Por Far O'McOW
Camiñar por este labirinto era andar
a voltas, pero sen repetirse nunca a mesma escena. Todo semellante pero nada
igual. Coma espellos de cores que fosen reflectindo as imaxes que vimos e
habiamos de ver, procurando a marca que nos indicase que por alí estivemos e
podiamos avanzar, a pista que se agochaba ós nosos ollos. Era como a procura
dun algo que non adiviñabamos a saber o que, pero seguros de poder recoñecelo
cando o vísemos, como o cazador que anda ó asexo sen saber se quen vai saír de
entre a sebe é coello ou lebre, e a todo isto cargando co macuto das compras.
Nada hai máis pesado ca unha simple pluma de poliño no bolso dun perdido. E os
tendeiros sen portar máis ca por engaiolarnos coas súas ofertas. Uns ofrecen
panos e outros saias, uns amósanche malas copias dalgún xeroglífico e outros un
instrumento musical que non toca, e aínda cando non portas polas ofertas,
sempre han de ter unha palabra amable, iscando sempre a bica co engado da
amabilidade, como cando un mozo sentado á porta dunha destas tendas sen porta
nos agasallou preguntando en inglés “Honey
moon?”, a nós que levamos máis de trinta anos casados. Que ilusión! Se non
fose polo apuro que nese intre sentiamos, habíamos de entrar a mercar todo
canto nos ofrecesen sen regateo de ningún tipo. Era como chamarnos mozos,
rapaces, ou algo polo estilo. Que fermoso cando che quitan anos de encima!.
No templo de Horus, en Edfu, entre
as escenas de ofrendas e toda a narrativa que fala deste fillo de Osiris,
xerado despois de morto seu pai (milagres da divindade!), hai unha escena
representando a Meen, o deus da fertilidade co seu falo erecto exaculando sobre
unha copa o seme vital, que a todos nos fixo esbozar un sorriso cómplice, anque
naquel tempo esa imaxe non tiña as connotacións que hoxe lle damos. Era tan só
un símbolo, e como tal era unha invocación da fartura, o mesmo que o Príapo
romano, a quen paseaban coa forma dunha estaca cun pao vermello á altura da
petrina, para pousar nos campos sementados co fin de atraer a fartura, e de
onde derivan os espantallos que aínda hoxe en día se usan (sen falo á vista),
ou os mesmos pináculos dos hórreos, esa especie de obelisquiños que invocan a
fartura. E incluso o mesmísimo san Xosé coa súa vara florida, cuxa celebración
se fixo coincidir coa que se lle facía a Príapo, o deus da fertilidade, a
mediados de marzo, e cuxa lenda conta como, cando a Virxe María saiu á porta da
súa casa para escoller marido, entre todos os mozos pretendentes que se rían
daquel vello que aspiraba á man da virxinal doncela, a este floreceulle a vara
en que se apoiaba, como símbolo de que era o escollido pola divindade para
desposala. Á fin todos eles símbolos de nacenza, da renacenza e da fertilidade
da primavera, pero tamén se representan os símbolos da vida en forma de escenas
de caza, como se seguiron representando ó largo da historia, en petróglifos
galegos, nas covas paleolíticas, en Roma ou no sepulcro de Fernán Pérez de
Andrade, o Bo, en Betanzos.
Tamén nós andabamos como cazadores
de obxectos unhas veces e como presas fuxindo outras, por aquel labirinto de
tendas que nos facían perder a noción do tempo. E por lembrar algo daqueles
templos, lembro a imaxe dun rinoceronte parindo e un crocodilo abocando ó
neonato aínda sen acabar de saír do corpo materno.
Aquí a vida pulula con forza,
alimenta como o peito de Isis alimentaba a Horus, ou como o da Virxe María
alimentaba ó Neno Xesús.
A nós alimentábanos a vista toda esta explosión de
cores e formas e fainos desatender os engaiolantes reclamos, a soidade en que
nos atopamos no medio de tanta xente. Por veces sentía o desexo de berrar
chamando polos meus, pedir auxilio, procurando unha voz que me afagase sen
intencións mercantís. Levaba no peto unha cornucopia de plástico que, despois
de moito regateo saquei polo equivalente a cinco euros e asegúrovos que tentado
estiven de poñerme no medio da rúa a tocar algunha muiñeira patria por se o seu
son acudía algún patriota.
Ningún comentario:
Publicar un comentario