Por Far O'McKwoo
Deambulando sen acougo á procura dun pouso.
De cando Ulises se encontrou con
Nausícaa na lavandaría da boa presencia.
Ulises
desembarcou no aeroporto chileno co sentimento de entrar nunha gaiola sen
reixas, na peor de todas as cadeas, esa que amosándoche a liberdade che impide
alcanzala, esa que franqueándoche o horizonte che ata e cho limita, esa que che
pon todo ó alcance da man pero cando a man estiras todo se arreda, esa cela tan
luminosa que te cega se non pechas os ollos, o alxube dos inocentes e dos
analfabetos, que aínda tendo todo claro, nada é nunca como se imaxinan da boca
do pozo para fóra. Ulises necesita reflexionar. A súa fortuna gastouna nun
billete de avión equivocado que o obriga a renderse e resignarse, mentres as
palabras de Hermes retornan a el lembrándolle un mundo propio que está
perdendo, a toda unha longa lista de seres próximos que seguen pelexando pola
vida sen que el, condenado pola ambición, poida facer nada. A desventura
bótaselle encima machucando as súas ansias liberadoras, mais algo o empuxa
desde o fondo loitando por revelarse contra todo tipo de desgracia, obrigándoo
a empezar de novo, a non resignarse, a facerlle fronte á adversidade desde unha
pensión barateira onde perde o día buscando ofertas de traballo nos periódicos
que atopa no lixo. Nos mesmos cacharros do lixo da porta dos supermercados onde
compite coas ratas de sumidoiro por unha froita aproveitable para enganar o
estómago, cando salta ós seus ollos o anuncio de que se busca un obreiro non
cualificado para un almacén de guano,
eses excrementos de paxaros, que se usan como fertilizante, polo que, de volta
na pensión, botou man da camisa e do pantalón máis novos que tiña e foise a
unha lavandaría co fin de acondicionalos para opositar a guaneiro, alomenos con
boa presencia.
Quixeron os deuses da fortuna que alí, fronte ós ollos de boi das grandes
máquinas, onde non pode reprimir a tristeza, sentase unha moza xa madura, que
agardaba pola súa colada lendo unha novela de título romántico. Unha moza que, véndoo
tan compunxido perde a atención lectora por observalo, por conmoverse coa súa
tristura, por interesarse pola causa da súa aflición, con tan fermosas
palabras, que o mozo non puido menos que confesar a causa da súa desventura, do
seu deambular sen sorte contra un muro que cada vez se ergue máis alto e máis inexpugnable.
Intimaron,
compartiron medos e temores tras presentarse ela como Nausícaa, filla de
Alcínoo, un empresario temeroso de quedar sen neto que o herde, e polo que cada
pouco celebraba unha festa tratando de atoparlle marido á rapaza, quen, precisamente
estaba alí para acondicionar o vestido que pensaba levar na velada que seu pai
daría ó día seguinte.
Ela
preparando a roupa de alardear e el a de pedir. Uns trouleando e outros penando
soidades, lamentouse o desafortunado emigrante. Na mesma lavandería onde arranxaba
a roupa para sobrevivir e a outra para lucir. Séguese lamentando o errante
buscador de ventura, e apiádase ela, quen desexando borrarlle esa amargura da
cara, despois de moito falar e contar penas, acabou por invitalo á vindeira
celebración na casa de seu pai. Pero el nin ten humor nin sabe de que van esas
reunións de alto copete. ¿Que pode facer un home desesperado no feudo da
felicidade?. Mais a moza insiste, só ten que presentarse e xa estará ela atenta
para recibilo e evitar que se sinta estraño. Será unha velada con barra libre;
e el, que leva dous días comendo froita podre, anacos de pan reseso e friames e
embutidos caducados, sentindo o remexer das tripas laméntase, que a onde vai ir
con esa roupa, que a está lavando precisamente para acceder a un traballo de
peón nun almacén de bosta de paxaros, e ela insiste, que se presente sen falta
ás nove da noite na porta da súa mansión coa roupa que teña, e esténdelle unha
tarxeta coma quen entrega o salvoconduto da felicidade, que ela estará
agardándoo. Ulises míraa tal que fose un billete de lotería, e mira a roupa
limpa que sae da lavadora.
Ninguén
sabe nunca onde está a deusa da fortuna. E dálle a súa palabra, que é o único
que ten, de que irá.
Máis
aínda non o tiña claro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario