Lembrábamos a Hans Castorp, o mozo enxeñeiro hospedado nun sanatorio, protagonista de A montaña máxica, de Thomas Mann, quen, co seu curmán, deciden levarlle flores a aqueles doentes que non superan a enfermidade, a fin de darlle un pouco de ánimo nos últimos momentos das súas vidas, e a discusión que os abrangue é se será prudente regalarlle flores ós homes ou se tal galano se debe restrinxir só ás mulleres. Finalmente, rompendo cos prexuízos, lévanlle ramos tanto a elas coma a eles, quen llo agradecen igual que se lle regalasen unha caixa de cigarros.
Era ese un micromachismo? Levariámoslle nós a un amigo enfermo un ramo de flores?
Con este preámbulo pasamos a falar de Mariana, a filla dun amigo con quen coincido cada dous por tres, porque ademais somos veciños e cadramos con frecuencia nas tendas do barrio ou nas respectivas casas. A rapaza, xa desde nena, lévase moi ben comigo e ata me ten feito pequenas confidencias que non se lle poden facer ós pais. Cando era máis cativa acompañábame nalgún paseo polo barrio e ate temos ido á Casa das Ciencias tentando facer dela a científica que non lle apetece ser.
Sempre me gustou desta nena o seu comportamento nas sobremesas, atenta, preguntando, interesándose pero sen interromper. E dando a súa opinión con total liberdade. Pero desde hai un tempo a rapaza ten mozo, e polo que lle oio falar intúo que está moi namorada, esa paixón que se desborda na adolescencia e que a seus pais e ós amigos nos preocupa na medida en que ós maiores lles teñen que preocupar os quereres dos nosos adolescentes e dos danos que pode levar consigo o primeiro e abraiante amor, ese que parece eterno e non é máis ca un foguete que rebenta como os grans do acne.
O rapaz non parece mala persoa. Pero esta semana, comentando con ela algunha das noticias do día decateime de que pode estar caendo nun deses micromachismos que coma todo micro non se ve pero pode medrar ata estoupar, e, curiosamente, neste caso, aparentemente o macho non ten moito que ver. É ese amor excelso, máis propio de románticos educados na adoración do divino, que se manifesta dando por verdade absoluta todo canto emana da boca do seu amado, con frases do tipo “Xa o di Toni”, “Como Toni di”, “Toni ensinoume” e outras polo estilo, transmitíndonos a idea de que o seu Toni vén sendo algo así como o posuidor da verdade absoluta, o seu libro de cabeceira, de refráns, de consellos e sentencias. Aí está o principio dos perigos dun amor capaz de confundir o cariño, o aprecio e o afecto coa idolatría. Á fin ela, para darlle xustificación ás súas palabras, onde outros citan a un personaxe histórico máis ou menos relevante, sinala ó seu venerado Toni, dando por feito que ten un poder de reflexión e unha claridade de ideas superior á súa.
Sinto pensar que moitas veces a cegueira amorosa é o primeiro paso para fomentar un machismo mal vestido cos farrapos do amor, cando unha das partes no se decata de que o amor é máis amor cando é crítico e reflexivo.
Xa sei que outras moitas cousas son máis perigosas, pero son os pequenos detalles, eses que apenas se ven, a semente do que pode vir. Usa el semellantes frases referíndose a ela?
Ningún comentario:
Publicar un comentario