Coa
intención de probar se a crenza popular no ritual de “virar a tella” ten ou non
razón de ser, dado que tiñamos encima unha desas borrascas de outono que non
nos deixan pasear pola beira do mar, e ata ameazan con non deixarnos sementar
os fabóns seguindo os consellos do refrán: “Polo san Simón sementa os fabóns”,
aló fomos o amigo Afonso e eu ata ó santuario de Nosa Señora de Monte Faro para
trocar o mal tempo. É o mesmo ritual que se fai en santo Alberte da Conlleira,en Ribeira. En ambos lugares, cando o vento non facilitaba o retorno dos
mariñeiros a terra, as esposas, nais ou mozas subían a un destes promontorios e
en virando unha das tellas do tellado, o vento rolaba.
Nosa
Señora do Faro, a quen se festexa cada 8 de setembro, ten unha longa devoción
mariñeira, e no seu día grande os fregueses levan a imaxe da Virxe en procesión
desde a igrexa parroquial, en Brantuas, ata o cume onde está a capela, situada
a 231 metros sobre o nivel do mar, e desde onde se ve un longo tramo de costa,
polo que foi de sempre un lugar privilexiado para observar, vixiar e servir de
faro e guía para os mariñeiros.
Preto
da capela hai unha fonte milagreira onde os devotos se lavan e deixan logo os panos a secar para curar das
verrugas e outras afeccións cutáneas. E é de destacar o alto monumento dedicado
ó Sagrado Corazón de Xesús, unha torre de 39 metros de altura pola que se pode
subir ata o cume por unha escada de caracol, doada pola familia de don Ricardo
Pose e inaugurada en 1959.
Cumprido
o ritual volvemos e así como avanzaban as horas o tempo foi amainando e a esta
hora está lucindo o sol.
Ningún comentario:
Publicar un comentario