VIRIATO EN VISEU - II

Por Pepe de Rocaforte

Na mañá seguinte da paseata nocturna referida a semana pasada, segundo día da miña estancia en Viseu, na procura da "Cava de Viriato" dei co monumento ó pastor lusitano dos libros escolares e puiden observar que o Viriato de Viseu luce máis vestido que o do monumento similar en Zamora, mentres ó pé do penedo no que se ergue desafiante contra Roma, axe­xan por unha e outra banda, con aspecto ladino, un par de individuos con toda a pinta e as tra­zas de traidores aleivosos que o venderán ó cónsul romano a cambio de catro tostõ­es, ou máis ben de nada, como foi o caso (Daquela aínda non chegara ó goberno de Roma a Demo­cracia Cristiana nin o PSI). Os tales fulanos están nunha postura tan covarde e aleivosa que ben se ve que van cometer unha felonía incalificable.

De calquera modo non son tan inadecuadas as figuras deste conxunto comparadas coa deplorable estatua que a vila ergueu á memoria do político Sa Carneiro, tan hortera que me fixo lembrar outra volta dA Coruña, onde as figuras de Pucho Boedo, Casares Quiroga ou Sal­vador de Madariaga, moi cheos de razón nos seus pe­destais, rivalizan nun equilibrado reparto de pun­tos con esta súa curmá por­tuguesa.

Para contrarrestar a mala impresión emprendín o regreso con idea de volver ó Largo da Sé, a con­templar a colección de cadros quiñentistas dos mestres viseenses e, sobre todo, de Vasco Fernandes, "O Grão Vas­co", e os seus discípulos no "Paço dos Trés Es­calões", pero de camiño pola avenida do doutor Antó­nio José de Almeida fun dar sen pensar ó Parque Aqui­lino Ribeiro.

A cidade estaba en silencio, como corresponde a esa hora da mañá en día non laborable, e no Parque as follas dos carballos deixaban caer espaciadas pingueiras nas que se escoitaba evocador un eco da aldea. Ó internarse no arboredo rodeábao a un tal recendo a bosque polo que andan os faunos e ouvean os lobos, tal sensación de penetrar nesas Terras do Demo que Aquilino Ribeiro levou ós seus libros, que me deixei afun­dir nas lembranzas literarias, á espera de ver aparecer dun momento para outro diante miña a figura esguía do Malhadinhas, vestido coa es­topa e o liño dos liñares de Barelas e o burel apisoado das propias ovellas.

Tirando logo para o centro só me faltaba atopar a rúa Direita coalhada de padres, con­gelada á beira do rio cronológico; pero tamén estes pagos estaban desertos a aquela hora, fal­tos dos paseantes que se movían com lentidão satisfeita ou ao passo de caranguejo de quem anda a fazer horas.

Tornei daquela ó Largo da Sé e sentinme outra volta posuído por un pasmo sthendaliano, tal vez similar ó que provocou que ó pé das súas murallas tivese tan infausta sorte aquel rei Alfonso de León, antes aínda dos edificios que con­forman este largo seren construídos.

Nota: Tanto o texto da semana pasada coma este de hoxe foron escritos hai cousa de case trinta anos. Como agora andei por aí de viaxe e non quería perder a comunicación semanal ocorréuseme ofrecelos aquí.