luns, 20 de abril de 2020

CRÓNICAS DESDE O OUTRO MUNDO (67)


                                                           Dous coleccionistas
                                                O Curmán de Undochán

   F. Ortiz de Taranco Viñal
            Haivos moitos xeitos de detectar a presenza galega no exterior, e, xa que estamos, neste país. Unha que non é de desprezar é a filantropía artística, noutras palabras, a doación por un coleccionista do seu acervo de arte a algún organismo estatal. No noso caso imos tratar de dous millonarios que doaron as suas coleccións ao Estado, un, galego de berce, o outro, galego-fillo, ambos contemporáneos… E apoiámonos decisivamente no importante ensaio que ven de publicar a uruguaia Carolina Porley
            Félix O. de Taranco (O Portazgo de Vilaboa, 1866-1940), a quen xa temos aludido a raíz de falarmos dos palacios de galegos de Montevideo (Crón. 29), precisamente para ornar a sua luxosa residencia da Cidade Vella, pasou trinta anos adquirindo arte (óleos, tapices, esculturas, móbeis en xeral) de procedencia europea e sinaladamente española e, entre esta (de Ribera a Sorolla), pezas galegas de Sotomayor como, por exemplo, Bergantiñana… ata redondear o medio centenar de óleos que, no 1940 do seu pasamento, a familia doou ao Estado uruguaio, ao tempo que lle vendía o inmóbel, coa condición de nel aloxar, como así foi, décadas andadas, o Museo de Artes Decorativas.
Fernando García

 (detalle da capa do libro de Porley)
            Pola sua parte, Fernando García (1887-1945, fillo do pontecaldelán Hipólito García Barros) acumulou máis de 350 pezas artísticas (a maiores doutras coleccións, a máis destacada, a de coches que, gardados na sua Casona da paraxe rural de Carrasco, foi doada ao Municipio montevideano para formar o Parque y Museo de Carruajes Fernando García), expostas no 9º andar da sua moradía no Edificio García, por el mandado construir (1940), en pleno centro capitalino, cuxa colección legou ao Estado uruguaio.
            Compre aclarar que estoutro coleccionista apenas posuíu arte galega: cítase, como anecdótico, o agasallo a seu pai (1930) do óleo Foliada, de Roberto González del Blanco; o resto reúne pintores europeos e concretamente españois, mais tamén un copioso número de artistas uruguaios. Ao respecto, Porley resume así aos dous filántropos e o seu acervo artístico: Taranco, máis conservador e europeo e hispano; García, máis moderno e con predilección polos autores autóctonos, mesmo algún aínda non consagrado.
            Como características comúns, orixe das suas fortunas, ambos eran exitosos comerciantes importadores, banqueiros e, o galego, cando menos, poderoso terratenente, en tanto o uruguaio actuou como industrial fabricante de cigarrillos… ambos formando parte de canta institución española e mesmo galega do seu tempo.
Un jueves en Compostela, por R. González del Blanco
            É de destacar que Del Blanco ten aquí duas obras de grande formato: o Adiós, de Casa de Galicia, e Un jueves en Compostela, do Museo Nal. de Artes Visuales (citándose un terceiro óleo noutro museo). Mais, amén da citada, hai máis arte galega en Montevideo: a famosa Santa de Asorei (que acaba de estar exposta en Galicia) e o seu busto de Cervantes; o mural de Nóvoa (a abrazar o estadio do Club Atlético Cerro, do que el quixo considerar continuación, tantas décadas despóis, o mural do parque coruñés de Santa Margarida); e algún óleo de Villafínez e, como non, de Castelao.
            (Outro día comentaremos os pintores galegos afincados no Uruguai: Méndez Magariños, Pailós, Otero…).

Dato extemporáneo: Na parroquia de Nuestra Señora de los Remedios, en Rocha (leste da república), áchase a Virgen de Mondoñedo ou de la Fundación (pequena advocación dos Remedios, representada sen Neno), chegada probabelmente desde o santuario mindoniense homónimo, durante o curato (1794-1829) do abegondense P. Amenedo Montenegro. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario