Ulisíada (IV)

Por Far O'McKwoo

      De cando Telémaco entra no cíber-café Pilos e dalgún xeito é valorado por quen alí está.

     Despois de intentalo co ordenador da casa sen achar resultados, Telémaco entra no cíber-café Pilos, onde Néstor señorea detrás dun mostrador ameado de monitores e billas de cervexa, da man de Atenea, a quen o xerente saúda cun par de bicos e ó cativo cunhas festas na caluga, mentres ela llo presenta como un alumno interesado en algo máis cós xogos de come-cocos.

     Néstor mírao con ollos estraños, e pregúntalle polo tipo de aparello que ten, para ver ata onde é capaz de chegar, pois non é normal nun rapaz de doce anos que veña preguntarlle a un vello canoso polo uso ou manexo de ningún aparello electrónico. E si, o rapaz sabe falar coa linguaxe técnica, pero o ordenador da casa ten algúns anos de desfase tecnolóxico, polo que, para ver que mañas se dá co teclado, indícalle un posto en cuxo monitor se amosa un menú cunha longa relación de xogos.  Telémaco deixa que o xerente lle poña, a modo de exame, unha historia de guerra na que ha de evitar ós inimigos para liberar a unha princesa. “A ver como te manexas con este”, e antes de que a mestra lle acabe de contar ó seu amigo os plans que ten de cara ás vindeiras vacacións, xa a musiquiña do éxito da misión liberadora inunda a sala e o Néstor queda sorprendido.

     -Este cativo é moi esperto –dille a Atenea nun apartado.

     E entón ela cóntalle que o rapaz vén sendo fillo de Ulises o Allo, “aquel que marchou a conquistar o mundo e non volveu dar cadras de si”; e como ademais de esperto é curioso e ousado, ata o punto de que a razón de traelo ó cíber é para que lle ensine a procurar información referente a seu pai, por se aparece nalgunha páxina da rede, e daquela o xerente, antes de opinar, xa teclea o nome do emigrante pero non atopa nada que o leve a sospeitar que se trate del. Busca nas distintas redes sociais, tamén sen éxito, e entende que para esas cousas un vello sempre é un estorbo e mellor será poñer ó seu lado a outro cativo, igual de imberbe pero algo máis adiantado nos dominios de Internet, e preséntalle ó seu fillo Pisístrato, que só é un par de anos máis vello, e entre eles entenderanse mellor na hora de ensinar e aprender os rudimentos da informática e os seus vieiros.

     Pisístrato, que non ten ambicións docentes pero si a presunción de adiantado, senta a carón do cativo, con poucas ganas de perder o tempo con asuntos que non lle interesan,  e pregúntalle que quere saber.

      -Como buscar cousas e persoas en Internet.

     -Tan doado como teclear o seu nome. -E daquela, Pisístrato teclea nomes famosos do deporte, da música e da historia, para demostrarlle o doado que é, pero iso Telémaco xa o sabe.

      -¿E a unha persoa da familia?.

      -¿E ese familiar é famoso?

      -Non creo. É un emigrante e coma el hai moitos.

      -¿E quen é?

      -É meu pai.

     -¿E como se chama teu pai?.

     -Ulises de Ítaca.

     Nese preciso intre en que Telémaco pronuncia o nome paterno, entraba pola porta Hermes, quen recorda a aquel que foi amigo seu nos anos da mocidade e de quen perdeu todo rastro desde que abandonou as aulas da Escola de Arquitectura e el aprobou as oposicións ó Corpo Nacional de Policía, e confirma con Atenea de quen vén sendo o cativo, incluíndo ó avó Laertes, a quen o inspector coñece moi ben por razóns que agora non é necesario nin prudente explicar, un empresario prematuramente avellentado, quen, desde que se lle foi o fillo, parece desganado da vida e deixa o negocio da batea e a depuradora nas mans de Eumeo, o seu fiel empregado.

     Mentres tanto, mentres os maiores axuízan e murmuran, os rapaces seguen tratando de encontrar algunha referencia, navegando polas tenebrosas nubes do inter-espacio, pero ningún dos Ulises que aparecen é o que eles buscan, polo que Pisístrato lle recomenda intentalo con algunha outra referencia para acoutar a procura.

    -¿Como que?

    -Algún feito sobresaínte da súa vida. Algo polo que algunha vez falaron del nos periódicos, por exemplo.

     -Meu pai é unha persoa normal.

     Mentres os cativos teclean a súa procura, desde a barra do cíber, Hermes, Néstor e Atenea non poden evitar miralos nese embeleso, cos ollos cravados na pantalla.

     -É cuspidiño a seu pai.

     -En todo –confirma a mestra e engade: -Agardemos que non o imite nos erros por aquel cometidos.

     (Próximo capítulo: De como Telémaco se afana na procura deatopar quen lle dea cadras de seu pai).