xoves, 6 de febreiro de 2020

AS REVIRAVOLTAS DA MEMORIA


Por Pepe de Rocaforte


            Nestes días pasados volvín ler un libro do cal non me lembraba moito. (Adiós, Cordera). Para dicir a verdade só conservaba con certa claridade o recordo do conto inicial (tratábase dunha colección de relatos). O resto borráraseme da cabeza, pero aquela primeira historia quedárame na memoria con bastante fidelidade.


Nesta nova lectura aquel conto volveume gustar, cousa que, como na anterior ocasión, non me sucedeu co resto. E pensei que posiblemente o motivo de acordarme unicamente daquel primeiro relato, mentres se me esqueceran os demais, se debía á boa impresión que me causara (non vou falar agora da calidade ou falta de calidade dos textos).

Pensei logo en facer un experimento. Ler de novo unha novela que na primeira lectura me gustara moito (“62 – Modelo para armar”) e que, sen embargo, se me borrara da memoria. ¿Deberíase esto a unha falta de calidade que no seu día non detectara nela?

De entrada a nova lectura non me prendeu, mais ó adiantar páxinas volvíame gustar como a primeira vez. Pero repito: non lembraba nin a trama, nin as personaxes, nin o modo en que Cortázar desenvolvera a historia. Caía por terra logo a miña suposición anterior respecto ós motivos para recordar unhas cousas e outras non. Se a memoria é selectiva, ¿en que razóns se basea esa selectividade?

Dáballe voltas a esto pensando en como me acordei de Pepys vendo “As invasións bárbaras” que, pola súa vez, me trouxeron á memoria outro filme do mesmo director, “A caída do imperio americano”, do cal lembraba a segunda metade, pero non o comenzo. Recordeino por fin e eso valeume para descubrir como se pode conseguir que unha película, ou un libro, nos resulte máis satisfactorio se o director, ou o autor, leva a trama, dun modo non excesivamente evidente, de modo que satisfaga as nosas ensoñacións máis pracenteiras.

E a partir de aí ocórreseme pensar se haberá unha parte de nós mesmos, ou que está dentro de nós, empeñada en desacougarnos, en angustiarnos, coa ameaza dunha próxima e definitiva perda da memoria, que nos impide desenvolver normalmente as nosas cualidades e sentirnos máis a gusto co mundo que nos rodea.


Ningún comentario:

Publicar un comentario