 |
| a cama do santo |
Quen
era este san Guillerme non está claro, pois uns din que era o duque de
Aquitania, Guillerme X, que os romances populares coñecen como don Gaiferos,
outros din que era un tal Gelone dos tempos de Carlomagno, ou tal vez algún peregrino
que aquí ficou a vivir, pero o certo é que neste mesmo lugar, que mira ó Pindo,
suponse que antano, moito antes de que a palabra do Evanxeo soase na veciñanza,
houbo unha Ara Solis á que os antergos habitantes peregrinaban para pedir o
favor dalgún deus e os bens da natureza. Mais, fose como fose, as lendas que
sobre este lugar se contan son múltiples e fermosas, facéndonos intuír que sobre
un lugar de culto precristián erixiuse unha capela e morou un eremita que
contemplaba desde lugar tan privilexiado o Atlántico; e aquí, durante anos de
oración e contemplación, fixo o seu sarcófago pétreo e ó acubillo dunha rocha montou
o seu oratorio, con tanto tesón, humildade e fe, que as xentes da bisbarra
axiña apreciaron o froito da súa palabra. E se en vida fixo florecer o número de
devotos adscritos á súa crenza, de morto interveu para favorecer a descendencia
daqueles matrimonios a quen, ansiosos por ter fillos, o ceo non llos outorgaba.
E así, cando unha parella procuraba santificar a súa unión co froito dun
herdeiro que non daba chegado, había de vir (e viña), no intre en que as baleas
cruzaban fronte ó cabo para norte, a fornicar sobre o sarcófago do santo; e se
fornicaban con fe, o ceo concedíalles o favor, e senón non. O mesmo Padre
Sarmiento que andou por aquí no 1745, nolo conta: No hace mucho tiempo, había una pila o
cama de piedra en la que se echaban marido y mujer que, por estériles,
recurrían al Santo y a aquella ermita.
Á fin, estamos nas datas do solsticio, cando o sol baila
en Fisterra antes de se meter no mar, cando as augas se purifican e o lume
renova a vida, E san Guillerme tamén é un protector da vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario