Estes primeiros días do ano reúnen no
santoral a moitos eremitas, con toda seguridade co propósito de amosar como a
soidade e o illamento a que nos invita o desapracible e frío tempo desta
primeira época do ano, ten outras recompensas se se aproveitan con ben, tal vez
a reflexión e a esperanza de que outro tempo mellor ha de vir neste ou nos
vindeiros meses, nesta ou na outra vida. E un dos santos eremitas, de vida máis
retirada e solitaria imaxinable, de máis longa reflexión sobre as cousas daquí
e daló, e este Paulo que viviu entre finais do século III e principios do IV,
agochado nun deserto, primeiro por fuxir da persecución que Dacio levou a cabo
contra os cristiáns, e logo porque lle colleu gusto a aquel tipo de vida
retirada, a pesar de pertencer a unha rica familia de Tebas, alimentándose tan
só do pan que un corvo lle levaba.
Na súa soidade, acabou por amansar a dous
leóns que coas gadoupas cavaron a tumba onde quixo ser soterrado, vestido cunha
túnica feita con follas de palmeira entrelazada que el mesmo confeccionara e
era todo o seu enxoval, favor que lle pediu a outro eremita famoso: santo Antón
abade.
Os fabricantes de esteiras téñeno por patrón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario