Don Luís deixou na memoria dos seus a idea de que máis ca un médico era un santo que non cobraba e facía milagres. Do seu sobriño, que non admite galanos, a xente di que é un déspota. E é que nada hai tan ofensivo como desprezar as mostras de servilismo disfrazado de agradecemento.
Cóntase que en certa ocasión,
don Luís chegou a unha casa para atender a un enfermo e nada máis
entrar pola porta do curral viu ás galiñas comendo nunha fonte
esnacada. Quedou mirándoa, como se a porcelana fose o doente que
debía atender, acercouse, escorrentou ás pitas, sacudiulle o lixo á
cerámica e púxoa nun aparte, mentres a señora da casa miraba a
manobra sen saber que dicir. Logo entrou o doutor na cuarto do
convalecente, receitoulle un remedio e anuncioulle que en tres días
volvería a visitalo e veríao andando ó aire libre. Deulle unhas
palmadiñas de ánimo e ó saír, xa na porta, dirixiuse á esposa do
enfermo para ofrecerlle: “Vaia vostede mercar a fonte que máis lle
guste pola miña conta e eu levo para min esa vella e medio rota”.
A muller non tiña cara para pasarlle unha factura ó médico, e el
sabíao.
Aquela peza de cerámica fora algún día, cando as vodas se facían nas casas, a fonte onde se servía a comida da mesa dos noivos, e ata se dicía que quen comía dela gozaba dunha vida plena e duradeira; pero cando os banquetes se empezaron a facer nos salóns dos restaurantes, todo aquel enxoval con pratos a xogo, que un tataravó trouxera de Cardiff, foi perdendo mérito por antigo, vello e esnacado, e a nova reciclaxe outorgoulle como destino a mesa das pitas.
A fonte, xunto cos pratos, fora mercada a finais do século dezanove por aquel antepasado de cuxa memoria só queda un vello retrato que os netos da casa xa non recoñecen. Viñera, envolta en labras dentro dunha caixa de madeira coa lenda “Fragile. Handle with care,” que foi descravada con todo mimo, e cunha advertencia que perdurou na casa para sempre: coidado con eles que son moi delicados.
Co tempo, tras sumar algún que outro nique, recluíronse nalgún louceiro inaccesible para ser substituídos por outros menos fráxiles, de barro ou de latón. Nos anos sesenta a moda trouxo uns de plástico, de vistosas cores, que nunca esnacaban e se daban cos puntos da compra na tenda. Os de cristal de Duralex, que cando rompían espallaban pola cociña unha constelación de cristaliños, foron un luxo reservado para as ceas de Nadal, por ser os mesmos que saían nas revistas, e iso dáballe un mérito especial.
Cando don Luís volveu a visitar ó doente, este recibiuno no curral da casa, con tan bo ánimo que lle ofreceu os pratos restantes, para facer xogo coa fonte: “Se mos leva ata me saca un peso de encima”. E o doutor sorrindo para si, non lle descubriu o valor real do galano.
Entre os familiares do doente asegurábase que, se o vello durou un par de anos máis que a media, foi grazas ó médico que, dende que lle regalara uns pratos esnacados tíñalle moita lei a aquela casa. E os sobriños de don Luís, hoxe en día, pelexan por ver quen herda o enxoval que loce, coma un trofeo, no chineiro do comedor.
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria da edición de Barbanza de La Voz de Galicia)
Ningún comentario:
Publicar un comentario