Por Pepe de Rocaforte
O tema das vacunas anti-COVID-19 co cal dei a murga a semana pasada tróuxome á memoria a miña iniciación escolar, que se produciu cando contaba tres primaveras de idade. En realidade aquel colexio onde principiei a miña loita contra o mundo da sabedoría, cumpría máis ben o oficio de gardería infantil, porque ensinar nin sequera nos ensinaban o a e i o u. Pasabamos o tempo sentados ou medio deitados no asento dos pupitres (non tiñamos ningún material para enredar, nin tampouco unha zona de xogos) e o único novo coñecemento que adquirín, dun compañeiro máis adiantado cuxo nome non vou dar por se acaso, foi a rebusca concienzuda co dedo dalgunha carraña nos buratos do narís para mascala coma se fose chicle. Xa sei que é unha porcallada; a min, na casa, téñenme prohibido contala, pero agora, aproveitando que non me oen...
Alí, coas monxas, non sei se chegaría a botar un ano. Tampouco sei se os meus pais me sacaron porque querían que aprendese algunha outra cousa un pouco máis difícil, ou porque as monxas marcharon da vila. Por certo, o recordo maior que teño daquela época fugaz é o dunha monxa que tiña unha estraña voz afónica. Curiosamente, transcorridos corenta e tantos anos desde entón, unha miña tía que sufriu unha intervención cirúrxica na Clínica Marescot, en Pontevedra, comentoume que alí se encontrara coa monxa afónica da miña vila natal.
Fun a Pontevedra para vela e, pásmense vostedes, recoñecina inmediatamente, aínda antes de ela me falar. E cando me falou, coa súa mesma profunda afonía de corenta e tantos anos atrás, xa non digo nada. Resultoume unha muller moi simpática, aínda que supoño que me mentiu cariñosamente cando me dixo que ela tamén se lembraba de mín.
Este caso tróuxome á memoria, como xa suporán vostedes, “Amarcord”, a irrepetible película de Fellini, naquel punto en que entra en acción a “Monxa Anana”, ¿recórdano? É un domingo de verao en que a familia do rapaz protagonista vai pasar un día de campo e leva con eles a un irmán da nai, Teo, que está internado nun manicomio.
Despois do xantar os membros da familia aproveitan para botar unha soneca cada un pola súa parte, momento que Teo, libre de vixilancia, aproveita para subir a unha árbore e poñerse a berrar a todo pulmón: ¡VOGLIO UNA DONNA!... ¡QUERO UNHA MULLER!!!... e non hai maneira de facelo calar nin obrigalo a baixar do seu poleiro, desde onde se defende tirándolle pedras a cada un que intenta subir a buscalo.
Finalmente non queda máis remedio que mandar o carro ó manicomio en busca da Monxa Anana, que chega chea de decisión e apolica por unha esqueira arrimada ó tronco da árbore, disposta a facer baixar ó malpocado Teo, quéirao ou non.
Volvendo ós meus comenzos escolares, debo contar que, xa con catro anos, despois do das monxas, fun enviado a un novo colexio, no cal só botaría un ano, porque a profesora cerrou o traballo para casar, ou dito dun xeito máis elegante: “contraer matrimonio”. Así e todo, nese pouco tempo que alí botei, xa aprendín a ler e escribir como miña nai quería, ademais de saber mirar a hora nun reloxo de peto con números romanos. ¡Aí queda eso!
No novo colexio a que me mandaron logo estaría ata cumprir os seis anos, idade regulamentaria para me iniciar na escola nacional, onde me porían a vacuna anti-variólica de que xa falei o outro día.
Por contar algo máis daquel terceiro punto de aprendizaxe, nel empecei a coller o vicio de ler en libros de lecturas escolares como o “Nosotros”, “Lecciones de cosas”, “Lecturas de oro” e algún outro que por aí debe andar perdido nalgún recanto da casa.
E tamén citarei o caso curioso de ver naquela rúa, a da Baiuca, ó lado do edificio onde nos “poñían” escola, os restos doutra casa da cal só quedaban as paredes exteriores e, no frontispicio da fachada, unhas palabras, en letras grandes e medio cubertas polo musgo, que dicían: “CASA DEL PUEBLO”. Cóntoo porque preguntei de que pobo sería aquela casa en ruínas e non mo souberon dicir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario