Por Far O'McKwoo
De como se empregou de porqueiro na
granxa do chosco ata que se puido liberar.
Só,
perdido nunha cidade de forasteiros na que el mesmo era forasteiro para os
nativos e os propios nativos forasteiros entre si, onde a pesares das leis de integración
e de non exclusividade racial, el, por ser de fisionomía diferente á dos
dirixentes era mirado con desconfianza cando deambulaba polos barrios excelsos,
encontrouse nese límite entre o prohibido e o rexeitado, sen saber onde estaba
o lindeiro da esperanza nin cando unha man tendida era de amizade ou de
rexeitamento. Ulises, pola cor da pel non era parte do pobo e pola cor do pelo
non o era das elites.
Ulises
non quixo volver a onde probara os elixires do esquecemento, e tratando de
encontrar algún tipo de remedio para o seu deambular, durante uns días gañou o
pan facendo pequenos recados, limpando escaparates ou sacando o lixo en dura
competencia cos máis indixentes da cidade, sempre agardando, esperanzado, a que
o barco volvese algún día para facer gasóleo e ó recollese. Pero pola noite,
cando o frío atrae todos os medos e arreda toda esperanza, acollíase a calquera
curruncho do mercado da cidade ata formar parte dunha ampla fauna de
sobreviventes desexosos de facerlle trampas ó destino, agardando, sempre, a que
a sorte, ou o que el entendía por tal, se dignase facerlle un aceno. Unha sorte
tan esquiva e un desexo tan grande de atopala, que por tal entendeu un anuncio
pegado á xanela dunha camioneta de reparto demandando persoal para unha granxa
de engorde de gando vacún, ovino e porcino nas portas do deserto de Namibia,
rexentada por un portugués chosco, vítima da guerra de Angola, que maldí dos
negros que lle arruinaron a vida, aínda que os ten empregados como bois
castrados, baixo dúas premisas fundamentais: que as queixas e protestas
alimentan as insurreccións e que as barrigas cheas fomentan a folganza.
Ulises
quixo probar fortuna, por aquilo de ter de que vivir mentres non volvía o seu
barco a avituallarse, e foi aceptado. Mais tamén observa e nota a desconfianza
que a súa pel e o seu pelo xeran nas miradas do persoal laboral. O Apartheid mantíñase nesta granxa e os
nativos non o miran como a un ilota máis, atado ás mesmas obrigas e deberes ca
eles, senón como un branco, a pesares de non estar conforme cos métodos do
patrón, quen pasea pola granxa de látego en man e garda ó fresco dunha sombra o
seu porrón de auga con zume de limón e azucre que ninguén pode tocar.
Ulises
quixo manifestar o seu desacordo co trato déspota e inhumano do patrón, pero o
poderoso terratenente, obrigándoo a calar, destinouno de inmediato ó cortello
dos cochos para que empece a saber o que é gañar o pan coa suor da fronte, se
non quere ser denunciado por moinante, ilegal e desertor; de maneira que,
padexando esterco e baldeando xurro, Ulises resolve que tampouco iso é o seu,
que a roda da fortuna está levándoo por camiños cada vez máis infames. Sabe que
non pode pedir a conta porque está ameazado con ser denunciado ás autoridades
por ilegal e desertor, e sabe que está só porque non é da mesma cor de pel cos
seus camaradas, a pesar de durmir e comer canda eles no mesmo barracón.
Ulises
súa a súa carraxe sobre a enxurrada dun cortello en penumbra, súa e só pode
calmar a sede no bico dunha mangueira que arrastra no chan, súa e sente a
tentación de probar a auga edulcorada do porrón, súa pero ten que resignarse un
día tras outro. Entende a algún dos compañeiros que pola noite se evaden con
todo tipo de calmantes e narcóticos; e decide liberarse das ataduras impostas
pagándolle ó chosco coa mesma menciña que o trouxo a esta paraxe, argallando a
fabricación dos pos do sono e do esquecemento a partir das mesmas herbas con
que algún dos traballadores esquece as penas de cada xornada, antes de
deitarse.
E un
día, cando o amo chegou de inspección, el mesmo lle alcanzou o porrón da auga
fresca con zume de limón e azucre, sen que ninguén máis ca el soubese que
levaba diluídos uns pos que o obrigaron a recollerse axiña presa dun sono
súpeto que o deixou desarmado. E daquela el, apurando a fuxida e querendo
asegurarse de que non o interceptasen, tras amordazalo e atalo de pés e mans,
encerrouno na mesma corte dos cochos, coa seguridade de que para cando
espertase xa el estaría moi lonxe daqueles eidos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario