DE BELORADO A SAN JUAN DE ORTEGA
Por Pepe de Rocaforte
29 de maio – Saímos de Belorado aínda con noite para iniciar a etapa que nos levará a San Juan de Ortega, o segundo de a bordo de Santo Domingo de la Calzada, quen como xa sabemos é o santo patrón dos enxeñeiros de camiños, mentres San Juan de Ortega tense que conformar con ser o santo patrón dos aparelladores, que tampouco está mal.
Circulamos por camiño chan e á altura das ruínas dun vello mosteiro do cal unicamente permanece en pé a chamada “ábsida de San Felices”, vemos camiñar acolá adiante, decidida, e soa, a loira californiana que a noite pasada recibía leccións de canto en francés. Para o seu peso e envergadura camiña ben lixeira e chegamos a Villafranca de Montes de Oca sen lle dar alcance. Alí entra nun café para o primeiro refrixerio do día. Como aínda é cedo, nós proseguimos camiño. Ademais na porta vemos unha boa cantidade de mochilas e algún dos franceses acompañantes do tenorio barbicano, polo cal preferimos buscar máis adiante un lugar menos concorrido para tomar o “pequeno almoço”, como lle din en Portugal.
Nada máis deixar atrás a vila empezamos a tripar as duras ramplas de La Pedraja, que nos obrigan a moderar o paso. A medio camiño costa arriba alcanzamos a un italiano camiñando só. Oímoslle falar en voz alta e pensamos que xa desvaría co esforzo da subida, pero ó pasarmos pola súa beira decatámonos de que vai utilizando unha gravadora. De esguello óiolle dicir algo así como “con l’aiuto di San Giacomo arrivare a Compostela”... dito dun xeito moi teatral.
Deixámolo atrás e proseguimos o ascenso. Unha vez coroada a cima, como non se ve perspectiva de casas en canto abarca a ollada, sentámonos a botar un descansiño, descalzarnos para refrescar os pés e tomar algo das provisións que sempre, ou case sempre, levamos para o caso: unhas améndoas tostadas, uns figos secos, algunha outra froita, e auga.. Estamos nestas cando vemos chegar ó italiano da gravadora, que foi alcanzado por un grupo de franceses e vén canda eles, contándolle as súas penas. De pasada oímoslle dicir que o día anterior sufriu unha grande crise e estivo a punto de abandonar o camiño; pero quedou a durmir en Villafranca e hoxe trata de se recuperar. “Unha crise física”, afirma máis que pregunta un dos franceses. Ó que responde el coa súa voz teatral: “Non. Unha crise total”.
Proseguimos o camiño e acadamos a Pepe, que se nos adiantara, xunto con Benito, un pouco antes de pasar por Villafranca, e con el seguimos ata o mosteiro onde se atopa o final desta etapa para nós.
En San Juan de Ortega reina a paz sobre a extensión de campos que rodean as escasas casas construídas á beira do antigo mosteiro. Todo é silencio excepto na única tasca do lugar, rexentada por un par de gordos cun curioso sentido cazurro do humor. A parella case nos fai esquecer o sonido apaciguador do canto do cuco no silencio da mañá polos camiños entre carballizos dos Montes de Oca. Os gordos, pai e fillo (non vimos á esposa e nai, pero infórmanos un camiñante que é case tan gorda coma eles os dous xuntos) son homes de palabra. Despois de duchado (momento no cal, por certo, fun sorprendido pola loira californiana a quen lle debeu facer moito chiste verme en pelota picada cos meus nada especiais atributos ó aire, porque se botou a rir, risa que logo volvería virlle á cara cada vez que nos atopásemos). Despois de duchado, digo, achegárame á tasca para preguntar se daban comidas e o gordo fillo informoume que si, pero a partir da unha e media. Á vista do escaso sitio do local en relación coa xente que vén de camiño, pregúntolle se é preciso pedir vez e el dime que non, que non hai coidado.
Cando á unha e media nos achegamos Inma e mais eu para xantar non hai nin unha mesa libre no comedor. O gordo fillo infórmanos, cun riso demostrativo de canto lle alegra o asunto, que cun pouco de sorte poderemos comer ás catro da tarde.
Estamos nestas cando desde unha mesa nos chama Pepe, sentado con Benito e Fernando. A mesa é para catro, polo cal ten un sitio libre, que ocupa Inma. Eu busco un tallo e séntome tamén á cabeceira. Cando ven o gordo para atender ós que nos chamaron pídolle comida para nós tamén e el arrandea a cabeza co seu sorriso simpatiquísimo. “A ver se tendes sorte e comedes ás catro”, repítenos. E cumpridor da palabra dada, efectivamente: ata as catro da tarde non nos serven o prato único do menú especialidade da casa: ovo fritido, tres anacos de chourizo fritido, patacas fritidas, tres anacos de morcilla de Burgos e dúas lascas de lombo adubado. Toda unha virguería de alta cociña, de complicada e lenta elaboración, como se pode ver. Menos mal que esta combinación explosiva nos deixa saciados a un módico prezo para o resto do día.
Pequeno detalle da idiosincrasia dos figoneiros: á tardiña, cando a un xa non se lle ocorre outra cousa que facer nestes descampados, achegámonos Pepe e mais eu á tasca para tomar uns vasos. Pídolle ó gordo pai, que é quen nestes momentos atende o mostrador deserto, dous viños tintos. O gordo repite, como para non esquecer: “dous viños tintos” e vírase para coller a botella no andel. Entre tanto Pepe cambia de parecer e rectifícame: “En vez dun tinto, a min póñame un rosado”. Aínda que oíu perfectamente, transmítolle eu tamén ó gordo: “Daquela póñanos un tinto e un rosado”. O taberneiro vólvese con aire mosca cara a nós: “Pedíronme dous tintos”. “Si, pero antes de que os bote, modificamos o pedido. Queremos un tinto e un rosado”. Daquela o gordo pousa a botella de tinto que xa tiña na man, míranos cuns arrandeos de cabazo seriamente amoestadores e exclama: “¡Ui, ui, non me estreses, eh?!”
Deixounos bastante preocupados a pensar no que teriamos que esperar á hora da cea. Se decidíamos facelo alí, claro.
(O resto do día proseguirase referindo na seguinte entrega).
Ningún comentario:
Publicar un comentario