Por Pepe de Rocaforte
 |
| Herbert Elliott |
Hai un par de días vin
unha información sobre a morte de Herbert Elliott, pero cando busquei máis
detalles en internet decateime de que ese Elliott de cuxo falecemento se
informaba non tiña nada que ver co Elliott dos meus recordos: o campión
olímpico dos 1500 metros lisos en Roma, en 1960, un dos ídolos dos meus tempos
de rapaz.
Elliott empezara de neno a
destacar na práctica do atletismo e cando en 1956 os seus pais o levaron a ver
a Olimpíada de Melbourne, cadroulle de entrar en relación con Percy Cerutty, un
adestrador considerado algo excéntrico, pero con grandes coñecementos, quen
tivo o ollo de descubrir no mozo unhas dotes extraordinarias para a práctica
deportiva.
Impresionado polo
espectáculo olímpico de Melbourne, especialmente pola actuación do atleta ruso
Vladimir Kuts, ganador das medallas de ouro en 5000 e 10000 metros lisos,
Elliott aceptou ser adestrado por Cerutti e marchou con el a Portsea, onde se
someteu a un durísimo réxime de preparación. Dous anos máis tarde, cos vinte
recén cumpridos, superaría o record mundial dos 1500 metros lisos. Entón pensou
deixar xa o deporte; pero Cerutti convenceuno para esperar dous anos máis e
disputar os Xogos Olímpicos de Roma en 1960.
Alí, na final dos 1500
metros, a media carreira o mozo autraliano púxose ó frente do grupo e marcou un
ritmo tan duro que ninguén o puido seguir. Así acadaría o primeiro posto no
podio de vencedores, ademais de sinalar unha nova plusmarca mundial da
distancia.
A seguido, con vinte e
dous anos, tomou a decisión máis difícil para un triunfador: deu por rematada a
súa relación co atletismo e marchou a estudiar á universidade de Cambridge.
Nos mesmos Xogos Olímpicos
de Roma tamén acadaría unha medalla de ouro, esta na categoría dos pesos
lixeiros de boxeo, un rapaz de dezaoito anos, Cassius Clay, que ó remate da
Olimpíada pasaría ó campo profesional, no cal en 1964 chegaría a campión
mundial dos pesos pesados.
Nesa ocasión, sen
televisión nas nosas casas, xuntarámonos uns amigos para ver o combate nun bar
da rúa Marconi, e quedoume tan gravada na memoria a imaxe daquel xigante de
proporcións perfectas bailando nun incrible xogo de pernas frente á figura
pétrea de Sonny Liston, que non poderei esquecela nunca, como non esquezo a
discusión que entre nós se produciu cando Liston caíu noqueado por un golpe que
máis semellaba unha caricia. Aquelo pareceunos un tongo; pero máis
adiante iriamos cambiando de opinión cando Clay explicou que “voaba coma unha
bolboreta pero picaba coma unha abella".
Para aquel entón o púxil
cambiara o seu nome polo de Muhhammad Alí e convertérase nun activista
político, dedicado á defensa da relixión islámica á que acababa de se converter
e, pouco máis adiante, declarándose obxector de conciencia ó ser reclutado para
o exército polas Forzas Armadas yankis.
Pero volvo a 1960, porque
naquel ano dos triunfos de Elliott e Muhhammad Alí, outro dos meus ídolos, este
non só daquel tempo, senón de sempre, un dos máis grandes, morrería nun
estúpido accidente de tráfico en Villeblevin, a cen quilómetros de París:
Albert Camus, de quen non vou escribir nada, porque son incapaz de fuxir dos
tópicos e atopar as palabras necesarias con que falar del como o debería facer.
Só direi que cando un amigo me deu a noticia da súa morte non a quixen crer e
non sei ben se chorei, pero os ollos enchéronseme de bágoas por el, deso
acórdome aínda.
Ah, e Camus tamén
practicou o deporte: xogou ó fútbol no RUA, o equipo da Universidade de Arxel.
Pero o seu sería outra
cousa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario