COLUMNAS E COLUMNISTAS

Por Pepe de Rocaforte

   

  Paréceme ter comentado aquí, e posiblemente en máis dunha ocasión, a miña aspiración, cando era rapaz, de chegar a ser un xornalista famoso. Pido desculpas por repetirme máis que as sardiñas en lata, pero traio de novo o tema a conto, esta vez por causa do que escribín a semana pasada, cando me encontraba vacío de ideas diante da pantalla en branco, incapaz de atopar un asunto co cal encher a colaboración semanal.
     Certo que por aquel tempo de cando era cativo tamén aspiraba a ser director de banda de música, sobre todo polo aquel de marchar, cheo de seguridade en si mesmo, camiño do campo da festa cun leve balanceo de corpo a dereita e esquerda, coma quen non quere a cousa, diante da súa formación musical nas grandes romarías de verao na aldea, coas súas gorras de prato e os seus impecables uniformes azul mariño, armados de bombardinos, trombóns, clarinetes, saxofóns, bombos e pratos, todos imponentes, moi dourados e brillantes.
     Pero quen fixo inclinar a balanza das miñas preferencias naquel tempo foi un señor chamado Santos Bosch, de quen non sei outra cousa, salvo a de ter publicado gran cantidade de mini-biografías na inesquecible Enciclopedia Pulga, alá polos anos cincuenta e sesenta do século pasado. O seu libriño, o que me convenceu, titulábase “El viaje de Stanley por el África”, e empezaba así: O 16 de outubro do ano 1869, atopándose Henry Stanley en Madrid, na súa casa da rúa da Cruz, recibiu un telegrama expedido por mister James Gordon Bennet, director do «New York Herald», periódico do cal Stanley era correspondente.
     Rompeu o sobre e leu o que segue: «Volva a Paris; asunto importante». Dúas horas despois, Stanley tiña xa a punto os seus libros e os seus papeis, cerradas as súas maletas, disposto a emprender a viaxe.
     Aí é nada! Converterme nun xornalista que, sen ningún tipo de ataduras, viaxaba a calquera lugar do mundo, facía reportaxes coma quen lava, e era lido e admirado por gran cantidade de xente nos máis importantes xornais europeos e americanos.
     Logo, a medida que pasaban os anos, empecei a decatarme de que tampouco me iría mal a práctica dun xornalismo máis sedentario (e asequible), e a idea, entón, foi a de chegar a columnista nun periódico que tampouco precisaba ser o número un de España, ou de Galicia, e así foi como me empecei a fixar nas columnas dos xornais que chegaban ás miñas mans.
   

  Se non me falla a memoria o primeiro a quen empecei a seguir foi a Ricardo Outeiriño, que en “La Región” escribía a diario “Márgenes”, de onde posiblemente sacaría con posterioridade Carlos Casares o nome para as súas colaboracións “Á marxe” en “La Voz de Galicia”. Os “Márgenes” de Outeiriño non me entusiasmaban demasiado; quen de verdade me meteu a afección no corpo foi Vicente Risco coas súas colaboracións en “La Hoja del Lunes” de Ourense.
     Xa na Coruña empecei a ler a “Pluma de media noche”, de Luís Caparrós, na Voz, e durante un tempo non me desagradou, logo empezoume a cansar. Tamén por aquel tempo lía as columnas “De sol a sol”, de Bocelo, xornalista interesante con frecuencia, primeiro na Voz e logo en “El Ideal Gallego”. No Ideal encontraría a firma de Eugenio Pontón, que empezou a me cair moi ben cando nunha ocasión explicou por que lle puxera o título de “Timón de proa” ás súas columnas xornalísticas. El que, coma min, era de terra adentro, pensara que o timón era aquela roda manexada polo temoneiro da embarcación. Cando lle explicaron que non era así, agradeceu a información, pero decidiu seguir utilizando aquel nome para non ocultar a súa ignorancia anterior.
     Xa máis tempo andado, fun seguidor durante unha boa tempada de Manuel Alcántara e Francisco Umbral, dous pesos pesados do columnismo español. E finalmente intereseime por Carlos Casares e a súa “Á marxe”, na Voz, onde para salvar a papeleta cando non lle acudían os temas á cabeza, botaba man dun tal “Samuel”, seu gato, que a min non me gustaba pouco nin moito, pero encantaba a moitos lectores. Como é sabido, sempre se atopan gustos variados.
     Na actualidade non podo negar a porca envexa que sinto diante das colaboracións de Manolo Rivas en distintos medios. E confeso seguir tamén a Juan José Millás por quen sinto unha especial simpatía, Pero a pesar de toda esa bagaxe formativa, o meu nome nunca chegou a figurar ó pé de ningún traballo xornalístico, así que xa pode imaxinar vostede o contento e agradecido que lle estou a Francisco Vidal por me ofrecer este recantiño no seu blog para exercer nel a miña afección.
     Aínda que en ocasións a falta de ideas me torture da mala maneira que me tortura.