mércores, 1 de abril de 2020

Ulisíada (IX)

Por Far O'McKwoo
Deambulando sen acougo á procura dun pouso.

 De cando Ulises se encontrou con Nausícaa na lavandaría da boa presencia.
     Ulises desembarcou no aeroporto chileno co sentimento de entrar nunha gaiola sen reixas, na peor de todas as cadeas, esa que amosándoche a liberdade che impide alcanzala, esa que franqueándoche o horizonte che ata e cho limita, esa que che pon todo ó alcance da man pero cando a man estiras todo se arreda, esa cela tan luminosa que te cega se non pechas os ollos, o alxube dos inocentes e dos analfabetos, que aínda tendo todo claro, nada é nunca como se imaxinan da boca do pozo para fóra. Ulises necesita reflexionar. A súa fortuna gastouna nun billete de avión equivocado que o obriga a renderse e resignarse, mentres as palabras de Hermes retornan a el lembrándolle un mundo propio que está perdendo, a toda unha longa lista de seres próximos que seguen pelexando pola vida sen que el, condenado pola ambición, poida facer nada. A desventura bótaselle encima machucando as súas ansias liberadoras, mais algo o empuxa desde o fondo loitando por revelarse contra todo tipo de desgracia, obrigándoo a empezar de novo, a non resignarse, a facerlle fronte á adversidade desde unha pensión barateira onde perde o día buscando ofertas de traballo nos periódicos que atopa no lixo. Nos mesmos cacharros do lixo da porta dos supermercados onde compite coas ratas de sumidoiro por unha froita aproveitable para enganar o estómago, cando salta ós seus ollos o anuncio de que se busca un obreiro non cualificado para un almacén de  guano, eses excrementos de paxaros, que se usan como fertilizante, polo que, de volta na pensión, botou man da camisa e do pantalón máis novos que tiña e foise a unha lavandaría co fin de acondicionalos para opositar a guaneiro, alomenos con boa presencia.
     Quixeron os deuses da fortuna que alí, fronte ós ollos de boi das grandes máquinas, onde non pode reprimir a tristeza, sentase unha moza xa madura, que agardaba pola súa colada lendo unha novela de título romántico. Unha moza que, véndoo tan compunxido perde a atención lectora por observalo, por conmoverse coa súa tristura, por interesarse pola causa da súa aflición, con tan fermosas palabras, que o mozo non puido menos que confesar a causa da súa desventura, do seu deambular sen sorte contra un muro que cada vez se ergue máis alto e máis inexpugnable.
     Intimaron, compartiron medos e temores tras presentarse ela como Nausícaa, filla de Alcínoo, un empresario temeroso de quedar sen neto que o herde, e polo que cada pouco celebraba unha festa tratando de atoparlle marido á rapaza, quen, precisamente estaba alí para acondicionar o vestido que pensaba levar na velada que seu pai daría ó día seguinte.
     Ela preparando a roupa de alardear e el a de pedir. Uns trouleando e outros penando soidades, lamentouse o desafortunado emigrante. Na mesma lavandería onde arranxaba a roupa para sobrevivir e a outra para lucir. Séguese lamentando o errante buscador de ventura, e apiádase ela, quen desexando borrarlle esa amargura da cara, despois de moito falar e contar penas, acabou por invitalo á vindeira celebración na casa de seu pai. Pero el nin ten humor nin sabe de que van esas reunións de alto copete. ¿Que pode facer un home desesperado no feudo da felicidade?. Mais a moza insiste, só ten que presentarse e xa estará ela atenta para recibilo e evitar que se sinta estraño. Será unha velada con barra libre; e el, que leva dous días comendo froita podre, anacos de pan reseso e friames e embutidos caducados, sentindo o remexer das tripas laméntase, que a onde vai ir con esa roupa, que a está lavando precisamente para acceder a un traballo de peón nun almacén de bosta de paxaros, e ela insiste, que se presente sen falta ás nove da noite na porta da súa mansión coa roupa que teña, e esténdelle unha tarxeta coma quen entrega o salvoconduto da felicidade, que ela estará agardándoo. Ulises míraa tal que fose un billete de lotería, e mira a roupa limpa que sae da lavadora.
     Ninguén sabe nunca onde está a deusa da fortuna. E dálle a súa palabra, que é o único que ten, de que irá.
     Máis aínda non o tiña claro.

Ningún comentario:

Publicar un comentario