Ulisíada (I)

                                                            E izou as velas o divino Odiseo

                                                                                                 (Homero)

 Por Far O'McKwoo                                                                 

A ansia de futuro leva por camiños inesperados.

                                        .-.-.-.

     De como falaron os deuses do mercado e Ulises deixouse convencer.

     A historia deste Ulises comezou no intre en que desde calquera periódico se animaba a investir nunha casa con vistas, e nas páxinas de emprego os máis demandados eran albaneis con soldos de arquitectos e arquitectos con soldos de peón. “A economía está cambiando”, pregoaban os petostes do mercado con grandes titulares, xerando cartos e desexos de gastalos nas ruletas da fortuna. Chamábanlle democratización da economía a algo que a touro pasado se verá como economía dirixida, pero Ulises, alumno por aquela nas aulas de arquitectura, non pensa nos cálculos de estrutura nin en como se deseña unha escaleira, senón no moito que tarda en chegar o porvir, e cavila no que ten por diante despois de que Penélope lle asegurase que estaba preñada, e a el fáltanlle dous anos de carreira para poder opositar, durante non sabe canto, a un traballo medianamente decente.

     De súpeto as aulas da facultade antóllanselle un mundo sen horizonte, un barco sen destino, un túnel demasiado longo, escuro e estreito para as súas miras, e daquela, sentado diante das páxinas de anuncios por palabras dun xornal en branco e negro, do que desapareceron todo tipo de matices, faláronlle con rotundidade os deuses do mercado e o mortal temeroso dos límites do futuro entendeu as debilidades do presente e dubidou da dereitura do camiño que estaba levando así como da dirección a que o aboca. De súpeto antóllaselle que o porvir hai que gañalo a pulso; e entón pechou os libros e os apuntes e solicitou un daqueles empregos colocando ladrillos nunha moderna urbanización insular fronte ó mar, asegurándolle á súa moza que, na volta dun ano, antes de que o cativo que van ter poña os pés no chan, terá diante de si a un capataz de obra coa cartilla de aforros chea de miles; e se non deseña edificios levántaos, pois a vida de estudante non lle aporta máis ca problemas e desilusións.

     Marchou pois o procurador de fortuna a endurecer as mans en cal e cemento, e agasallado polas boas palabras e os aloumiños da cobiza, asinou o seu contracto coa euforia da esperanza, sen límite de horario que coute a súa ansia de prosperidade. Mais a conta corrente, se ben por veces engordaba tamén adelgazaba cos vaivéns da soidade. Os ventos do infortunio xogaron con el a “nesta casiña hai fume”, empuxárono dun lado para outro, a través deste Atlántico cheo de roteiros de promesas, soños e devezos, xa buscando o sosego ou fuxindo da frustración. E entre a ansia e o tormento de tan rolantes aires foi adiando o momento do regreso, porque nunca o adquirido foi tal que lle asegurase un retorno triunfante. E mentres tanto Penélope mira para o cativo que vai cumprindo anos e lle pregunta cando vai volver seu pai. E seu pai, desde algún lugar do mundo onde perdeu a memoria da casa, unhas veces arrastrado polo frío nordés e outras polo duro vendaval, foi dar ó porto de Nova York, onde manexa unha carreta elevadora para descargar adegas que todo traen e nada retornan, na procura dun salario liberador.

     Ó final do día, Ulises, resignado, busca o consolo nos agarimosos brazos da súa girl do bar Calipso, quen sen preguntarlle polo pasado ofrécelle o sosego do esquecemento envolto nos praceres do presente, e el, con tres copas abordo e a morriña aflorando polos ollos, fálalle dun neno que non coñece, dunha moza esquecida, dun pai que o viu partir co peito doído de desilusión e dunha promesa incumprida. E mentres a moza do Calipso o agarima, aló, no outro lado do mar, o cativo, que acaba de soprar as velas dun novo aniversario de pai ausente, durante unha festa na que a profesora lle pregunta que regalo lle faría máis ilusión, mira con vergoña para os seus zapatos, co fin de apartar a vista dos compañeiros a quen cada tarde ve marchar para a casa da man dos seus respectivos pais, e con voz inaudible expresa o seu desexo “Que papá veña a buscarme”. Entón a profe, Atenea, con ollos que transmiten dozura e confianza, apréndelle que cando as cousas non veñen hai que procuralas, que nada está perdido mentres se busca. A sabia escolante consólao, que na era das telecomunicacións nada é imposible. Que todo é poñerse, que o emigrante tamén necesita dun cabo que tire por el.

      (Próximo capítulo: De como Telémacoescoita e entende as voces da Ágora)