Non
vou falar do Nobel de literatura, sempre o máis polémico e inesperado de cantos
se conceden cada ano, xa sexa por comunista ou por facha, por coñecido ou non.
Incluso máis polémico co
da paz cando llo deron a Obama ou a Kissinger. Nin os descubridores das
vitaminas, os raios catódicos, o láser, as comunicacións inalámbricas, o
transplante de vasos sanguíneos e toda esa lista de avances que nos fan máis
doada a vida tiveron a mesma ou similar relevancia ou protagonismo no seu día
grande. Tampouco todos os Nobel teñen o mesmo valor.
Xa
pasou a semana dos anuncios para darlle paso ás dúbidas, críticas e
xustificacións. Aínda queda por diante máis dun mes para preparar os smókings e
os flashes e eu seguirei preguntándome por que non llo deron a este ou a aquel.
Cada quen ten o seu preferido, e se unhas veces festexamos a elección, este ano
xa saltaron voces escandalizadas preguntándose a quen se lle ocorreu premiar a
Handke despois do que dixo ou fixo.
O
certo é que a Academia sueca, neste apartado dos seus prestixiosos premios
parece que sempre quere dar a nota. Non hai máis que ver quen gañou e quen non
ó largo da súa historia. Non pretendo dicir que os premiados non o merezan,
pero as faltas rechían máis ca uns gonzos oxidados, porque, aínda que moitos
celebramos o de Saramago como se fose galego, non sabemos por que Lobo Antunes,
un dos poucos autores vivos incluídos na biblioteca Pléiade en razón á calidade da súa obra, segue nas listas de
candidatos per vitae aeternae; como
segue Méndez Ferrín, agardando que con el se recoñeza o valor da literatura en
galego, de cuxa calidade xa non hai dúbida. Pero sen outro apoio por parte de
quen di velar pola cultura máis ca cunha foto en determinado día, non será
difícil ver antes a calquera rara avis
dándolle a man ó rei de Suecia, mentres as mellores obras do noso país acaban
no contedor de reciclaxe de papel. Xa sei que estou pedindo un imposible, pero
a quen non lle gustaría oír falar en galego no pazo real de Suecia?
Tampouco
sei para que serve realmente o Nobel. Por veces parece que é algo semellante a
eses premios que teñen a algunha editorial mangoneando, só para promocionar á
súa xente, vender papel e facer caixa, mentres médicos, físicos e químicos son
relegados a un lugar de comparsa.
Este
ano as ciencias premiaron ós deseñadores das baterías de litio que todos usamos
desde hai máis de trinta anos, os que atoparon o mecanismo polo que as células
captan o osíxeno, que tanto axuda no control de procesos canceríxenos e no
deseño de medicamentos máis eficaces e menos agresivos, e para recoñecer a
importancia do descubrimento de exoplanetas e os primeiros momentos do universo,
e así entender desde e ata cando e por que existe este noso mundo, pero a
poucos días de facerse público o nome dos galardoados, xa ninguén se lembra de
como se chaman. O dito, non todos os Nobel teñen o mesmo valor.
Así
é que non quero falar do Nobel cando se converte nun espectáculo ou nun motivo
de decoración de librerías; pero si cando falamos das obras que nos amosan a
condición humana e nos axudan a entendela, destes escritores e científicos cuxo
labor vai por diante deles. De quen desde o seu laboratorio, escritorio ou
cátedra universitaria, traballa, ensina e dános o froito das súas
investigacións sen agardar medallas nin palmadiñas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario