mércores, 16 de outubro de 2019

Polo calello dos milagres (e 7)

Por Far O'McOW
            A música sempre tivo algo de excelso, porque en todas as eras da humanidade se asociou a felicidade coa música, a pesares de que non sempre se usou para a diversión, senón tamén para amosar ese estado de ánimo compunxido que tantas veces nos asedia, fados e tangos son exemplos de música melancólica, tristura e outras penas, pero para exemplo do importante que é a música para activar os sentimentos aí temos o Pórtico da Gloria, a máxima representación da  felicidade cristiá esculpida en Compostela en forma de músicos, e como non pode ser menos tamén en Philae hai unha capeliña de estilo e época romana onde se representan os músicos, por certo, non había ningunha frauta das que vemos no mercado, pero si cornucopias, rabeis, arpas e liras.

            Ben certo que, mirando os músicos do Pórtico, todos anciáns, e os de Filae, ananos e persoas con algún defecto físico, semella que as marabillas da interpretación musical só lles estaban reservadas a quen non puidese presumir de repoludo gaiteiro de pano sedán vestido.



            Xa o tempo se nos bota encima e temos que chegar axiña ou perderemos o autobús, pero como sempre pasa, a rúa pola que pretendemos atallar é máis longa ca un día sen pan. Non atopamos desviación posible. Alí onde semella que temos un cruce, non é máis ca unha tenda na porta dunha calella cega. Camiñamos sen facer caso dos aduladores reclamos, cos ollos espatelados, o rostro triste, o paso largo, o pulso acelerado. Ben sei que habemos de atopar o xeito de chegar ó destino, ou esa é a esperanza que tiñamos, pero algo hai neste intre que me impide preguntar. Non sei por que sentía que andaba por lugares inseguros. Temía revelar ese punto de desesperación que quería apoderarse de min, que se botaba sobre nós como feras ó acoso. Necesitaba chegar a algún lugar onde a relación de forzas se equilibrase, onde o temor se esvaese, ver a algún garda, pero ese lugar non daba aparecido. Seguía rodeado de voces e rostros e roupas diferentes.


           Vexo a primeira muller nativa en toda esta arañeira de calellos co seu neno ó colo, dous pasos por detrás de quen debe ser o seu marido. E a pesar de que leva o rostro cuberto e só se lle ven os ollos, intuimos que vai feliz.
            A felicidade non sempre é a alegría risoña que se vive por aí adiante, tamén é todo aquilo que nos aporta tranquilidade e esperanza. A felicidade é o que nestes momentos nos falta.

            Non hai maior esperanza para unha nai que a de dar á luz con ben ó seu fillo, a pesar de toda a dor que padece en tal intre, como vemos neste muro. Pero como a felicidade non sempre vén dada, senón que habemos de procurala, aí temos toda esa recua de amuletos que nos invitan a invocala, nós temos as ferraduras, e en Exipto a man de Fátima que vimos en barcos e en carruaxes, pero a invocación do ben tamén se fai na mesma construción dos edificios. Aínda lembro cando na familia se fixo unha casa e lle mandaron ó albanel meter nas cimentacións unhas moedas, unha restra de allos e unha botella de viño. Os romanos tamén derramaban viño, queimaban cereais, enterraban moedas e, segundo vemos aquí, nun dos gravados dun templo, ofrecían ouro e prata para as cimentacións do edificio. Sempre unha invocación á riqueza perdendo algo da que xa se ten, o doute para que me des que din os nosos paisanos. Pero naquel intre nós, perdidos, nin tiñamos amuletos para evitar a pérdida do camiño nin para invocar ós deuses dos vieiros.


            Agora si que nos atopamos perdidos. Éranos imposible recoñecer onde estabamos. Estabamos no Cairo entre nativos que non sabían máis idioma co deles e o dos xestos. Seguiamos sen querer declarar a nosa tribulación. Temiamos a que se amorearan ó noso redor mil voces e guías que nos confundisen máis do que estabamos. Sentiámonos perdidos e temerosos de que se fixese certa toda esa verborrea con que nos ameazan desde os noticieiros da televisión, de se os mouros, árabes ou musulmáns son uns malvados e os cristiáns uns santos, pero como dicía aquela estrofa resumindo a invasión árabe da península e a súa reconquista:


            Y en esto llegaron los moros

            y nos molieron a palos.

            Que Dios sólo ayuda a los buenos

            cuando son más que los malos”.

            Pero como eu creo na bondade da xente, seguín na procura do camiño de retorno ata que, ó final de medio quilómetro de rúa escura, húmida e estreita, nun cruce atopamos a uns gardas que, sen amosar máis preocupación ca un sorriso, responderon en francés á miña pregunta en Inglés. 

     Ou máis ben intuíron o que eu preguntaba cando lles ensinei na cámara a foto da praza onde o guía nos citara e a fachada do bar onde Magib Maghuz tomaba o café, e amosaba os espellos do cotián naquela calella que el moi ben definiu como dos milagres, onde o guía nos citou; e xa retornamos ó lugar de encontro coa sensación do heroe que alcanza a meta.

                                    .-.-.-.-.-.-.-.-.

Ningún comentario:

Publicar un comentario