O CAMIÑO EQUIVOCADO

Por Pepe de Rocaforte

A lectura nestas semanas pasadas do desacougo sufrido en Exipto polo compañeiro de fatigas Far O’McOw,  extraviado, digamos mellor desorientado, nun lugar que me dá a impresión de tratarse do Bazar Khan Al Khalili do Cairo, fíxome lembrar as suores frías padecidas por min noutra cidade, Puebla, en México, onde a pesar de me entender en castelán con todo o mundo sentinme coma un náufrago perdido no medio dun mar proceloso. (Boh, en Khan Al Khalili tamén entenden de moito nabizo o castelán. Á parte do super-repetido “más barato que Carrefour”, recordo, de cando pasei por alí, un vendedor que me pedía oito euros por un pano da cabeza e ó eu lle dicir en plan de relear como mandan os cánones “te doy dos”, respondeume castizo: “¿Dos euros? ¡Vaya morro tienes!”)

O día do meu incidente en Puebla a cousa sucedeu así: despois de iniciarmos a xornada coa visita á igrexa de Santa María Tonanzintla, delirante exemplo do barroco indíxena cunha decoración inxenuísta de multitude de anxelotes e santos da corte celestial semellantes a figuras modeladas e coloreadas por nenos, apiñoutados por paredes e teitos do templo, rematamos noutra igrexa, a de Santo Domingo, esta dun barroco recargado, non tan naïf coma o de Tonanzintla. Ó remate destas visitas o guía deunos tempo libre para facer un percorrido polo mercado do Parián, especialmente atractivo para as mulleres do grupo.

Pola miña parte quixen aproveitar aquel tempo para achegarme ó Zócalo, onde había varias oficinas bancarias, para cambiar moeda. O guía orientoume e díxome que se volvía pola mesma rúa que el me indicaba chegaría á igrexa da Compañía, cuxa alta torre era visible desde unha esquina do Parián.

Alá me fun por unha rúa pola cal naqueles momentos parecía circular o cento cincuenta por cento dos habitantes de Puebla. Preguntei a que se debía semellante concentración humana e informáronme que se estaba rodando unha película, “Arráncame la vida”, baseada nunha exitosa novela de Ángeles Mastretta, e todo o mundo quería ver a actores e actrices movéndose no seu elemento.

Cando tomaba o camiño de volta para o lugar de reencontro cos compañeiros de viaxe, a praza do Zócalo estaba case de bote en bote, como a rúa por onde subira, onde naqueles momentos se encontraban os cineastas en plena filmación.

Esta zona, o centro histórico de Puebla, patrimonio da Humanidade desde 1987, conserva as feituras da época colonial cun trazado que, salvadas as distancias, poderiamos comparar coas do centro de Ferrol, en forma, como dixo non sei quen, de “tableta de chocolate”, nunha extensa cuadrícula de rúas que se entrecruzan perpendicularmente. Preferín entón, para aforrar tempo, en lugar de regresar pola rúa por onde subira, facelo por outra paralela, pola beira da catedral, case sen tráfico humano naquel momento.

Cheguei axiña ó templo dos xesuítas, pero non vin ós do meu grupo turístico. Dentro da igrexa tampouco había ninguén. Saín e pregunteille a unhas mulleres que por alí vendían chilindradas e non me souberon dicir. Xa era a hora de xantar, pero non sabía onde estaba previsto facelo. O que sabía era que, despois de comer, o grupo sairía inmediatamente para Oaxaca, a trescentos cincuenta quilómetros. ¿Que facer?

Antes de buscar algún posto de policía, decidín esperar media hora alí onde me dixera o guía de quedar. O lóxico sería que viñese alguén na miña busca; pero ós quince minutos sen aparecer ninguén xa ardía e non fumeaba. Finalmente vexo aparecer a miña muller, quen nada máis chegar onda min empézame a poñer de volta e media, “todo esto pásache por largarte ó teu aire, sen te preocupar dos demais”. “Pero, vaia”, pasei á contra-ofensiva, “¿non quedara o guía en vérmonos aquí?”. E aí saltou a lebre: “Si, pero como cando chegamos aínda non estabas, dixo de subirmos pola rúa por onde terías que vir de volta e xa nos atopariamos polo camiño”.

¡Nin se lle ocorrera pensar que podería volver pola rúa paralela!

En fin, ó cabo todo quedou en nada, pero ó principio xa me estaba a ver condenado a pasar o resto da miña vida deambulando polas rúas de Puebla de Zaragoza, preciosa cidade mexicana de millón e medio de habitantes, onde malo sería que non me puidese abrir camiño na vida.