ERAMOS DEUSES ENTRE A HERBA SECA DE AGOSTO

Por Pura Tejelo

                                                                                                   Ilustración de Lola Fernández

ERAMOS DEUSES ENTRE A HERBA SECA DE AGOSTO

e as copas vizosas das árbores con froitos exactos.

Atrás quedaba a cidade barbantesa, oblícua e pálida.

A infancia xuntara o regalo da nosa compaña

naqueles veráns amigables, mapas imposibles de repetir,

prateaba calquera tarde unha ardentía refulxente que cegaba,

esgazando o noso ollar divino e extasiado.

Pillamos  fadas no alto dos regueiros,

fixemos con pétalos nervudos, cóncavas balsas con insectos navegantes

velames de combate

                                      con vendaxe e  feridas  de mercromina.

 Ninguén era dono das bolboretas.

Aprendimos, na gasa gris das mañás

de nenos ventureiros, a ler

na tea engurrada das follas o secreto dos días.

Percorrimos bosques de madresilva e mandrágora.

Choutamos correntes crepitantes, fíos de aluminio e inocencia.

Nada estivo tan lonxe da dor.

Aínda así  padecimos o medo arroutado

das casas abadonadas,

voces doutras mans

que nos chamaban

entre o aire roto das vaixelas ausentes.

Luz incansable e tolerante, imbatible da infancia.

Días grandes sen memoria.

Inventamos montes na planicie dos prados,

mantel infindo de feroces emboscadas,

aprendices da vida

descubrimos inimigos intrigantes

nas arañas pardas que bebían a dozura das béveras.

Metíamonos na  poza fría arrepiando,

os pés pisaban os  cranios das pedras

antesala dun pazo aterrador.

Onde nos levaría aquel tellado de ameneiras demoucadas?.

O río empurraba no seu tirón imparable o tempo

intransixente e tenro da primeira idade.

Levábamos acuarelas nos ollos

e mágoas iniciadas nas mans

manipuladoras de niños que prometían altos voos.

As tardes pesaban nos pés como libros finalizados,

e cada xornada era un caderno en branco.

Pode que te vira,

brincando sobre unha lomba

 como un gamo a contraluz.

Máis entón,

quen pensaba no amor

ante  tanta plenitude.

Que foi daqueles deuses

que golpeaban  impunes o aire da tarde?

-Nunca seremos adultos!

prometimos bramando unha noite no balcón abaneante

sobre o val ennegrecido.

Aulaban en celo os gatos e os raposos,

pero nós enchimos o peito indómito.

Non había o sosego nas cousas,

os beizos tiñan o padal do nacre e do sangue

e  bebimos estrelas bicudas

como pensamentos.      

                                                                                         Ilustración de Lola Fernández

N.R.- Este poema da nosa colaboradora acaba de recibir o premio Manuel María de poesía