DE CINE

Por Pepe de Rocaforte

            Estas liñas deberíaas ter escrito a semana pasada, pero cando souben da morte de José Luis Cuerda e Kirk Douglas xa tiña metida outra páxina, que me saíu bastante espesa, por certo. Pido desculpas.

            Kirk Douglas foi, e segue a ser, aínda que non volverá rodar ningún filme, un dos actores por quen máis admiración, e aprecio, sentín, protagonista de tantos filmes inesquecibles como “Espartaco”, “Camiños de gloria”, “O ídolo de barro”, ou “O tolo do cabelo vermello”.

            O outro día comentábame Nacho Taibo que moito falar agora de “Espartaco” e ninguén se parece lembrar de “Ulises”. Eu non escribirei nin de “Ulises”, nin de “Espartaco”. Na miña memoria ocupan un lugar importante outras dúas películas, das primeiras súas que vin, merecentes, na miña opinión, de ser recordadas e voltas a ver máis dunha vez.

            Citarei en primeiro lugar “O gran carnaval”, do ano 1951, onde Douglas fai o papel dun periodista, quen despois de ter acadado certa sona na prensa neoiorquina, vese rebaixado, por diversas circunstancias, a ocupar un posto de reporteiro nun periódico provinciano de pouca monta.

            Certo día cubrindo a información dun accidente por causa do cal un home quedara atrapado no fondo dunha cova, o xornalista cre ter material para unha serie de reportaxes que lle devolvan a sona perdida. A tal fin alarga innecesariamente os labores de rescate, dando pe a toda unha feira arredor da cova onde permanece o home, quen acaba por morrer antes de que o equipo de rescate chegue onda el.

            A outra película, unha de vaqueiros, “O derradeiro solpor”, conta co valor engadido dun guión de Dalton Trumbo, outro personaxe “da monda amarga” hollywodense nos tempos do senador McCarthy. Aquí Douglas fai o papel dun perseguido pola xustiza que fuxindo dun sheriff, interpretado por Rock Hudson, escapa a México, onde busca refuxio onda unha muller de quen foi amante anos atrás.

            En México atopa á muller casada cun rancheiro que prepara o transporte dunha manda de vacas para vender nos Estados Unidos e que o admite como vaqueiro ás súas ordes. A partir deste punto desenvolverase unha historia que bebe na mitoloxía grega para nos dar unha nova versión do mito de Edipo, cun dramático final un pouco na liña do “O.K. Corral”.

  

          E non adianto máis, se poden ver os dous filmes, fágano. Verán que pagan a pena.

            Pero antes de rematar non podo pasar sen un recordo para José Luís Cuerda, morto tamén case no mesmo día que Kirk Douglas, e que puxo en imaxes “A lingua das bolboretas”, de Manolo Rivas, despois de deixar para historia do cine español ese produto, non sei se inclasificable, de “Amanece que no es poco”, filmación da que aínda me quedan unhas tres ou catro novas visións por facer. E que Xabier P. Docampo, que en paz descanse, me perdoe, porque continúo sen estar de acordo con el en que esa película era cinematograficamente deplorable. Non entendo de cine, pero neste caso os entendidos poderanme dar todas as razóns que queiran, que a miña opinión non ma van cambiar. Todos somos continxentes, pero “Amanece que no es poco” ¡é necesaria! Aínda diría máis: ¡é necesaria e imprescindible!