Por Far O'McKwoo
De como se empregou de porqueiro na
granxa do chosco ata que se puido liberar.

Ulises
non quixo volver a onde probara os elixires do esquecemento, e tratando de
encontrar algún tipo de remedio para o seu deambular, durante uns días gañou o
pan facendo pequenos recados, limpando escaparates ou sacando o lixo en dura
competencia cos máis indixentes da cidade, sempre agardando, esperanzado, a que
o barco volvese algún día para facer gasóleo e ó recollese. Pero pola noite,
cando o frío atrae todos os medos e arreda toda esperanza, acollíase a calquera
curruncho do mercado da cidade ata formar parte dunha ampla fauna de
sobreviventes desexosos de facerlle trampas ó destino, agardando, sempre, a que
a sorte, ou o que el entendía por tal, se dignase facerlle un aceno. Unha sorte
tan esquiva e un desexo tan grande de atopala, que por tal entendeu un anuncio
pegado á xanela dunha camioneta de reparto demandando persoal para unha granxa
de engorde de gando vacún, ovino e porcino nas portas do deserto de Namibia,
rexentada por un portugués chosco, vítima da guerra de Angola, que maldí dos
negros que lle arruinaron a vida, aínda que os ten empregados como bois
castrados, baixo dúas premisas fundamentais: que as queixas e protestas
alimentan as insurreccións e que as barrigas cheas fomentan a folganza.
Ulises
quixo probar fortuna, por aquilo de ter de que vivir mentres non volvía o seu
barco a avituallarse, e foi aceptado. Mais tamén observa e nota a desconfianza
que a súa pel e o seu pelo xeran nas miradas do persoal laboral. O Apartheid mantíñase nesta granxa e os
nativos non o miran como a un ilota máis, atado ás mesmas obrigas e deberes ca
eles, senón como un branco, a pesares de non estar conforme cos métodos do
patrón, quen pasea pola granxa de látego en man e garda ó fresco dunha sombra o
seu porrón de auga con zume de limón e azucre que ninguén pode tocar.
Ulises
quixo manifestar o seu desacordo co trato déspota e inhumano do patrón, pero o
poderoso terratenente, obrigándoo a calar, destinouno de inmediato ó cortello
dos cochos para que empece a saber o que é gañar o pan coa suor da fronte, se
non quere ser denunciado por moinante, ilegal e desertor; de maneira que,
padexando esterco e baldeando xurro, Ulises resolve que tampouco iso é o seu,
que a roda da fortuna está levándoo por camiños cada vez máis infames. Sabe que
non pode pedir a conta porque está ameazado con ser denunciado ás autoridades
por ilegal e desertor, e sabe que está só porque non é da mesma cor de pel cos
seus camaradas, a pesar de durmir e comer canda eles no mesmo barracón.
Ulises
súa a súa carraxe sobre a enxurrada dun cortello en penumbra, súa e só pode
calmar a sede no bico dunha mangueira que arrastra no chan, súa e sente a
tentación de probar a auga edulcorada do porrón, súa pero ten que resignarse un
día tras outro. Entende a algún dos compañeiros que pola noite se evaden con
todo tipo de calmantes e narcóticos; e decide liberarse das ataduras impostas
pagándolle ó chosco coa mesma menciña que o trouxo a esta paraxe, argallando a
fabricación dos pos do sono e do esquecemento a partir das mesmas herbas con
que algún dos traballadores esquece as penas de cada xornada, antes de
deitarse.
E un
día, cando o amo chegou de inspección, el mesmo lle alcanzou o porrón da auga
fresca con zume de limón e azucre, sen que ninguén máis ca el soubese que
levaba diluídos uns pos que o obrigaron a recollerse axiña presa dun sono
súpeto que o deixou desarmado. E daquela el, apurando a fuxida e querendo
asegurarse de que non o interceptasen, tras amordazalo e atalo de pés e mans,
encerrouno na mesma corte dos cochos, coa seguridade de que para cando
espertase xa el estaría moi lonxe daqueles eidos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario