De cando Ulises probou as herbas do
esquecemento.
Por Far O'McKwoo
Por Far O'McKwoo
Un
día, mentres gastaba a paga do mes nun antro afoga penas, convencérono de que
aquel choio non lle permitiría volver triunfante, como el pretendía, porque as
horas de asueto eran sempre horas de gasto, que outros oficios hai, se ben
duros tamén máis farturentos, co que deixou a medio construír un hotel de vinte
plantas para probar sorte nun buque factoría con caladoiro fronte ás costas de
Namibia, ó que accedeu presentando como currículo a longa tradición familiar, e
convencido de que, abordo, non tendo onde gastalo, podería aforralo.
E a
campaña ía ben mentres se pescaba, pero mal cando o copo subía baleiro e se
discutía porque aquel era un mal posto, porque o tren de arrastre era livián de
máis, ou o tempo escaso. Cando se empacaba pescada cantábase e contábanse
chistes, pero cando a rede viña sen peixe, as voces eran gritos e os beizos non
rían. Cando non se ve prosperidade os corpos invádense de tristeza, o alcohol
do “entreport” esgotábase sen calmar
as ansias dos pescos, illados, sen noticias, nin cartas, no medio do océano,
recluídos ós setenta metros de eslora dun buque con autonomía para pasar tres
meses sen tocar terra, polo que abordo medraban as filias e as fobias segundo
viñesen os lances de cada xornada. As amizades tamén trocaban cos vaivéns da
fortuna, facéndose confidencias ou limitando as fronteiras da intimidade,
mentres os oficiais se esforzaban por non deixar ningún momento de ocio para
que o traballo ocupase as mentes en algo que non fose o desasosego.
Foron
tres meses de paso lento, marcando en calendarios de peto os días de campaña e
as noites de insomnio, ata que por fin chegou a ocasión na que o barco houbo de
ir a terra para facer gasóleo, encher as despensas e permitirlle á tripulación
unhas horas de folganza e desafogo polas rúas e as calellas portuarias, por
entre edificios sen ascensor ou en bares deseñados para acoller ás salitrosas
tripulacións pescas.
Ulises,
embebido da mesma euforia, deixouse levar da man de compañeiros máis expertos e
visitou bares e tabernas convencido de que un día é un día, e en terra
recupéranse o vigor e o alento para volver ó mar coa afouteza recobrada.
Nun
apartamento arredado das principais rúas, ata onde foi arrastrado polos
aloumiños dunha moza de ollos negros e cabelo crecho, compartiu con ela unha
botella de licor e unha libra de chocolate con leite por toda cea, tendo por
mantel un edredón a cadros. E el deixábase facer e estar, enchido de desexo e
falto de pudor. Falaban dispares linguas pero compartían gustos.
Ulises
sentiuse tranquilo e seguro naquel cuarto en penumbra, esquecido do reloxo e
das voces do contramestre; pero de súpeto percibiu unha punzada de desacougo que
o puxo en alerta, cando aquel moza, baleirando dun grolo os restos da botella,
colléndoa polo bico rompeuna contra o antepeito da fiestra e el sentiu un
arrefrío que medraba así como a vía vir cara el co anaco roto na man e un
sorriso de felicidade, mirándoo con ollos de desexo. Ulises incorporouse
alarmado, querendo botar man do primeiro que lle axudase a defenderse, mais a
moza, sen perder o sorriso, sentou ó seu carón, taponou co papel de aluminio do
chocolate ceado o bico roto, facéndolle pequenos furados, cunha agulla de
calceta, atascouno todo cunhas herbas que gardaba nunha bolsa de plástico,
púxolle lume e fumaron os dous daquela cachimba improvisada coma quen comparte
o elixir da vida eterna, deixando que a mente se arredase do presente, que se relaxase
o corpo e se calmasen as ansias e as penas, deixando pasar as horas sen que os
ventos da fortuna o chamasen.
Fermosa
noite de beleza e pracer que lle permitiu adiar as coitas e sentirse arroupado
polas flores do paraíso. Fermosa noite na que por unhas horas deixou de devecer
por nada, polo seu deber e o seu compromiso. Mais cando espertou do pracenteiro
sono, só faltaba uns minutos para que o barco levase áncoras, e correu na
procura dun taxi que o devolvese ó peirao, a onde chegou cando xa retiraran a
pasarela e os remolcadores arrastraban ó buque fóra da baía. Berrou para que o
agardasen, pero o barco, de popa a terra non portou por el, que perdera o
acordo sobre un colchón sen sabas fumando as herbas do esquecemento.
:
Ningún comentario:
Publicar un comentario