Por Far O'McKOW
Perdéramos a noción de onde
estabamos e seguimos sen decatarnos. Xa sei que os listos que isto lean van
dicir que para algo está o GPS do móbil, pero tiñamos un só móbil e este sen
wifi nin datos. O sistema de telefonía, alá, deixa moito que desexar. Os
tendeiros que nos chamaban insistentemente distráennos procurando atallarnos
con ofertas sedutoras, demostrarnos que teñen os mellores e máis baratos
produtos para enchernos os ollos de cobiza, e a mochila de peso. Aínda faltaba
un bo anaco para volver a xunto dos demais e nun cálculo rápido, o lugar de
encontro non había de quedar máis aló de dúas rúas ou bloques de casas, pero
non sabiamos de cales rúas ou bloques.
Que doado lle é ó optimista oufanarse.
Seguimos deixándonos levar por
aquela riada de xente, por aquela procesión de penitentes mercadores sen rumbo
fixo, sen un sendeiro marcado, como se lle marcaba á barca de Ra por onde ir na
súa procesión anual. Pero de súpeto atopámonos sos, sen ningún europeo á vista.
E non sei por que, pero o feito de non ver a ningún europeo preto, a pesar de
que na historia da humanidade non pasaron vinte anos sen que dous europeos
armasen algunha catástrofe ou conflito entre eles, desacougábame, pero non
manifestalo para que non fósemos dous desacougados. Supoño que era o medo ó
descoñecido, ó diferente, o que tamén aquí nos fai desconfiados. E daquela
gardei a cámara coma quen agocha un certificado de vulnerabilidade.
E era boa xente, a pesar de que nos
fixeron pagar vinte euros por unha prenda que logo vimos nun feirón da Barbanza
por cinco.
Lembro ese momento no que a miña
compañeira, esquecida da soidade de filiación en que estabamos quixo probar un
pano de auténtica la de cabuxa, en palabras do vendedor, e como alí, naquel
recuncho expositivo non tiña a cor ou o deseño desexado, invitáronnos a entrar
nunha especie de almacén, un cuarto sen fiestras ocupado só por homes que
convidaban á europea vestida de vivas cores, escote e saía curta a pasar ata o
fondo, onde tiñan máis elementos para escoller, e como ela se amosaba remisa e
temerosa, de deixarse rodear de
musulmáns, un deles animouna: “Entra, que nós somos boa xente, coma vós”. E eu,
vencendo todos os medos e desconfianzas posibles, amosando certa seguridade que
só era aparencia, tamén a animei.
Agoniado, apurado ou como queira que
se diga saímos coa mochila das compras apertando as nosas costas e derreando os
ombros a unha rúa aínda máis estreita, escura, abarrotada e sucada de auga
lixosa, exenta de facianas e acentos semellantes ós nosos.
Parece mentira que aquí, neste
aparente barullo sen orde, cada quen sabía moi ben onde estaba, agás nós.
Necesitábamos esa mirada orientadora como a dos deuses e faraóns de Abu Simbel mirando
sempre para a nacenza do sol ata o extremo de que o amencer do día do solsticio
entra directa pola porta para iluminar todo o templo, como entre nós a luz do
crepúsculo atravesa os rosetóns das nosas igrexas para deixar sobre o altar a
súa viveza de cores, como as mesmas mámoas, a tantos quilómetros de distancia,
se orientan segundo o ciclo solar de leste a oeste, e se por leste e oeste
entendemos a alba e o ocaso, podemos falar daquela da vida e da morte, da
esperanza e da conclusión. Un só ser, o sol que reúne en si a vida do edén e a
morte do deserto. Ó final habemos de ter a seguridade de que en todas as terras
do mundo e en todos os tempos, cando se necesitou render homenaxe a algún deus,
todos pensaron no sol, e o mesmo sol coroaba a aqueles deuses con face humana
ou de animal, como na aureola que ilumina a cabeza dos santos, no círculo
rodeando a cruz de tantas esculturas, na representación da Virxe baixo a
advocación de Nosa Señora da O, que adorna a barriga co resplandecente astro
para indicar que o fillo de Deus que ocupa o seu vente é a luz do universo,
como Horus, o fillo de Isis e Osiris o era; ou nesas cruces furadas dalgúns
hórreos onde o sol da tarde se pon xusto por onde se amosa o furado, no cruce
dos brazos da mesma. Por iso non é de estrañar que tamén naqueles colosos de
Memnón se vise ó fillo da Aurora, morto baixo a espada de Aquiles, e por quen súa
nai lle rogou ó pai de todos os deuses para que, ó menos unha vez ó día, o
resucitase para preguntarlle como estaba, para saber del, como calquera pai ou
nai quere saber dos seus fillos; e así, tras ser feridas estas xigantescas
estatuas por un terremoto que as agretou, cando a través das gretas circulaba o
aire pasando dos poucos grados da noite ás calores do día rinchando e asubiando
na mesma hora do amencer, facíalle crer a todos que era o rapaz quen con tales
voces falaba, dándolle os bos días a súa nai e dicíndolle como se atopaba.
Por iso non é de estrañar que tamén naqueles colosos de
Memnón se vise ó fillo da Aurora, morto baixo a espada de Aquiles, e por quen súa
nai lle rogou ó pai de todos os deuses para que, ó menos unha vez ó día, o
resucitase para preguntarlle como estaba, para saber del, como calquera pai ou
nai quere saber dos seus fillos; e así, tras ser feridas estas xigantescas
estatuas por un terremoto que as agretou, cando a través das gretas circulaba o
aire pasando dos poucos grados da noite ás calores do día rinchando e asubiando
na mesma hora do amencer, facíalle crer a todos que era o rapaz quen con tales
voces falaba, dándolle os bos días a súa nai e dicíndolle como se atopaba.
Unha lenda que me lembra o que se
conta dunha veciña nosa a quen lle morreran dous fillos afogados, e cando a
nai, convertida en rezadora andaba polas casas en que había algún finado
dirixindo os rezos para lle encamiñar a alma, sempre acababa as súas pregarias
pedíndolle ó finado que levase algunhas palabras de lembranza para a Outra
Vida, “E cando chegues aló, se ves ós meus fillos dille que aquí imos tirando,
que seu pai tivo un catarro este inverno, que a sardiña escaseou este ano e que
eu só agardo a cando Deus o queira, para estar con eles”.
Para estar cos nosos amigos tamén
tiñamos que pensar cara onde ir, pero os gorentosos produtos apartaban do noso
pensamento a precaución de non arredarnos demasiado e aló fomos andando,
embelesados, polos vieiros do mercado. Por vieiros cada vez máis estreitos, e
máis escuros, e máis lúgubres, e máis perdidos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario