Far O'McKwoo
De como a ambición se converteu na causa
do seu penar
Para
contar de si mesmo, Ulises sente a tentación de engrandecer a súa liñaxe coas
glorias dos seus antepasados, falando dun tataravó con dorna de seu, dun bisavó
que continuou o oficio, dun avó que ampliou o herdado ata ser dono dun barco
palangreiro que logo, vítima do minifundio, lle deixou en herdanza ós tres
fillos a partes iguais, quen houberon de vendelo porque os gastos e as cotas de
pesca non se corresponden na escangallada balanza da economía para darlle de
comer a tres familias, e as leis comunitarias só lle poñían trabas para
permitirlle pescar en razón ó número de mariñeiros enrolados; ata que ó final, cos novos tratados do mar
ata lles pagaban máis pola nave convertida en chatarra ca polo peixe metido
abordo, e os soños empresariais que naceran na súa familia séculos atrás,
mutilados por normas e acordos, morreron coa lei de cotas. Os tres irmáns,
resignados, decidiron largar pola borda toda unha tradición familiar e encetar
de novo os chanzos da súa andaina tirando cada un polo seu lado; un metido a
asalariado de artes menos produtivas nalgún porto do Cantábrico, outro buscando
vida en terra allea, e Laertes, o pai de Ulises, mercando unha batea a longos
prazos, que lle permitise vivir cun mínimo de dignidade mentres a
administración non metese a cernante gadoupa, así como un alpendre preto da
praia que servise de almacén e depuradora. E nese proxecto de futuro
condicionado por tantos atrancos, leis, normas e controis, seu pai decidiu que
o fillo estudiase unha carreira que o quitase dese mar ateigado de modernos
piratas vestidos de gravata, enarborando sudarios negros desde despachos
alfombrados, empavesados de cernantes decretos tronando a babor e estribor.
Quería que estudase algo que o liberase das áncoras da miseria. E niso estaba
cando os deuses da información proclamaron ós catro ventos as vantaxes que tiña
un obreiro non cualificado con respecto a aqueles que, despois de anos de
estudio, perdendo a mocidade encerrados en aulas de aire enrarecido acababan
sobrevivindo con contractos a tempo parcial ou sen contractos nin Seguridade
Social. Diante de si abríase daquela un mundo cheo de retos, sobre todo no
intre en que a súa moza lle comunicou que ía ser pai.
Ese
día, despois de ler un anuncio por palabras solicitando peóns albaneis,
arrecantou os libros e os apuntes no faiado da casa paterna, para desgusto do
pai que quería redimilo das incertezas, e para pesar dunha moza incapaz de
pasar as follas do almanaque durante tan longa espera. Converteu o seu bolso de
ximnasio en macuto de emigrante e marchou ás Canarias, a poñer ladrillos por un
salario superior ó de calquera dos seus profesores de cálculo matemático. E ó
cabo dun mes, enchido de alegría ó ver a carteira rebordante de billetes
gañados coas súas mans cuarteadas polo cemento e o xeso, foise a celebralo, el
que nunca tantos cartos tivo polo xunto, decatándose axiña dunha lei irrefutable
que os vellos da familia lembraban co refrán “o que se cría nun ano cómese
nunha sentada”, que el traduce nun principio de economía elemental que vén
falarnos do rápido que se gasta o que se gaña e do moito que custa gañalo. E
cando as billeteiras fraquearon, escoitou as voces dos compañeiros protestando
porque a relación de horas e salario non se correspondía, porque as horas extra
tiñan que ter outro prezo, ou porque os domingos e festivos páganse o dobre; e
as necesidades da empresa pasaban por poñer o loureiro do cume en tempo récord,
e para abaratar costos aumentaban as horas e escaseaban os equipamentos e as
medidas de seguridade, e facíanse oídos xordos a toda queixa, porque nas colas
do paro hai milleiros de obreiros agardando.
Durante
os escasos seis meses que traballou na construción asistiu a outros tantos
funerais por compañeiros caídos naquel campo da calamidade, e estando no
camposanto para despedir ó último heroe dos rañaceos con vistas ó infinito,
decidiu que aquel non era traballo para el.
Ningún comentario:
Publicar un comentario