Far O'McKwoo
Do sentimento de soidade na mansión de
Alcínoo
A
partires do intre en que o anfitrión lle botou a man polo ombro, Ulises xa era
saudado con sorrisos alí por onde pasaba, e se antes as miradas eran cun lento
movemento angular de cabeza, agora era rápido, vertical e afirmativo, adornado
de amplas e risoñas palabras, sempre na compaña de Nausícaa, que o presentaba
como un exótico amigo, ou máis ben como unha especie de viaxeiro desorientado
que el non desmentía, aínda que o obrigaba a poñer xesto de resignación e a
cavilar en voz alta, tratando de diferenciar entre o emigrante que procura
pouso e os aventureiros necesitados de ter algo que contar, entre aqueles ós
que non lles queda máis remedio ca afrontar a aventura de percorrer mundo e
caer onde lles cadre, e esoutros que buscan na aventura o desfrute, que
planifican a rota e se equipan antes de dar o primeiro paso, co retorno sempre
asegurado.
Ulises
forzaba o sorriso da amabilidade, pero non é feliz e nótaselle.
-Desde
o momento en que sae da casa, o emigrante sempre está retornando.
Ulises,
vendo o pracenteiro ambiente da velada sente como medra no seu peito a amargura
da soidade, unha amargura que aumenta cando alguén lle pregunta como se sente,
se lle gusta o país ou para canto tempo ten feito os seus proxectos.
-Un
emigrante non se sente ben, só se sente resignado e esfórzase por adaptarse. Un
emigrante non é dono do tempo, senón que o tempo é dono del.
Ulises
ben podería contar as mil e unha penalidades pasadas para non retornar á casa
de mans baleiras, e sen embargo, aquí está, entre traxes de liño e algodón co
seu pantalón engurrado. Por iso, cando se fala da aventura da emigración, a el
médralle na alma a carraxe, porque ninguén abandona a casa se non é por
necesidade, porque ninguén emigra por aventura, ninguén se arreda da quentura
do fogar e da compaña dos amigos se non é por obrigación.
-O
emigrante é un exiliado económico e aqueloutros uns buscadores de emocións-,
conclúe diante dun auditorio atento a algunha aventura que os entreteña, un
auditorio que ocupa a boca en saborear elaborados canapés ou en sorber variados
licores, cando xa os músicos comezaban o seu repertorio de historias de amor,
de odio e de despeito que algúns invitados bailaban como se aqueles corridos,
cuecas, tangos, fados, rancheiras, boleros e fandangos que lle traen tristes
recordos, falasen das marabillas da vida e non da dor da traizón amorosa, do
abandono da persoa amada ou da incomprensión dos actos non sempre ben
meditados, ata espertar nel dolorosas lembranzas e sentimentos de
culpabilidade. As penas do corazón que outros bailan, no exiliado avivan o
recordo dos seus e o arrepentimento por ter desexado un día tentar a ventura en
terra allea, sobre todo nel que nin sequera ten un retrato que lembre a quen
deixou na súa terra, unha foto cara a que verter a súa soidade.
A
festa que se inventou para relaxar corpo e mente e esquecer os problemas,
aumenta nel a pena da soidade. O rostro pode rir pero non estar alegre se non o
está o corazón, e iso nótase. E entón Alcínoo, que escoita atento o seu
balbucir, pediulle que sentase á súa mesa, cos seus amigos e socios, e que
enxugase a tristeza con eles, que desafogue, el que non está triste polo que
ten e polo que vive, senón polo que bota en falta, polo tempo perdido, polo
pasaxeiro da fortuna e pola incerteza do futuro. El, que está triste porque
compara a ledicia dos presentes coa tristeza dos ausentes.
Pídenlle
que entreteña a súa velada coa narración das súas andanzas. E Ulises reflexiona
en voz alta que a vida contrariamente ó que o egoísmo do día a día nos fai
crer, ten máis do deixado ca do que lle pedimos ó porvir, que ninguén é só o
presente, senón, e sobre todo, o pasado, esa cadea que arrastramos canda nós e
tantas veces nos impide apurar todo o que desexamos. As súas andanzas, que non
aventuras, di el, só son a procura de saír adiante cando os fados do infortunio
se che atrancan. E entón o emigrante, aínda renegando de que o tomen por un aventureiro
charlatán, co mal que esa palabra lle parece, pois a emigración, insiste, nunca
fixo aventureiros senón resignados seres lanzados contra o malfado á procura da
estrela redentora, anímase, tras ese longo prólogo, a cumprir coa solicitude de
entreter ós presentes contando do seu deambular desde o día en que os deuses da
información o tentaron ata aquel no que os demos da desventura o trouxeron a
estas terras.
(Próximo capítulo: De como a ambición se converteu na causa do seu penar)
(Próximo capítulo: De como a ambición se converteu na causa do seu penar)
Ningún comentario:
Publicar un comentario