Ulisíada (X)

Por Far O'McKwoo

    De como Ulises se sente perdido e desconcertado na mansión de Alcínoo.

    Cando Ulises chegou ó portalón do xardín da mansión de Alcínoo, á vista de tantas luces que o engalanaban e tantas melodías que semellaban elevalo do chan, estivo a punto de non entrar. Tivo un repente de dar un paso atrás, aquel ambiente amosaba o paraíso da dita, o edén do benestar ó que só están chamados os elixidos da fortuna, sen embargo, por unha especie de atracción que todo o desadoito exerce sobre o ser humano, a pesar de non estar alí Nausícaa, tal e como prometera, cruzou o portalón e andou por un largo sendeiro escoltado de árbores centenarias, atravesando un amplo xardín poboado de camareiros portando bandexas de copas e canapés que a el, embargado por un sentimento de intruso, lle daba vergoña tomar. A cada intre medraba nel a tentación de dar volta, sobre todo ó decatarse de que o seu pantalón mercado nas rebaixas do pasado Black Friday, non encaixaba entre aqueles traxes de liño ou algodón e zapatos de charón, ó decatarse de que a súa camisa sen garabata atraía as miradas das escotadas e hirsutas damas que, tras un vertical movemento de ollos moumeaban ó oído da persoa máis próxima obrigándoa a repetir aquela ollada inquisitiva arroupada por beizos de espanto e expresión de molestia; cando unha man se pousou sobre o seu ombro increpándoo.

     -Necesita vostede algo?

     A brancura do traxe do fámulo cegaba os ollos de quen o miraba, e entón, sacando a tarxeta de invitación que lle dera a filla da casa, amosoulla: “Invitoume a señorita Nausícaa”.

     -A miña filla -exclamou sorprendido un cabaleiro canoso, de grosas gafas de pasta e paxariña ó pescozo, observándoo uns pasos por detrás. -E onde coñeceu vostede á miña nena?

     Era Alcínoo, o anfitrión, quen preguntaba a causa, o motivo e o porqué de tal invitación, todo de corrido, sen darlle tempo a contestar, máis sorprendido pola imaxe que amosaba ca polas falas de claro acento forasteiro, e non menos desconcertado ó imaxinarse a clase de antro que puido visitar a súa filla para encontralo. Apartándose con el a un lugar menos luminoso e máis arredado da curiosidade, achou a calma suficiente para que Ulises lle contase do encontro casual e da tristeza que o invadía. Faloulle de si e dos seus, das penas e das desgracias outorgadas polos deuses do infortunio e gabou, sen arrevesadas intencións, a bondade de Nausícaa cando se atoparon na lavandaría, así como a madurez dos seus pensamentos, e a medida que Ulises ía falando, ían os dous saíndo da zona escura cara a claridade, e se antes as preguntas dos invitados eran “¿Quen é ese?”, agora eran “¿E quen será ese?”, preguntas que nos fan comprobar como a xente che mira con distintos ollos dependendo de quen che bota a man polo ombro. E falando chegaron á mesa dos canapés, onde Antínoo o invitou a servirse, pouco antes de que aparecese Nausícaa lucindo sorriso: “Que alegría que viñeses”. E o pai, vendo o resplandor nos ollos da súa filla, insinúalles se por esa vía vai vir o ansiado neto, pero Ulises, sorprendido nun principio, ía dicir iso de que o amor nace e non se negocia, cando xa a moza sentenciou “Non se trata diso papá”, e el retoma a palabra para contar da súa ansia por volver á súa Ítaca natal, para esconxurar o malfado da ambición, da súa andaina por mundos de fartura e folganza que son como os dous polos dun imán, sempre xuntos e sempre repeléndose, ata converterse nun desleixado, contra o que está decidido a loitar, afrontar as trampas do destino e afanarse por conseguir un billete de avión, unha pasaxe de barco, ou incluso unha simple bicicleta que o leve a carón dos seus se con ela puidese cruzar os Andes, a Pampa e o océano. Así falou Ulises, que non pretende enganar nin aproveitarse da boa fe dos seus anfitrións. E entón, diante de todos os presentes, Antínoo dálle unha forte aperta e proclama publicamente, con tal xesto, que poucas veces na súa vida escoitou palabras tan doces e sentidas, e se o seu desexo é o regreso á súa terra, el intentará facilitarllo, pero non darllo, pois o dado non ten aprecio. Buscará entre os invitado a alguén que se preste a proporcionarlle un medio polo que acadar o retorno, porque o gañado sempre comprace a quen o acada.     
(Próximo capítulo: Do sentimento de soidade na mansión de Alcínoo).