Dous coleccionistas
O
Curmán de Undochán
 |
| F. Ortiz de Taranco Viñal |
Haivos moitos xeitos de detectar a
presenza galega no exterior, e, xa que estamos, neste país. Unha que non é de
desprezar é a filantropía artística, noutras palabras, a doación por un coleccionista
do seu acervo de arte a algún organismo estatal. No noso caso imos tratar de
dous millonarios que doaron as suas coleccións ao Estado, un, galego de berce,
o outro, galego-fillo, ambos contemporáneos… E apoiámonos decisivamente no
importante ensaio que ven de publicar a uruguaia Carolina Porley
Félix O. de Taranco
(O Portazgo de Vilaboa, 1866-1940), a quen xa temos aludido a raíz de falarmos
dos palacios
de
galegos de Montevideo (Crón. 29), precisamente para ornar a sua luxosa
residencia da Cidade Vella, pasou trinta anos adquirindo arte (óleos, tapices,
esculturas, móbeis en xeral) de procedencia europea e sinaladamente española e,
entre esta (de Ribera a Sorolla), pezas galegas de Sotomayor como, por exemplo,
Bergantiñana… ata redondear o medio
centenar de óleos que, no 1940 do seu pasamento, a familia doou ao Estado
uruguaio, ao tempo que lle vendía o inmóbel, coa condición de nel aloxar, como
así foi, décadas andadas, o Museo de Artes Decorativas.
 |
Fernando
García
(detalle da capa do libro de Porley)
|
Pola sua parte, Fernando García
(1887-1945, fillo do pontecaldelán Hipólito García Barros) acumulou máis de 350
pezas artísticas (a maiores doutras coleccións, a máis destacada, a de coches
que, gardados na sua Casona da paraxe
rural de Carrasco, foi doada ao Municipio montevideano para formar o Parque y Museo de Carruajes Fernando García),
expostas no 9º andar da sua moradía no Edificio García, por el mandado
construir (1940), en pleno centro capitalino, cuxa colección legou ao Estado
uruguaio.
Compre aclarar que estoutro
coleccionista apenas posuíu arte galega: cítase, como anecdótico, o agasallo a
seu pai (1930) do óleo Foliada, de
Roberto González del Blanco; o resto reúne pintores europeos e concretamente
españois, mais tamén un copioso número de artistas uruguaios. Ao respecto,
Porley resume así aos dous filántropos e o seu acervo artístico: Taranco, máis
conservador e europeo e hispano; García, máis moderno e con predilección polos
autores autóctonos, mesmo algún aínda non consagrado.
Como características comúns, orixe
das suas fortunas, ambos eran exitosos comerciantes importadores, banqueiros e,
o galego, cando menos, poderoso terratenente, en tanto o uruguaio actuou como
industrial fabricante de cigarrillos… ambos formando parte de canta institución
española e mesmo galega do seu tempo.
 |
Un jueves en
Compostela,
por R. González del Blanco
|
É de destacar que Del
Blanco ten aquí duas obras de grande formato: o Adiós, de Casa de Galicia, e Un
jueves en Compostela, do Museo Nal.
de Artes Visuales (citándose un terceiro óleo noutro museo). Mais, amén da
citada, hai máis arte galega en Montevideo: a famosa Santa de Asorei (que acaba de estar exposta en Galicia) e o seu
busto de Cervantes; o mural de Nóvoa (a abrazar o estadio do Club Atlético
Cerro, do que el quixo considerar continuación, tantas décadas despóis, o mural
do parque coruñés de Santa Margarida); e algún óleo de Villafínez e, como non,
de Castelao.
(Outro día comentaremos os pintores
galegos afincados no Uruguai: Méndez Magariños, Pailós, Otero…).
Dato
extemporáneo: Na parroquia de Nuestra
Señora de los Remedios, en Rocha (leste da república), áchase a Virgen de Mondoñedo ou de la Fundación (pequena advocación dos
Remedios, representada sen Neno), chegada probabelmente desde o santuario
mindoniense homónimo, durante o curato (1794-1829) do abegondense P. Amenedo
Montenegro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario