mércores, 12 de febreiro de 2020

Ulisíada (II)


Por Far O'McKwoo
De como Telémaco escoita e entende as voces da Ágora
    Cada día, ó volver da escola, Telémaco pasa indefectiblemente por diante da taberna Ágora, onde a esa hora da tarde case todos os seareiros que se xuntan remataron a partida de naipes coa que vencen a modorra de despois do xantar. A maioría deles son xubilados e obreiros en paro, pero tamén se xuntan mariscadores sen marea e pescadores sen redes, que saben máis do mundo do que contan, que fican á porta estirando as pernas ou outeando a liña do horizonte con intención de adiviñar por onde vén o trebón ou por onde fuxiu o nordés. E Telémaco, que camiña cos cinco sentidos como cinco antenas que todo o captan, ule de lonxe o fume do tabaco e por el sabe cantos homes hai hoxe no parladoiro, e pasa mirándoos de esguello, pero aínda remansa máis o paso para escoitalos cando sente que murmuran del e din que é cuspidiño ó pai que o fixo, que é un Allo de pura cepa, que se lle nota na pillaría que amosa e ata nas orellas saídas do cacho e o neno rabea porque el é o único que non sabe como son as orellas de seu pai. El é o único que non sabe por que lle chaman o Allo. E entre aquelas voces informantes e sentenciadoras, tamén escoita a outro asegurando que o pai non volve para non ter que recoñecer ó fillo ou que non volve porque a aventura da emigración non lle reportou beneficio. E o rapaz grava nos seus miolos esas palabras e sofre por esas voces de augures que son voces da conciencia falando sen ser preguntadas, pero, á fin, voces que encamiñan a verdade que ós protagonistas reais moitas veces lles dá preguiza afrontar. Voces que encerran a covardía que os máis próximos non queren recoñecer.
     O cativo tamén camiña demoradamente porque sabe que adiando a hora da chegada non terá que verse con ese home que cada tarde trae a súa nai do traballo á casa nun convertible vermello de dúas portas, que aparca e sube a capota para que ninguén saiba de que falan, mentres el, na esquina, fica expiando, mirando como se despiden, se ela lle di deica mañá ou lle dá un bico como nas películas. E pola noite, mentres súa nai o arroupa, el pregúntalle quen é aquel que a acompaña, e ela diralle que o seu xefe, e preguntaralle por que a acompaña e ela dirá que por amabilidade, e el quererá saber se tamén é o seu noivo, e ela que non, que só é o seu xefe, que ela non ten máis noivo ca el, ca Telémaco, o seu fillo, pero aínda bo é que neste tempo en que tanto escasea o traballo e a dignidade, haxa alguén que non a ameace con poñela na rúa a cada momento. Que nestes tempos en que todo é tan inseguro e inestable pode traer un salario á casa.
     -Mamá, ¿e ti aínda lle queres a papá?.
     Ó escoitar a pregunta do cativo a Penélope empeza a medrarlle na caixa do peito un globo que incha e aperta contra as costela sen deixala respirar, unha presión como a de certas tardes de verán en que se sente como se todo o ceo pesase toneladas e ó mundo lle faltasen columnas para sostelo, ata que rebenta nunha bategada que o inunda todo; e entón, despois de soltar ese ballón de bágoas que liberan o peito, parece que queda algo máis aliviada.
A ela gustaríalle explicarlle que o cariño nace, crece e morre coma calquera ser vivo, pero hai cariños que permanecen como os finados no camposanto, ós que se lles leva flores para que non morra a súa memoria; e ela ten, para flor do seu ausente, para flor do seu amor dalgún día, a este cativo que aspira a ser o home da casa, e a ela lémbralle un tempo de felicidade, de ilusión e de promesas que os anos foron adiando ata esquecelas.
     Pero como sempre hai un pouco de esperanza, aquí sigue ela, sen facer valer o seu título de licenciada, por se algunha vez retorna o emigrante.
     Telémaco tamén aprende dos seareiros da taberna Ágora que as raíces sustentan as árbores, e que se non fose por elas ningunha árbore se mantería en pé. E á mañá seguinte, antes de entrar na aula, agarda pola profesora para preguntarlle como se buscan cousas e persoas e ideas e ilusións en Internet, e Atenea, a dos ollos luminosos, a sabia deusa da comprensión, comprométese a levalo, despois da clase, ó cíber-café Pilos para que lle aprendan algo máis que xogar a matar marcianiños.

Ningún comentario:

Publicar un comentario