Bicharada primaveral

    

Aí anda estes días, inundando campos e casas, xardíns e matogueiras, toda clase de bicharada, aves, mamíferos e insectos libidinosamente exaltados, uns cantando e outros danzando para facer certo iso de que a primavera o sangue altera.

     Os insectos, dos que xa se di que serán un dos manxares do futuro, sempre estiveron cerca de nós, xa sexa para molestarnos, para alegrarnos ou para adozarnos a vida. Unha noite de acampada pode ser marabillosa polo canto de grilos e cigarras ou desastrosa polos mosquitos, ávidos de sangue fresca para non perder a enerxía que a primavera demanda. Unha das curiosidades desta bicharada é a que narra Xesús Fraga na súa novela Virtudes (e misterios), lembrando a época en que súa nai moceaba, aló polos anos sesenta, cando ó volver dalgunha festa metía vagalumes dentro dun vaso para que lle servisen de lanterna polos montesíos camiños das Mariñas coruñesas. Agora xa escasean estes insectos que noutro tempo adornaban as corredoiras para atraer ás femias da súa especie, porque, por esas cousas da natureza sempre ha de ser o macho quen se engalane para facer as beiras con xeito.

      O caso máis claro deste adorno é o dos grilos, que á porta da nova casa acabada de abrir dan prolongadas serenatas para atraer ás posibles noivas. E só para iso. Sen embargo, en distintas zonas do continente americano, por algunha rara asociación interprétase que, cando o grilo canta, tanto pode anunciar chuvia nunhas zonas como que vai tocar a lotería noutras, e nada está máis afastado da idea do cantor. Como todos sabemos o grilo canta por amor, do resto só é o que nós, habitantes da sociedade crematística, interpretamos. E cantan eles a pesar de que as consecuencias poden ser nefastas, pois co seu canto tanto atraen mozas (porque só cantan os machos) como depredadores.

      Será por iso que uns grilos de Hawai que a principios da década dos anos noventa do pasado século enchían de vida e alegría os campos da illa de Kauai, no termo de doce anos quedaron mudos, non desapareceron, pero xa non cantan. A razón é que se viron invadidos por unha mosca que ó escoitalos ía a onde estaban e inxectáballe no corpo os ovos para que as larvas se alimentasen do cantante. Así, xa fose porque se decataron ou porque os cantantes morreron, na illa segue habendo grilos, pero xa non cantan.

     Outra das curiosidades dos grilos, e esta comprobada empiricamente, é que o seu canto, segundo o físico estadounidense Amos Dolber, pode dar a temperatura que hai segundo o número de cris-cris que bota por minuto, así con oitenta chirríos por minuto, a temperatura é de quince grados Celsius, e con cento vinte é de vinte e un grados. O científico sacou incluso a fórmula que confirma a hipótese.

     Á fin, a primavera é esta estación na que todo crea nova vida, pero tamén moita morte. Os animais saídos da invernada necesitan alimentarse e por un defecto do creador do mundo, non hai ser na natureza que non necesite desgraciar a outro ser para poder vivir, o gato come ó rato e o paxaro á bolboreta. Ata as plantas rouban nutrientes e murchan ás veciñas se poden. É lei de vida: se non matamos non comemos e se non comemos non vivimos.

     (Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria, na edición de Barbanza de La Voz de Galicia).