Far O'McKwoo
Dos
negocios de Antínoo e dos temores de Penélope.
Ademais
dun convertible vermello Antínoo é posuidor dos dereitos de
herdanza da conserveira de seu pai, onde este lle prohibiu a entrada
desde o día en que enlatou vinte quilos de coca como se fosen xoubas
en escabeche, cuxa ganancia lle servíu para abrir un supermercado
onde Penélope, quen colga o diploma de licenciada en Económicas no
salón da súa casa, exerce de caixeira. Pero moitas veces tamén
exerce de secreteira (secretaria é outra cousa), cando alguén chega
diante dela e agarda a que non haxa xente para deixarlle un paquete
para o xefe ou para preguntarlle se hai algo para el. Ela non sabe
que traen ou levan aqueles paquetes nin quere sabelo, aínda que o
sospeite. Ela só cumpre co seu deber obedecendo as ordes do patrón,
de dar ou recoller sen abrir os sobres que levan o seu nome por
enderezo.
Aínda
así, Antínoo encárgalle
o súper a
Penélope, quen, nas horas que lle deixa libre a caixa pon as contas
ó día, anque non lle goste que logo el vaia por aí presumindo de
que no seu establecemento é onde se vende o tabaco máis barato da
bisbarra ou que, de cando en vez, mande subir esaxeradamente o prezo
dun produto e ó pouco os seus amigos baleiran os andeis e piden
factura para desgravar. Despois
de encaixar no libro de contas os debes e os haberes, Penélope verá
recompensado ese labor extra cun sobre a maiores, sen que as demais
compañeiras saiban desa deferencia.
Penélope
xustifícase de que só cumpre ordes, que só é unha caixeira e ha
de obedecer se quere manter o posto, porque, como di a sabedoría
popular, quen ten un traballo ten un tesouro.
Pero
o problema máis difícil presentoullo Antínoo cofrecéndolle unha
maior recompensa se garda e permite que na vez de recoller eses
paquetes no súper llos recollan na súa casa a altas horas da noite,
cando non haxa xente polas rúas. E iso xa non lle gusta, porque, se
como empregada acata ordes e engule en silencio certas trangalladas
dentro do horario laboral, para non acabar na cola do paro, como nai
dun cativo ha de blindar o seu fogar.
Non,
non pode aceptalo. Por moito que el insista e prometa ó abrigo da
capota do coche vermello non pode aceptalo. Mais Antínoo non se
rende, e con amabilidades de sedutor paséaa do choio á casa,
tratando de convencela de que nada malo lle vai pasar se segue os
seus consellos, para
redención
das súas penas.
Antínoo,
con palabras doces, fálalle das dificultades da vida, e do moito que
calquera das súas compañeiras daría por ser merecedora de tal
confianza, pero ela, que de números sabe algo, tamén sabe do doado
que é confundirse de atallos e de autopistas. El fírea falándolle
das moitas mostras de triunfos e fracasos que rodean ós veciños,
das vidas perdidas e dos esquecidos, ou de como nunca é a xustiza
quen se impón senón a decisión contra os reveses, e fálalle coa
uña do furabolos furgando na ferida, daquel tipo que un día a
deixou grávida e fuxiu, e a ela aflóranlle ós ollos gotas de
angustia. Chantaxéaa co de
ter
que mirar polo fillo que vai medrando non se sabe cara onde e axiña
pedirá cousas que só se teñen se se teñen cartos.
-¿E
que lle vas dicir cando che pida unhas botas novas de fútbol ou o
último vídeo xogo demasiado caro para a túa nómina?.
A
falta de palabras para contradicir converte o silencio en
conformidade. Súbeselle a cor á cara pero cala. Antínoo presume de
ofrecerlle o que ninguén lle ofreceu nunca: A liberadora paz da
billeteira chea. El non lle pide que agarde por ninguén porque xa
está aquí. El non lle promete nada para mañá porque xa llo pode
dar agora. Só necesita a súa colaboración, que ela se fíe e
confíe nel, a súa colaboración convertendo en visible o escuro,
ela que de debes e haberes sabe máis ca ninguén; que se atreva a
dar un paso máis, a arriscar un pouco, para ser entre ambos un
castelo inexpugnable onde ela pode ser a raíña, axudándolle a
medrar nun país onde quen non arrisca non come, quen non ten tesón
está obrigado a fuxir, quen non quere ser algo non é nada.
Penélope
escoita e cala. Súa, pero cala. Quixera fuxir, botarse a correr,
pero non se move. Cando se ten un fillo por criar as palabras hai que
medilas e sopesalas e cribalas como a fariña a granel, antes de
ofrecelas. Cando non hai máis perspectiva de futuro ca coller o que
che ofrecen, nada se desbota. O risco ten dúas caras, a do arroutado
e a do valente. O risco rolda á necesidade amosando a cara fermosa
do doado; pero tamén rolda ó temeroso. Ela sábeo e por sabelo
témeo. E para
ganar tempo pide que lle deixe pensalo, que unha decisión coma esa
non se toma de súpeto, da noite para a mañá.
Unha
vez máis, a tentación é un veleno que se fai necesario.
Penélope
cala, adiando responder a algo que lle teme, e cada tarde el segue
recolléndoa con boas palabras e sírvelle de taxista ata a casa,
onde ela, a soas, tece e destece un xersei que non dá rematado,
porque en algo ten que desfacer os nervios e a lá é moi cara.
Ningún comentario:
Publicar un comentario