Por Far O'McOW
A música sempre tivo algo de
excelso, porque en todas as eras da humanidade se asociou a felicidade coa
música, a pesares de que non sempre se usou para a diversión, senón tamén para
amosar ese estado de ánimo compunxido que tantas veces nos asedia, fados e
tangos son exemplos de música melancólica, tristura e outras penas, pero para
exemplo do importante que é a música para activar os sentimentos aí temos o
Pórtico da Gloria, a máxima representación da
felicidade cristiá esculpida en Compostela en forma de músicos, e como
non pode ser menos tamén en Philae hai unha capeliña de estilo e época romana
onde se representan os músicos, por certo, non había ningunha frauta das que
vemos no mercado, pero si cornucopias, rabeis, arpas e liras.
Ben certo que, mirando os músicos do
Pórtico, todos anciáns, e os de Filae, ananos e persoas con algún defecto físico,
semella que as marabillas da interpretación musical só lles estaban reservadas
a quen non puidese presumir de repoludo
gaiteiro de pano sedán vestido.
Xa o tempo se nos bota encima
e temos que chegar axiña ou perderemos o autobús, pero como sempre pasa, a rúa
pola que pretendemos atallar é máis longa ca un día sen pan. Non atopamos
desviación posible. Alí onde semella que temos un cruce, non é máis ca unha
tenda na porta dunha calella cega. Camiñamos sen facer caso dos aduladores
reclamos, cos ollos espatelados, o rostro triste, o paso largo, o pulso
acelerado. Ben sei que habemos de atopar o xeito de chegar ó destino, ou esa é
a esperanza que tiñamos, pero algo hai neste intre que me impide preguntar. Non
sei por que sentía que andaba por lugares inseguros. Temía revelar ese punto de
desesperación que quería apoderarse de min, que se botaba sobre nós como feras
ó acoso. Necesitaba chegar a algún lugar onde a relación de forzas se
equilibrase, onde o temor se esvaese, ver a algún garda, pero ese lugar non
daba aparecido. Seguía rodeado de voces e rostros e roupas diferentes.
Vexo a primeira muller
nativa en toda esta arañeira de calellos co seu neno ó colo, dous pasos por
detrás de quen debe ser o seu marido. E a pesar de que leva o rostro cuberto e
só se lle ven os ollos, intuimos que vai feliz.
A felicidade non sempre é a alegría
risoña que se vive por aí adiante, tamén é todo aquilo que nos aporta
tranquilidade e esperanza. A felicidade é o que nestes momentos nos falta.
Non hai maior esperanza para unha
nai que a de dar á luz con ben ó seu fillo, a pesar de toda a dor que padece en
tal intre, como vemos neste muro. Pero como a felicidade non sempre vén dada, senón
que habemos de procurala, aí temos toda esa recua de amuletos que nos invitan a
invocala, nós temos as ferraduras, e en Exipto a man de Fátima que vimos en
barcos e en carruaxes, pero a invocación do ben tamén se fai na mesma
construción dos edificios. Aínda lembro cando na familia se fixo unha casa e
lle mandaron ó albanel meter nas cimentacións unhas moedas, unha restra de
allos e unha botella de viño. Os romanos tamén derramaban viño, queimaban
cereais, enterraban moedas e, segundo vemos aquí, nun dos gravados dun templo,
ofrecían ouro e prata para as cimentacións do edificio. Sempre unha invocación
á riqueza perdendo algo da que xa se ten, o doute para que me des que din os
nosos paisanos. Pero naquel intre nós, perdidos, nin tiñamos amuletos para
evitar a pérdida do camiño nin para invocar ós deuses dos vieiros.
Agora si que nos atopamos perdidos.
Éranos imposible recoñecer onde estabamos. Estabamos no Cairo entre nativos que
non sabían máis idioma co deles e o dos xestos. Seguiamos sen querer declarar a
nosa tribulación. Temiamos a que se amorearan ó noso redor mil voces e guías
que nos confundisen máis do que estabamos. Sentiámonos perdidos e temerosos de
que se fixese certa toda esa verborrea con que nos ameazan desde os noticieiros
da televisión, de se os mouros, árabes ou musulmáns son uns malvados e os
cristiáns uns santos, pero como dicía aquela estrofa resumindo a invasión árabe
da península e a súa reconquista:
“Y
en esto llegaron los moros
y nos molieron a palos.
Que Dios sólo ayuda a los buenos
cuando son más que los malos”.
Pero como eu creo na bondade da xente,
seguín na procura do camiño de retorno ata que, ó final de medio quilómetro de rúa
escura, húmida e estreita, nun cruce atopamos a uns gardas que, sen amosar máis
preocupación ca un sorriso, responderon en francés á miña pregunta en Inglés.
Ou máis ben intuíron o que eu preguntaba cando lles ensinei na cámara a foto da
praza onde o guía nos citara e a fachada do bar onde Magib Maghuz tomaba o
café, e amosaba os espellos do cotián naquela calella que el moi ben definiu
como dos milagres, onde o guía nos citou; e xa retornamos ó lugar de encontro
coa sensación do heroe que alcanza a meta.
.-.-.-.-.-.-.-.-.
Ningún comentario:
Publicar un comentario