MÚSICA DE CINE

Por Pepe de Rocaforte

Nestes días de encerro forzoso estoume dedicando a dixerir panzadas de cine como nunca antes fixera na miña vida. Volvo principalmente a películas que me produciron unha forte impresión no seu día; pero como o tempo chega para case todo, tamén lle dedico parte destes ocios a outros filmes, en particular fitas alegres, divertidas, que axuden un pouco a reforzar o optimismo tan necesario nunha situación como a actual.

De entre esas acabo de ver “La niña de tus ojos”, na que me fixo gracia ese calco do final de “Casablanca” no cal, ó meu parecer, Resines se mostra á altura de Bogart. Pero fixeime máis no tributo rendido a unha das partes máis emotivas de “Érase unha vez en América”. Refírome á cea para os dous sós, que Noodles (Robert de Niro) lle ofrece a Déborah (Elizabeth McGovern) nun impresionante hotel á beira do mar, no cal, á parte deles, só están no inmenso local o maître e os camareiros do restaurante, xunto cunha gran orquestra. Aquí nin Macarena (Penélope Cruz), nin Goebbels (Johannes Silberschneider) resisten a comparanza con De Niro e McGovern. Nin Trueba con Sergio Leone. Nin moito menos a música da súa película frente a de Ennio Morricone, neste caso entrelazada coa da popular melodía “Amapola”.

E precisamente á música quería vir parar. Porque é evidente que toda gran película ten unha memorable banda sonora que a complementa e realza. É o caso de Ennio Morricone para “Érase unha vez en América”. Ou de Nino Rota para “O Padriño I e II” e “Amarcord” (da cal comentei aquí a posible copia dun tema musical de Miguel Assíns Arbó en “Plácido”). Ou de Bob Dylan con ese longo poema que me fai preferir “Pat Garret e Billy o Neno” a outras películas máis estimadas de Sam Peckinpah, como “Grupo salvaxe”, “Duelo na Alta Serra”, ou “Cans de palla”.

Pero volvendo á relación entre unha escena de “Érase unha vez en América” e outra de “La niña de tus ojos”, a presunta homenaxe de Trueba, aínda prescindindo da música, é moi torpe. Na súa película só vemos os manexos de Goebbels para levar á cama a Macarena, sen outra intención á parte da posesión sexual, sen ningún outro tipo de relación entre eles. Na película de Sergio Leone, detrás desa escena está a infancia de Déborah, as súas aspiracións e o seu rechazo ós intentos de aproximación de Noodles, carne carcelaria de pandilleiro nos suburbios de Brooklyn. Está ese espellismo de triunfador nun momento en que Déborah deixa aflorar a súa atracción cara a el e acepta a relación, para case a seguido ver como todo se lle derruba pola torpeza do home, que acabará violándoa, incapaz de se comportar con ela cunha mínima delicadeza. A seguido unha e outro tomarán de novo camiños diverxentes e só se volverán encontrar, xa demasiado tarde, ás portas da ancianidade, ela actriz famosa e el eterno perdedor. Neste momento, cando as súas vidas non teñen volta, decataranse de ser perdedores ambos, marcados desde a súa infancia no gueto xudeu de Brooklyn.

E desculpen a arroutada cinéfila de hoxe, pero nestes días case non teño ningunha outra relación exterior que me poida dar pé para escribir un comentario diferente. ¡Saudiña a todos!