luns, 2 de setembro de 2019

Crónicas desde o outro mundo (34)



                                                                        O Curmán de Undochán


            Daría para analisar sicoloxicamente o abano de actitudes do emigrante, aquí inmigrante, galego no noso caso, a respecto da memoria persoal da sua patria. Para comezarmos, partindo da premisa de unha abrumadora maioría seren varóns -paulatinamente se incorporando mulleres e máis mulleres a esa corrente demográfica-, ocórrensenos tres tipos de migrantes: o que viaxa só, casado, a deixar muller e tal vez fillos na Terra, para despóis reclamalos; aquel que viaxa só solteiro e casa no país receptor con connacional; e, finalmente, o que, con idéntica soltería, casa aquí con uruguaia ou estranxeira, filla ou non galega filla.


     (A todo iso compre sumarmos o carácter de cada quen, máis ou menos comunicador). Entón está o inmigrante galego aillado que non conta nada do seu pasado, da sua Terra: dáse abondo este tipo que, como que corta coa Galiza, pasa páxina e nada transmite dela aos fillos, borra a sua historia persoal, mesmo para si, que acha impropia ou insignificante para a contar.                        
            Logo está o outro que, máis no caso de casar ou vir casado en orixe cunha galega, e millor se son ambos cónxuxes do mesmo lugar, si evoca e recrea para a prole non somente a Terra perdida, tamén a fala, que practica acotío na intimidade do lar familiar. (Outro tema a ter en conta é se en vida o emigrante dá ou non dá retornado á Galiza, de visita, el ou o conxunto doméstico).
            Este último tipo é o que dá pé a unha serie de feitos tales: dar nomes da Terra a emprendementos comerciais ou habitacionais, e mesmo pór aos fillos nomes galegos, supondo isto xa unha consciencia proactiva cun trasfondo case ou non necesariamente político. Coñecemos uruguaios que van de pasada a Galicia e contan emozoados, cando voltan, o que os seus ollos confirmaron dos contos dos pais de cando eran mozos.
  
          Exemplos de nomes de persoas, temos no Uruguai varios individuos Galicia e Galiza, Celta (para ambos sexos) e Céltigo, Breogán, Suevia, Lugo... e, nun campo decididamente político, nomes de pía Castelao, Líster, Rosalía (pola poeta), Flavia (por Iria-Flavia)... estes tendo sido comprobado por nós que foran impostos con ditas motivacións concretas.
     Exemplos de comercios (fora os baseados no apelido do propietario, ver Crónicas 28, onde se nos colou Bergantiños, que cadraría mellor aquí): Galicia, La Coruñesa, La Estradense, La Portonovesa, Orense, Pontevedra, Petín, Rianjo (sic), Silleda, La Compostelana, Castrobó, El Ferrol, La Flor de Galicia... e ducias máis.
            Para rematar cos edificios a levaren nomes da Terra tales: Amenal, Mesoiro, Vigo, Pontecesures, Mugardos, María Pita, La Coruña...
            É dicir, todas denominacións privadas, non sendo o caso do nomenclátor onde, máis alá de peticións particulares, está a acción oficial uruguaia rendendo homenaxe a persoeiros e cidades de Galicia. Mais isto é fariña para outra amasadeira.

Nota extemporánea: O historiador Vedía -euskaldun de importante familia porteña- era fillo do oriental Lorenzo de Védia (atención ao acento trocado nas Américas), o morgado que retornou á terra basca.

Ningún comentario:

Publicar un comentario