ABRENTE E SOLPOR

Por Pepe de Rocaforte

 

Desde que, xa hai sete anos, empecei a colaborar neste blog e desde que, máis concretamente, me marquei (ou me marcou o amigo Francisco, que non o lembro ben)  un día máis ou menos fixo para poñer aquí estas andrómenas semanais, teño pasado por diversas alternativas, a máis común das cales ven sendo a de botar a metade da semana dándolle á tabenla a estrullar a cabeza na busca de algo sobre o que escribir, sempre co temor de ser incapaz de atopar cousa ningunha que pague a pena. Pero, xa digo, esta foi unha condición que me impuxen coa intención de loitar na medida do posible contra a miña tendencia á ociosidade, así que non vén a conto poñerme agora con queixas. E ademais, por outra parte, debo admitir que tamén hai algunhas ocasións en que o tema me vén dado sen eu facer o mínimo esforzo, como é caso de hoxe, e desa maneira dá gusto.

O de hoxe empezoume a rondar a cabeza hai cousa de tres ou catro semanas, tal vez algo máis, cando recibín un whatsapp coa foto, que acompaña estas liñas, dun abrente na Coruña, da cal é autor Alberto Martínez. Este foi o principio, xa digo; pero a seguido, no libro que estaba lendo naqueles días, “Narracións da Selva Negra”, de Berthold Auerbach, un autor alemán popular a fins do século XIX, encontrei estes suxerentes parágrafos: «Cantas veces contemplo o solpor, encóntroo diferente: esta é a diversidade infinita da natureza, razón pola que sempre é bela e nova. ¿En que consiste que o solpor é para todas as persoas máis atraínte que o abrente? ¿Será quizais porque un maior número ven este e non aquel? O que desaparece, o que está próximo a morrer, fálanos con máis intimidade: eu non podo crer outra cousa. No solpor, o espectáculo remata suavemente, dun xeito misterioso, na noite e no repouso; en tanto o abrente non ten remate fixo e é seguido pola luz máis brillante, pola axitación e o movemento continuo do día».

Así e todo de momento non lle dei maior importancia ó asunto; pero pouco despois, nunha volta polas páxinas de “Paseos e recordos”, de Gerard de Nerval, encontreime con esta outra reflexión sobre o mesmo tema: «Non son deses que axexan con anteollos o contorno dunha muller que se está deitando, gústame máis un horizonte no que se pode gozar un abrente ou un solpor. O solpor case non me interesa, pero o abrente xa non é o mesmo. [O máis común debe ser que] se prefiran estes matices purpúreos do solpor, en que as nubes, recortadas e flotantes, finxen cadros de combates e transfiguracións por riba do Gran Cemiterio, entre o Arco da Estrela e os outarelos azulados que van desde Argenteuil a Pontoise». (Evidentemente o autor situaba o punto de mira en París e a súa observación, que empezou a me dar voltas no maxín con maior insistencia, pareceume moi axeitada).

 

Así, dunhas noutras, veume á memoria que, pouco tempo antes, tamén vira unha referencia a abrentes e solpores na novela de Vladimir Nabokov “¡Mira os arlequíns!” Véxano vostedes: «O marabilloso crepúsculo non só quedou como o pano de foro dunha noite que había cambiar as nosas vidas; permanece, ademais, detrás da suxerencia que moitos anos despois fixen ós meus editores ingleses: a publicación dun álbum de auroras e crepúsculos, coas cores máis fieis. Unha colección que inclusive tería valor científico, xa que se podería solicitar a axuda de doutos celestólogos para que examinasen as mostras recollidas en diferentes países e analizasen as diferencias -impresionantes e nunca estudiadas- entre as combinacións de cores do solpor e o abrente».

O do álbum de fotos de abrentes e solpores fíxome pensar que, no meu caso, tampouco me parecería mal facer unha exposición fotográfica particular sobre este tema (Desde hai uns anos ando coa teima de ir xuntando carpetas coas fotografías que levo feitas con distintas temáticas: paisaxes, coches antigos, vodas, retratos, abrentes e solpores, músicos de rúa, etcétera. De modo que agora só me falta algunha entidade que se preste a colaborar e poñémolo en marcha).

Por hoxe ata aquí cheguei, colaboración rematada e ¡ata a semana que vén, se non hai novidade!

(Á parte do abrente coruñés de Alberto Martínez, a outra foto que acompaña estas liñas é miña: O sol da noitiña facendo equilibrios para se pousar sobre o faro de Punta Pechiguera, en Lanzarote).