PAGAR POR ESCRIBIR

Por Pepe de Rocaforte

            Hai xa dous ou tres anos o xornalista Javier Calvo Perales prometía no seu blog non volver escribir para ninguén se non era a cambio de diñeiro. Hoxe en día, a raíz das informacións aparecidas na prensa nos últimos tempos, a promesa máis axeitada, sobre todo para xubilados e pensionistas, sería non volver escribir. Sen máis. En caso contrario corremos o risco de ver suspendida a nosa pensión os que con tal regalía sobrevivimos.

            Non sei se o asalto a esas pensións, acadadas despois de cotizar “relixiosamente” con cargo ós nosos soldos de cando estabamos “en activo”, parte de Fátima Báñez, ministra da Seguridade Social no último goberno de Mariano Rajoy, ou de Cristóbal Montoro, ministro de Facenda na mesma lexislatura, tanto me dá Xan como a súa irmá.

Esta faena xa vén do ano 2013,  pero a alarma empezouse a estender a fins de 2015 despois de que un grupo de xubilados, participantes como extras na rodaxe da película “Ocho apellidos catalanes”, recibisen o requerimento da Facenda para devolver do importe da súa pensión o equivalente ás cantidades cobradas no seu debut como figurantes de cine.

            En principio moitos tomámolo a broma. Parecíanos imposible. Pero logo vimos a noticia de que as dúas primeiras vítimas desta mesquindade parecen ser os escritores Antonio Gamoneda e José Manuel Caballero Bonald, e agora xa se di que outros doce autores, entre os cales están Javier Reverte e Eduardo Mendoza, pleitean por defender o que consideran  un ataque flagrante ós seus dereitos.

            As informacións parecen aínda un tanto confusas. Por unha parte dise que o ministerio actuará cando os importes cobrados superen os 9000 euros anuais (salario mínimo interprofesional); pero as cantidades reclamadas ós figurantes cataláns non parecen indicar tal cousa. A non ser que no primeiro caso se proceda a cancelar o dereito á pensión na súa totalidade, e no outro suposto (percibir menos de 9000 euros) detraerase o importe cobrado do que cada un percibe como pensionista.

            ¿Vistes unha cousa máis mesquiña? Sobre todo á vista das amnistías fiscais de que gozan conspicuos defraudadores habituais. Pero esto pásanos ós que escribimos por exercer a función de tontos de capirote. Non hai máis que ver as porcentaxes que as editoriais lle pagan ós escritores, produtores da materia prima editorial, para saber que a fin de contas somos a última carta da baralla e só nos falta pagar a cama para completar a xogada.

            Aínda que aquí debo dicir que non somos os únicos nin os que nos atopamos en peor situación. Hai dous días, na fachada da Casa do Pescador de Malpica, vin unha pancarta onde se informaba de que o prezo medio de xurelos e xardas percibido polos barcos da flota do cerco é de 0,50 euros o quilo. Sabedes o que nos costa o pescado na praza, tampouco aquí compre dicir máis. Tan só mostrar solidariedade cos pescadores que durante case tres meses estiveron acampados diante do edificio da Xunta en San Caetano para reclamar un máis equitativo reparto das cuotas de pesca. Eles, peor aínda ca nós, verdadeiros pringaos, están sendo ninguneados polo goberno autonómico e acábanse de ver finalmente obrigados a levantar o campamento sen acadar resposta ás súas reivindicacións.