Estaba Xulio na ducha cando tivo o accidente.
Viña de dar un longo paseo, como soe facer a diario, durante o que sempre atopa a algún coñecido que lle dá esas pequenas noticias locais que non saen na prensa, quen está san e quen non, quen superou o covid ou quen ten postas as dúas doses da vacina. Tamén quen leva varios meses no hospital e non atopa mellora; coñecidos que sen ser da familia ou do círculo de amizades forman parte da veciñanza, como semáforos que nos din se a vida segue ou ten atrancos, pequenas faíscas para indicarnos que formamos parte da sociedade e cando ela padece padecemos nós. E mentres a auga coa súa temperatura ideal corría polo seu corpo el ía rememorando esas notas con reberetes sentimentais, coma cando o profesor Barreiro (bibliófilo empedernido) lle dixo que antes se lle poñía un piso á querida e agora haillo que poñer ós libros. Esas novas que tiran pola anécdota e a lembranza facendo revivir a todas as persoas a quen non puidemos despedir debidamente.
Xa sabemos que o pracenteiro momento da ducha maniféstase de mil e unha maneiras, ata o punto de que nela se alonga ese intre de sosego e reflexión, nela canta o máis tímido e demórase o máis apurado executivo.
Ese día a Xulio tamén lle falaron dun amigo a quen durante o obrigado enclaustramento lle entraran na casa e lle baleiraron todos os caixóns. Tan impactado quedou coa nova, que mentres a auga o aloumiñaba e se enxaboaba sen présa, con suave e demorada masaxe, sen máis control ca sentir o maino tacto da pastilla de xabón e a esponxa deslizándose polo corpo, formando unha escuma pola que nin cando ó pousar a pastilla esta esbarrou da xaboeira se molestou en mirar onde caera para que non lle entrase xabón nos ollos.
Tan concentrado estaba nas súas cavilacións que, cando, de súpeto, un golpe no armario do baño, primeiro como o renxer dunha porta abríndose e de seguido o bater de algo fóra dos estantes, o espertou cun flash back da película Psicoses obrigándoo a abrir os ollos, entroulle neles o temido xabón con ese comechón horrible que che obriga a pechar as pálpebras con forza; deu un paso para botar man da toalla e pisou a pastilla facéndolle perder o equilibrio. Tratou entón de asirse a algo e colleuse á cortina do baño coa que foi de fociños contra a pía do lavabo, mentres a ducha disparaba sen orde a todas partes inundando o cuarto.
Cando por fin puido controlar a desfeita, secarse os ollos, pechar a billa, curar un pequeno corte no beizo e pasar a fregona, quixo reconstruír o que pasara. Simplemente que un bote que deixara en equilibrio inestable acabara de caer con tal estrondo que o asustou e provocou todos eses danos colaterais que interromperon o pracenteiro momento da ducha.
Logo reflexionou en silencio mentres tomaba o café de media mañá, lembrando a escena da famosa película de Hitchcock, onde contemplamos a dura morte dunha moza sen ver unha gota de sangue nin que o coitelo lle toque o corpo: e se fose outro aloucado Norman Bates quen lle entrara na casa?, que podía facer? Nu e cos ollos proendo.
O medo, que tanto pode acovardarnos como impulsarnos a actos irracionais, incluso pode convertir en heroe a quen fuxiu en dirección contraria.
Ningún comentario:
Publicar un comentario