiar dunha mañá de domingo, co pai xogando na
compaña do seu fillo pequeno a un deses xogos nos que vas sumando puntos
mentres lle disparas a un suposto exército inimigo. É o pai quen manexa os
mandos e o neno exerce de animador. Van gañando puntos ata bater todas as
marcas e amosan orgullo e alegría por iso, e entre a euforia e a ambición de
puntuar tamén cometen o erro de disparar contra unha ambulancia que se cruza no
camiño e destrúena, o cal lle resta puntos, pero non importa (din eles), porque
aínda perdendo eses puntos seguen gañando: Só lles importa bater marcas á conta
de quen sexa. O conto ten moitas máis cousas, pero este simple feito xa é
indicativo de onde están os valores que ese pai, inocentemente, lle está
inculcando ó cativo. Un pai que pasa o tempo co rapaz e lévao ó parque de
atraccións, que quere que estudie e xogue ó fútbol, que non lle deixa disparar
nin coa Playstation nin coa escopeta
da feira, pero que lle está inculcando que o importante é gañar e superar ós
demais sen medir os costes
Adianto
que, á parte de todo o que logo saberemos, no referente ó amor paterno-filial,
é un pai coma calquera de nós. Quen non xogou co seu fillo a matar
marcianiños?, quen non presumiu diante do seu crío de ter boa puntería na
caseta de tiro?, quen non converteu un inocente xogo de mesa nunha competición
entre o orgullo da vitoria e a humillación da derrota?. Así de retorcidos somos
cando a prédica e a actuación non se acompañan. Intúese que o mesmo protagonista
deste conto ten unha profesión nada recomendable, pero aí o está exercendo a
súa paternidade con todos os coidados e amor de que é capaz, un cariño que leva
ó neno a dicir en varias ocasión que de maior quere ser coma seu pai. E iso é o
único que o pai non quere.
(Este artigo foi publicaco na sección Lingua Proletaria da edición de Barbanza de La Voz de Galicia)
Ningún comentario:
Publicar un comentario