mércores, 15 de abril de 2020

Ulisíada (XI)


Far O'McKwoo
Do sentimento de soidade na mansión de Alcínoo
     A partires do intre en que o anfitrión lle botou a man polo ombro, Ulises xa era saudado con sorrisos alí por onde pasaba, e se antes as miradas eran cun lento movemento angular de cabeza, agora era rápido, vertical e afirmativo, adornado de amplas e risoñas palabras, sempre na compaña de Nausícaa, que o presentaba como un exótico amigo, ou máis ben como unha especie de viaxeiro desorientado que el non desmentía, aínda que o obrigaba a poñer xesto de resignación e a cavilar en voz alta, tratando de diferenciar entre o emigrante que procura pouso e os aventureiros necesitados de ter algo que contar, entre aqueles ós que non lles queda máis remedio ca afrontar a aventura de percorrer mundo e caer onde lles cadre, e esoutros que buscan na aventura o desfrute, que planifican a rota e se equipan antes de dar o primeiro paso, co retorno sempre asegurado.
     Ulises forzaba o sorriso da amabilidade, pero non é feliz e nótaselle.
     -Desde o momento en que sae da casa, o emigrante sempre está retornando.
     Ulises, vendo o pracenteiro ambiente da velada sente como medra no seu peito a amargura da soidade, unha amargura que aumenta cando alguén lle pregunta como se sente, se lle gusta o país ou para canto tempo ten feito os seus proxectos.
     -Un emigrante non se sente ben, só se sente resignado e esfórzase por adaptarse. Un emigrante non é dono do tempo, senón que o tempo é dono del.
     Ulises ben podería contar as mil e unha penalidades pasadas para non retornar á casa de mans baleiras, e sen embargo, aquí está, entre traxes de liño e algodón co seu pantalón engurrado. Por iso, cando se fala da aventura da emigración, a el médralle na alma a carraxe, porque ninguén abandona a casa se non é por necesidade, porque ninguén emigra por aventura, ninguén se arreda da quentura do fogar e da compaña dos amigos se non é por obrigación.
     -O emigrante é un exiliado económico e aqueloutros uns buscadores de emocións-, conclúe diante dun auditorio atento a algunha aventura que os entreteña, un auditorio que ocupa a boca en saborear elaborados canapés ou en sorber variados licores, cando xa os músicos comezaban o seu repertorio de historias de amor, de odio e de despeito que algúns invitados bailaban como se aqueles corridos, cuecas, tangos, fados, rancheiras, boleros e fandangos que lle traen tristes recordos, falasen das marabillas da vida e non da dor da traizón amorosa, do abandono da persoa amada ou da incomprensión dos actos non sempre ben meditados, ata espertar nel dolorosas lembranzas e sentimentos de culpabilidade. As penas do corazón que outros bailan, no exiliado avivan o recordo dos seus e o arrepentimento por ter desexado un día tentar a ventura en terra allea, sobre todo nel que nin sequera ten un retrato que lembre a quen deixou na súa terra, unha foto cara a que verter a súa soidade.
     A festa que se inventou para relaxar corpo e mente e esquecer os problemas, aumenta nel a pena da soidade. O rostro pode rir pero non estar alegre se non o está o corazón, e iso nótase. E entón Alcínoo, que escoita atento o seu balbucir, pediulle que sentase á súa mesa, cos seus amigos e socios, e que enxugase a tristeza con eles, que desafogue, el que non está triste polo que ten e polo que vive, senón polo que bota en falta, polo tempo perdido, polo pasaxeiro da fortuna e pola incerteza do futuro. El, que está triste porque compara a ledicia dos presentes coa tristeza dos ausentes.
     Pídenlle que entreteña a súa velada coa narración das súas andanzas. E Ulises reflexiona en voz alta que a vida contrariamente ó que o egoísmo do día a día nos fai crer, ten máis do deixado ca do que lle pedimos ó porvir, que ninguén é só o presente, senón, e sobre todo, o pasado, esa cadea que arrastramos canda nós e tantas veces nos impide apurar todo o que desexamos. As súas andanzas, que non aventuras, di el, só son a procura de saír adiante cando os fados do infortunio se che atrancan. E entón o emigrante, aínda renegando de que o tomen por un aventureiro charlatán, co mal que esa palabra lle parece, pois a emigración, insiste, nunca fixo aventureiros senón resignados seres lanzados contra o malfado á procura da estrela redentora, anímase, tras ese longo prólogo, a cumprir coa solicitude de entreter ós presentes contando do seu deambular desde o día en que os deuses da información o tentaron ata aquel no que os demos da desventura o trouxeron a estas terras.
(Próximo capítulo:  De como a ambición se converteu na causa do seu penar)

Ningún comentario:

Publicar un comentario