Coincidindo co douscentos
aniversario do nacemento de Walt Whitman, para arredarme un pouco dos
cálculos postelectorais, de sumas e restas, de alianzas e roturas
con todas as variables de amizade, odio, consellos de pago ou
gratuítos, repulsións, causas, causantes e outras andrómenas,
botei man deste poeta para que puxese algo de sosego no meu entorno.
E non o fixo.
Xa desde o primeiro intre,
cando abrín o libro ó chou, entroume a mesma angustia que a el
cando un neno lle preguntou ¿que
é a herba?. Porque,
mirade que se me fai difícil explicar algo tan simple e coñecido, e
sen embargo quen máis e quen menos proclama solucións e amaña os
problemas máis complicados da sociedade cunha frase polisémica na
que cada quen toma o significado que máis lle convén en nome de non
sei que causa. Sempre a causa como razón de ser. Creo que non
acertei escollendo para estes días a Whitman, que tanto me lembra a
realidade, pero aínda así sigo con el, remoendo os versos coma quen
remoe un caramelo de moitos sabores, sen esquecer o amargo, o agre e
o acedo, espremendo cada palabra mentres se amontoan os periódicos
nunha esquina do cuarto, convertendo en arcaicas as noticias de onte
á noite, porque se ben as proclamas son firmes, os pactos son
inestables e as intencións volubles. Non entendo nada e ata me dá
preguiza buscar un dicionario adecuado para descifrar tantas palabras
reviradas, ou como en nome das causas máis nobres cada quen nega a
do outro (igual de nobre) e aínda te sinala co dedo por non
compartir a razón sublime da súa causa. E cos amigos que saben algo
de literatura procuro evadirme falando deste barbudo, demócrata
convencido que, entre outros moitos traballos que exerceu para ir
saíndo adiante, empregouse de enfermeiro durante a Guerra Civil
americana, porque os seus paisanos estaban matándose en nome da
puñeteira causa que cada quen entendía ó seu xeito mentres o país
quedaba sen sangue.
E así, pensando que vai pasar
cos votos mal votados, cedidos, prestados, vendidos ou secuestrados a
aqueles que non están de acordo con que a súa decisión se
transmita a outro grupo sen o seu permiso expreso, pois se el o
quixese xa votaría por aquel, ou porque prefire os pactos puntuais
segundo as necesidades, ábrese como unha flor de primavera, entre as
páxinas do bardo de Long Island unha dedicatoria en verso que me
obriga a esbozar o sorriso do receo fronte a estas palabras que trato
de transcribir como mellor sei:
¡Para ti, vella causa!/
Ti, causa xusta, apaixonada e sen par,/ idea firme, implacable, doce/
imperecedoira no tempo, as razas e os países/ tras unha guerra,
estraña e funesta, unha grande guerra librada por ti/ (Creo que
todas as guerras da historia foron realmente libradas e han de seguir
librándose sempre por ti).
E entón volvín ós xornais,
a repasar toda a letra miúda para tratar de entender a causa de cada
quen, comprobando que ela xustifica todos os actos e ten tantas caras
como persoas hai. E sigo sen entender por que non hai puntos de
encontro cando todos ofrecen as mesmas cotas de benestar. A non ser
que sexan ofertas de boca a fóra. Xa sei que son moi iluso. Pero
sigo sen saber cal é o motivo real de tanta e tan dispar
discrepancia?. Cal é a causa real de cada quen?. Que ben nos iría
se a política fose tan clara como a poesía!
Ningún comentario:
Publicar un comentario