Por Far O'McKwoo
De como Telémaco escoita e entende as
voces da Ágora
Cada
día, ó volver da escola, Telémaco pasa indefectiblemente por diante da taberna
Ágora, onde a esa hora da tarde case todos os seareiros que se xuntan remataron
a partida de naipes coa que vencen a modorra de despois do xantar. A maioría
deles son xubilados e obreiros en paro, pero tamén se xuntan mariscadores sen
marea e pescadores sen redes, que saben máis do mundo do que contan, que fican
á porta estirando as pernas ou outeando a liña do horizonte con intención de
adiviñar por onde vén o trebón ou por onde fuxiu o nordés. E Telémaco, que camiña
cos cinco sentidos como cinco antenas que todo o captan, ule de lonxe o fume do
tabaco e por el sabe cantos homes hai hoxe no parladoiro, e pasa mirándoos de
esguello, pero aínda remansa máis o paso para escoitalos cando sente que
murmuran del e din que é cuspidiño ó pai que o fixo, que é un Allo de pura
cepa, que se lle nota na pillaría que amosa e ata nas orellas saídas do cacho e
o neno rabea porque el é o único que non sabe como son as orellas de seu pai. El
é o único que non sabe por que lle chaman o Allo. E entre aquelas voces
informantes e sentenciadoras, tamén escoita a outro asegurando que o pai non
volve para non ter que recoñecer ó fillo ou que non volve porque a aventura da
emigración non lle reportou beneficio. E o rapaz grava nos seus miolos esas
palabras e sofre por esas voces de augures que son voces da conciencia falando
sen ser preguntadas, pero, á fin, voces que encamiñan a verdade que ós
protagonistas reais moitas veces lles dá preguiza afrontar. Voces que encerran
a covardía que os máis próximos non queren recoñecer.
O
cativo tamén camiña demoradamente porque sabe que adiando a hora da chegada non
terá que verse con ese home que cada tarde trae a súa nai do traballo á casa
nun convertible vermello de dúas portas, que aparca e sube a capota para que
ninguén saiba de que falan, mentres el, na esquina, fica expiando, mirando como
se despiden, se ela lle di deica mañá ou lle dá un bico como nas películas. E
pola noite, mentres súa nai o arroupa, el pregúntalle quen é aquel que a
acompaña, e ela diralle que o seu xefe, e preguntaralle por que a acompaña e
ela dirá que por amabilidade, e el quererá saber se tamén é o seu noivo, e ela
que non, que só é o seu xefe, que ela non ten máis noivo ca el, ca Telémaco, o
seu fillo, pero aínda bo é que neste tempo en que tanto escasea o traballo e a
dignidade, haxa alguén que non a ameace con poñela na rúa a cada momento. Que
nestes tempos en que todo é tan inseguro e inestable pode traer un salario á
casa.
-Mamá,
¿e ti aínda lle queres a papá?.
Ó
escoitar a pregunta do cativo a Penélope empeza a medrarlle na caixa do peito
un globo que incha e aperta contra as costela sen deixala respirar, unha
presión como a de certas tardes de verán en que se sente como se todo o ceo
pesase toneladas e ó mundo lle faltasen columnas para sostelo, ata que rebenta
nunha bategada que o inunda todo; e entón, despois de soltar ese ballón de
bágoas que liberan o peito, parece que queda algo máis aliviada.
A
ela gustaríalle explicarlle que o cariño nace, crece e morre coma calquera ser
vivo, pero hai cariños que permanecen como os finados no camposanto, ós que se
lles leva flores para que non morra a súa memoria; e ela ten, para flor do seu
ausente, para flor do seu amor dalgún día, a este cativo que aspira a ser o
home da casa, e a ela lémbralle un tempo de felicidade, de ilusión e de
promesas que os anos foron adiando ata esquecelas.
Pero
como sempre hai un pouco de esperanza, aquí sigue ela, sen facer valer o seu
título de licenciada, por se algunha vez retorna o emigrante.
Telémaco
tamén aprende dos seareiros da taberna Ágora que as raíces sustentan as
árbores, e que se non fose por elas ningunha árbore se mantería en pé. E á mañá
seguinte, antes de entrar na aula, agarda pola profesora para preguntarlle como
se buscan cousas e persoas e ideas e ilusións en Internet, e Atenea, a dos
ollos luminosos, a sabia deusa da comprensión, comprométese a levalo, despois
da clase, ó cíber-café Pilos para que lle aprendan algo máis que xogar a matar
marcianiños.
Ningún comentario:
Publicar un comentario